Moje morze (zdjęcie)

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Mina morska to samowystarczalne urządzenie wybuchowe umieszczane w wodzie w celu uszkodzenia lub zniszczenia kadłubów statków, łodzi podwodnych, promów, łodzi i innych jednostek pływających. W przeciwieństwie do bomb głębinowych, miny znajdują się w pozycji „uśpienia”, dopóki nie zetkną się z burtą statku. Miny morskie mogą służyć zarówno do zadawania bezpośrednich obrażeń przeciwnikowi, jak i do utrudniania mu ruchów w strategicznych kierunkach. W prawie międzynarodowym zasady prowadzenia wojny minowej określa VIII Konwencja Haska z 1907 r.

Klasyfikacja

Miny morskie są klasyfikowane według następujących kryteriów:

• Rodzaj ładunku - konwencjonalny, specjalny (jądrowy).
• Stopnie selektywności - normalne (w dowolnym celu), selektywne (rozpoznawanie cech naczynia).
• Kontrola - kontrolowana (przewodowo, akustycznie, radiowo), niekontrolowana.
• Multiplicity - wielokrotności (określona liczba celów),niewielokrotne.
• Typ bezpiecznika - bezkontaktowy (indukcyjny, hydrodynamiczny, akustyczny, magnetyczny), stykowy (antena, uderzenie galwaniczne), kombinowany.
• Typ instalacji - bazowanie (torpeda), wyskakujące, pływające, na dnie, kotwica.

Miny mają zwykle kształt okrągły lub owalny (z wyjątkiem min torpedowych), o średnicy od pół metra do 6 m (lub więcej). Kotwice charakteryzują się ładunkiem do 350 kg, dolne - do tony.

Tło historyczne

Miny morskie zostały po raz pierwszy użyte przez Chińczyków w XIV wieku. Ich konstrukcja była dość prosta: pod wodą znajdowała się smołowana lufa prochu, do której prowadził knot wsparty na powierzchni pływakiem. Aby z niego skorzystać, konieczne było podpalenie knota w odpowiednim czasie. Zastosowanie takich konstrukcji można znaleźć już w traktatach z XVI wieku w tych samych Chinach, ale jako lont zastosowano bardziej zaawansowany technologicznie mechanizm krzemienny. Zaawansowane miny zostały użyte przeciwko japońskim piratom.

W Europie pierwsza kopalnia morska została opracowana w 1574 roku przez Anglika Ralpha Rabbardsa. Sto lat później Holender Cornelius Drebbel, który służył w departamencie artylerii w Anglii, zaproponował swój własny projekt nieskutecznych „fajer pływających”.

Amerykańskie projekty

Naprawdę niesamowity projekt został opracowany w Stanach Zjednoczonych podczas wojny o niepodległość przez Davida Bushnella (1777). Wciąż była to ta sama beczka z prochem, ale wyposażona w mechanizm, który detonował po zderzeniu z kadłubem statku.

U szczytu wojny secesyjnej (1861) w Stanach Zjednoczonych Alfred Vaud wynalazł pływającą minę morską o podwójnym kadłubie. Nazwa została odpowiednio dobrana – „piekielna maszyna”. Ładunek znajdował się w metalowym cylindrze, który znajdował się pod wodą, który był utrzymywany przez unoszącą się na powierzchni drewnianą beczkę, która jednocześnie służyła jako pływak i detonator.

Rozwój krajowy

Po raz pierwszy bezpiecznik elektryczny dla „piekielnych maszyn” został wynaleziony przez rosyjskiego inżyniera Pavela Schillinga w 1812 roku. Podczas nieudanego oblężenia Kronsztadu przez flotę angielsko-francuską (1854) w wojnie krymskiej, mina morska zaprojektowana przez Jacobiego i Nobla okazała się znakomita. Półtora tysiąca odsłoniętych „piekielnych maszyn” nie tylko krępowało ruch wrogiej floty, ale także uszkodziło trzy duże brytyjskie statki parowe.

Mina Jacobi-Nobel miała własną pływalność (dzięki komorom powietrznym) i nie potrzebowała pływaków. Umożliwiło to zainstalowanie go potajemnie, w słupie wody, wisząc na łańcuchach lub puszczając go z prądem.

Później aktywnie wykorzystywano pływającą minę kulisto-stożkową, utrzymywaną na wymaganej głębokości przez małą i niepozorną boję lub kotwicę. Po raz pierwszy został użyty w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877-1878) i służył we flocie z późniejszymi ulepszeniami do lat 60.

Kopia kotwiczna

Była utrzymywana na wymaganej głębokości przez koniec kotwicy - kabel. Topienie pierwszych próbek odbywało się poprzez ręczną regulację długości kabla, co wymagało dużo czasu. Zasugerował porucznik Azarowprojekt, który umożliwił automatyczną instalację min morskich.

Urządzenie zostało wyposażone w system ołowianych obciążników oraz kotwicę zawieszoną nad obciążnikiem. Koniec kotwicy nawinięty był na bęben. Pod działaniem obciążenia i kotwicy bęben został zwolniony z hamulca, a koniec został odwinięty z bębna. Gdy ładunek dotarł do dna, siła ciągnąca końca zmniejszyła się i bęben się zatrzymał, przez co „piekielna maszyna” zanurzyła się na głębokość odpowiadającą odległości ładunku od kotwicy.

Początek XX wieku

Masowo miny morskie zaczęły być używane w XX wieku. Podczas powstania bokserów w Chinach (1899-1901) armia cesarska zaminowała rzekę Haife, blokując drogę do Pekinu. W konfrontacji rosyjsko-japońskiej w 1905 r. wybuchła pierwsza wojna minowa, kiedy obie strony aktywnie wykorzystywały potężne ostrzały i przebijały się przez pola minowe za pomocą trałowców.

To doświadczenie zostało przyjęte podczas I wojny światowej. Niemieckie miny morskie uniemożliwiły desant wojsk brytyjskich i krępowały działania floty rosyjskiej. Okręty podwodne wydobywały szlaki handlowe, zatoki i cieśniny. Alianci nie pozostawali w długach, praktycznie blokując wyjścia z Morza Północnego dla Niemiec (zajęło to 70 tys. min). Całkowita liczba „piekielnych maszyn” używanych przez ekspertów szacowana jest na 235 000 sztuk.

miny morskie z okresu II wojny światowej

Podczas wojny około miliona min zostało dostarczonych na teatry działań marynarki wojennej, w tym ponad 160 000 na wodach ZSRR.broń śmierci została zainstalowana w morzach, jeziorach, rzekach, w skutym lodem Morzu Karskim iw dolnym biegu rzeki Ob. Wycofując się, nieprzyjaciel minował cumy portowe, naloty, porty. Szczególnie okrutna była wojna minowa na Bałtyku, gdzie Niemcy dostarczyli ponad 70 000 min w samej tylko Zatoce Fińskiej.

W wyniku eksplozji min zatonęło około 8000 statków i statków. Ponadto tysiące statków zostało poważnie uszkodzonych. Na wodach europejskich już w okresie powojennym 558 statków zostało wysadzonych przez miny morskie, z których 290 zatonęło. Już pierwszego dnia rozpoczęcia wojny na Bałtyku niszczyciel „Angry” i krążownik „Maxim Gorky” zostały wysadzone w powietrze.

Niemieckie kopalnie

Niemieccy inżynierowie na początku wojny zaskoczyli sojuszników nowymi wysoce skutecznymi typami min z zapalnikiem magnetycznym. Mina morska eksplodowała bez kontaktu. Wystarczyło, aby statek podpłynął wystarczająco blisko śmiertelnego ładunku. Jego fala uderzeniowa wystarczyła, by odwrócić się na bok. Uszkodzone statki musiały przerwać misję i wrócić do naprawy.

Angielska flota ucierpiała bardziej niż inne. Churchill osobiście postawił sobie za najwyższy priorytet opracowanie podobnego projektu i znalezienie skutecznych sposobów rozminowania, ale brytyjscy specjaliści nie byli w stanie ujawnić tajemnicy tej technologii. Sprawa pomogła. Jedna z min zrzuconych przez niemiecki samolot utknęła w nadmorskim mule. Okazało się, że mechanizm wybuchu był dość złożony i opierał się na ziemskim polu magnetycznym. Badania pomogły w stworzeniu wydajnych trałowców.

Sowieckie kopalnie

radzieckie miny morskie nie byłytak zaawansowane technologicznie, ale nie mniej skuteczne. Wykorzystano głównie modele KB "Crab" i AG. „Krab” był kopalnią kotwicy. KB-1 został oddany do użytku w 1931 roku, w 1940 - zmodernizowany KB-3. Przeznaczona do masowego kładzenia min flota w chwili rozpoczęcia wojny miała w sumie około 8000 jednostek. Urządzenie o długości 2 metrów i masie ponad tony zawierało 230 kg materiałów wybuchowych.

Antena kopalnia głębinowa (AG) była używana do zalewania okrętów podwodnych i okrętów, a także do utrudniania nawigacji floty wroga. W rzeczywistości była to modyfikacja biura projektowego z urządzeniami antenowymi. Podczas ustawienia bojowego w wodzie morskiej potencjał elektryczny został wyrównany między dwiema miedzianymi antenami. Gdy antena dotknęła kadłuba łodzi podwodnej lub statku, równowaga potencjałów została zakłócona, co spowodowało zamknięcie obwodu elektrycznego bezpiecznika. Jedna kopalnia „kontrolowana” 60 m powierzchni. Ogólna charakterystyka odpowiada modelowi KB. Później anteny miedziane (wymagające 30 kg cennego metalu) zostały zastąpione stalowymi, produkt otrzymał oznaczenie AGSB. Niewiele osób zna nazwę kopalni morskiej modelu AGSB: głębinowa kopalnia antenowa ze stalowymi antenami i sprzętem zmontowanym w jedną całość.

Odprawa min

70 lat później miny morskie z czasów II wojny światowej nadal stanowią zagrożenie dla pokojowej żeglugi. Wiele z nich wciąż pozostaje gdzieś w głębinach Bałtyku. Do 1945 roku oczyszczono tylko 7% kopalń, reszta wymagała dziesięcioleci niebezpiecznych prac związanych z rozminowaniem.

Główny ciężar walki z zagrożeniem minowym spadł na personel trałowców wlata powojenne. W samym ZSRR zaangażowanych było około 2000 trałowców i do 100 000 personelu. Stopień ryzyka był wyjątkowo wysoki ze względu na stale przeciwdziałające czynniki:

• nieznane granice pól minowych;
• różne głębokości zakładania min;
• różnych typów min (kotwica, antena, z pułapkami, miny denne bezkontaktowe z urządzeniami pilności i wielości);
• możliwość zniszczenia przez fragmenty wybuchających min.

Technologia włoków

Metoda trałowania nie była idealna i niebezpieczna. Ryzykując wysadzenie w powietrze przez miny, statki szły wzdłuż pola minowego i ciągnęły za sobą włok. Stąd nieustanny stresujący stan ludzi przed oczekiwaniem na śmiertelną eksplozję.

Mina przecięta przez włok i mina pływająca (jeśli nie eksplodowała pod statkiem lub we włoku) muszą zostać zniszczone. Kiedy morze jest wzburzone, przymocuj do niego wywrotowy nabój. Podważanie miny jest bardziej niezawodne niż strzelanie z armaty okrętowej, ponieważ pocisk często przebijał skorupę miny bez trafienia w lont. Na ziemi leżała niewybuchowa mina wojskowa, przedstawiająca nowe, nie podlegające już niebezpieczeństwu likwidacji.

Wniosek

Kopalnia morska, której zdjęcie budzi strach jedynie swoim wyglądem, wciąż jest potężną, śmiercionośną, a jednocześnie tanią bronią. Urządzenia stały się jeszcze inteligentniejsze i potężniejsze. Istnieją zmiany z zainstalowanym ładunkiem jądrowym. Oprócz wymienionych typów istnieją maszyny holowane, drągowe, rzucane, samobieżne i inne „piekielne maszyny”.