Kolejka to morze emocji. Jak działa kolejka: urządzenie, długość, wysokość. Najsłynniejsze kolejki linowe w Kijowie, Władywostoku, Pradze i Barcelonie

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Mieszkańcy niektórych miast świata mogą się pochwalić, że w ich małej ojczyźnie jest taka atrakcja jak kolejka linowa. To nie tylko pojazd. Śmiało można ją nazwać atrakcją, która łączy w sobie funkcję użytkową windy z rozrywką.

Jak działa kolejka linowa?

Podstawowe urządzenie kolejki charakteryzuje jej nazwa (słowo „kolejka” jest tłumaczone jako lina z łaciny i włoskiego). Składa się z układu trakcyjnego i wagonów poruszających się zazwyczaj w przeciwnych kierunkach. Ten schemat pozwala zrównoważyć obciążenie. W konstrukcji inżynierskiej znajdują się również szyny, skrzynie biegów, napędy elektryczne oraz układ hamulcowy, w tym awaryjny, który uruchamia się automatycznie w przypadku zerwania liny lub innego zagrożenia. Konstrukcje kolejek są zróżnicowane, w każdym z miast powstały według własnego projektu, z unikalną architekturą stacji i projektem taboru.

Odrestaurowana kolejka linowa w Odessie

KNa przykład w Odessie obok Wielkich Schodów (później przemianowanych na Schody Potiomkinowskie) działała od 1902 roku kolejka linowa, pierwsza w Imperium Rosyjskim. W latach 60. XX wieku na jego miejscu zainstalowano ruchome schody, podobne do tych, które działają w metrze. Wzrosła przepustowość, ale zbyt nowoczesny wygląd nie pasował do historycznego wyglądu południowego miasta. W końcu nowoczesne „biegnące schody” zużyły się, a teraz kolejka znów zaczęła działać na swoim pierwotnym miejscu. Budynek ten cieszy się zasłużonym sukcesem wśród mieszkańców Odessy i gości miasta, oferuje wspaniały widok na port i port, a poza tym ułatwia drogę do Bulwaru Nadmorskiego, ponieważ wejście na 192 stopnie dla niektórych osób, zwłaszcza starszych, jest męczące.

Model tramwaju San Francisco dla kolejki linowej we Władywostoku

Kolejka linowa we Władywostoku została pomyślana jako jeden ze środków mających na celu przekształcenie tego wspaniałego nadmorskiego miasta w „sowieckie San Francisco”. Podczas wizyty w Stanach Zjednoczonych w 1959 roku I sekretarz KC KPZR N. S. Chruszczow był pod wrażeniem niespotykanego na całym świecie systemu komunikacji miejskiej tej kalifornijskiej metropolii. Podobnie jak Władywostok, San Francisco znajduje się na terenie o trudnym terenie i dość trudno jest po nim chodzić, trzeba iść w górę i w dół po stromych zboczach. Niektóre z tych podjazdów mogły nie być możliwe dla zwykłego transportu miejskiego i wtedy podjęto interesującą decyzję. Wszystkie tramwaje miejskie w San Francisco kursują na szynach międzyna którym układana jest lina. Aby zatrzymać samochód, kierowca musi otworzyć urządzenie sprzęgające i zaciągnąć hamulec, a ruch rozpoczyna się, gdy wykonywane są przeciwne czynności. Trudno nawet określić, czy jest to kolejka linowa, czy tramwaj, ale system działa świetnie, a tabor wykorzystuje odrestaurowane stare wagony bez silników sprowadzonych z całego świata, dzięki czemu każda przejażdżka staje się przyjemną przygodą.

Funicular - atrakcja "Vladik"

Możliwe, że kolejka we Władywostoku, uruchomiona w 1962 roku, jest gorsza skalą i rozgałęzieniami od amerykańskiej, ale jest też bardzo dobra. Jedyny na Dalekim Wschodzie, łączy zatokę Zolotoi Rog ze wzgórzem Orlinaya wzdłuż ulicy V. Sibirtsev. Studenci lubią się nią dojeżdżać do Technikum, turyści z pewnością odwiedzają tę atrakcję, a mieszkańcy miasta pokonują strome wzgórze, jeśli nie chcą wchodzić po schodach „tysiąc i jeden” (w rzeczywistości jest ich 368). ich, ale to też dużo). Wjazd kolejką na wysokość 70 m trwa półtorej minuty, w tym czasie pokonuje 183 metry ścieżki. Tym samym średnie nachylenie przekracza 22 stopnie, a to całkiem sporo.

Kolejki linowe w Pradze - droga dla zakochanych

W przeciwieństwie do kolejki linowej Władywostok, która jest nowoczesna i niezwykle użyteczna dla lokalnych mieszkańców, w stolicy Czech kolej na górę Petrin jest wyłącznie atrakcją rozrywkową, a jej wiek jest godny szacunku – to się zaczęłopraca w 1891 roku. W tym samym czasie w Pradze na wzgórzu Letna otwarto kolejną słynną kolejkę linową. Trasa jest romantyczna i malownicza. Powóz na swojej 510-metrowej długości pokonuje niewielki tunel pod murem starej twierdzy, a na ostatnim przystanku oprócz wieży widokowej na zwiedzających czeka rzeźba poświęcona pocałunkowi. To ulubione miejsce na randki dla młodych Prahańczyków.

Kolejki linowe w Barcelonie

Tibidabo to najstarsza kolejka linowa w Barcelonie (są tylko trzy). Jej trasa prowadzi na szczyt góry, od której nosi nazwę, kolejna stacja znajduje się na ulicy Dr. Andreu. Kolejna kolejka jedzie do Tibidabo – Vaividrera, która odjeżdża ze stacji Peude, ale jest znacznie mniejsza, może pomieścić tylko pięćdziesięciu pasażerów. Wysokość podnoszenia obu kolejek jest w przybliżeniu taka sama, ponad 160 metrów, ale długość jest inna (odpowiednio 1152 i 729 metrów), z czego wynika, że ruch odbywa się przy różnym nachyleniu zbocza. Dlatego łagodniejszy Tibidabo, mimo sędziwego wieku (działa od 1901 roku), zabiera czterystu pasażerów, a jego młodszy brat Peude osiem razy mniej.

Kolejka Montuica – transport miejski i atrakcja w tym samym czasie

Trzecia kolejka - "Montuica" - jest częścią komunikacji miejskiej Barcelony, jest automatyczna i szybka. Jego celem jest połączenie lokalnej kolejki linowej ze stacją metra Parallel. Trasa jest bardzo pięknie zlokalizowana, jej 758-metrowa trasa wiedzie przez bujne zarośla i unosi pasażerów dowysokość 76 metrów. Warto naśladować pragnienie administracji miasta Barcelony, aby atrakcja przyniosła jak najwięcej pieniędzy do skarbca. Pielgrzymkę turystów ułatwia rozwinięta infrastruktura pełna restauracji, kawiarni i innych miejsc rozrywki, które stwarzają wszelkie warunki do podziwiania pięknych widoków z Góry Montuica. Kolejka została zbudowana w Barcelonie z okazji światowej wystawy, która odbyła się tam w 1929 roku, ale jej doskonały stan techniczny pozwolił po ponad sześciu dekadach służyć jako obiekt olimpijski.

Kijowska kolejka linowa – pomysł i realizacja

Kolejka w Kijowie jest jednym z symboli miasta. Musiał znosić wiele historycznych wstrząsów. Rewolucja, wojna domowa, informator, Machnowszczyna, interwencja austriacka, Republika Ukraińska, dewastacje, Wielka Wojna Ojczyźniana i kilka „majdanów” - to tylko niepełna lista wydarzeń, przez które przeszła kolejka kijowska. A jego życie zaczęło się w 1905 roku, kiedy po dwóch latach budowy uruchomiła go belgijska Spółka Akcyjna. Autorzy projektu, rosyjscy inżynierowie N. I. Barysznikow i N. K. Piatnicki, zaplanowali długość ćwierć kilometra, ale właściciel jednego z domów w dolnej części autostrady odmówił sprzedaży swojej nieruchomości władzom miasta, a plan musiał zostać zrewidowany, skracając ścieżkę o pięćdziesiąt arszynów. Jednak ogólne zadanie, a mianowicie ułatwienie życia mieszkańcom Kijowa, którzy z Podola muszą wspinać się ścieżkami i schodami po setkach stopni,zostało rozwiązane. Tramwaj nie mógł przejechać przez strome wzgórza Kijowa. Po Odessie Kijów stał się drugim miastem w Rosji, którego system ulepszania obejmował taki elektromechaniczny cud, jak powstanie Michajłowskiego (jak pierwotnie nazywano tę innowację techniczną).

Drugie narodziny kijowskiej kolejki linowej

Kijowska kolejka linowa działała w swojej pierwotnej formie do 1928 roku, kiedy podczas rutynowej konserwacji zepsuła się jedna przyczepa, która tocząc się po szynach złamała drugą. Na szczęście w tym zdarzeniu nie było ofiar, ale konstrukcja wymagała poważnej przebudowy. Wymieniono tabor, linie kablowe i układ hamulcowy. Ponadto ostatecznie przeniesiono dolną stację i przedłużono trasę o kolejne 38 metrów. Jednostka napędowa, składająca się z dwóch szwajcarskich silników prądu stałego (65 KM każdy, wyprodukowanych w 1903 r.) oraz krążka linowego, służyła do 1984 r.

W 1986 roku zakończono trzecią dużą przebudowę, której przeszła kolejka kijowska w swojej historii. Ta konstrukcja wznosi teraz samochód z setką pasażerów na wysokość 75 mz prędkością 2 m/s. Znacząco wzrósł stosunek mocy do masy, moc zainstalowanego silnika to 100 kW. Całkowita długość toru osiągnęła 222 m. Powozy odjeżdżają co siedem minut. Około 15 000 pasażerów codziennie korzysta z tej wygodnej formy transportu.

Prace nad usprawnieniem kolejki są prowadzone regularnie, dotyczą one poprawy bezpieczeństwa i poprawyświadomość pasażerów. Dużo uwagi poświęca się stronie estetycznej, ponieważ budynek ten od dawna jest częścią historycznego wyglądu stolicy Ukrainy.