Chińska moneta jest szczególną wartością dla numizmatyka

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Pierwsza chińska moneta pojawiła się, według niektórych źródeł, już w VIII wieku p.n.e. W tym czasie mieszkańcy Niebieskiego Imperium używali muszli kauri jako środka obiegu pieniędzy. Dodatkowo te ozdobne dary morza służyły jako dekoracja.

Najstarsza chińska moneta, jaką udało się znaleźć archeologom, miała formę płyty muzycznej i została odlana z brązu. Z reguły takie pieniądze były oznaczane hieroglifami ze względu na ich wartość i wagę. Każde pojedyncze chińskie królestwo lub udzielnie miało swój własny rodzaj obiegu pieniądza. Z biegiem czasu waga i wielkość tak niezwykłych pieniędzy zmalały. Wreszcie w I wieku naszej ery mi. przeżyli samych siebie. Pojawiła się klasyczna moneta Chin, której kształt jest zapewne znany wielu – okrągła, z kwadratowym otworem pośrodku.

Formy pieniężne używane przez Chińczyków były pierwotnie wykonane z płyt wykonanych ze sprasowanego piasku. Ale takie matryce były kruche i nie były używane długo. Dlatego zostały zastąpione przez wapień. Potem przyszła dwustronna matryca. Jedna płytka została ostrożnie umieszczona na drugiej, metal wlewano specjalnymi kanałami do powstałej próżni. Jego nadmiar został wylany.

Monety miały otwory, dzięki czemu można je było związać, przeciągając przez nie linę. W ten sposób bardzo wygodnie było przenieść dużą kwotę pieniędzy. Często płacili w pakietach, a nie w pojedynczych monetach.

W starożytnym Państwie Środka reformy monetarne nie były rzadkością – na przykład usunięcie wszystkich monet z obiegu przez przedstawicieli nowej dynastii. Od przeszłości władcy odziedziczyli pstrokatą spuściznę. Monety miały różne kształty i nominały. A po ich wycofaniu wprowadzono jeden standard pieniądza.

Moneta chińska została odlana głównie z brązu. Żelazne pieniądze były używane znacznie rzadziej, ich koszt był znacznie niższy. Ponadto używano sztabek srebra lub złota. Skład brązu używanego do zarabiania pieniędzy zmieniał się w zależności od epoki historycznej. Największy procent zawartej w nim miedzi spadł za panowania kilku dynastii – Wang Mang, Ming, Tang. W erze słońca zawartość miedzi w monetach spadła do 64%. Za czasów dynastii Manchu Qing wskaźnik ten spadł do 50%. Ten cenny metal często nie wystarczał do produkcji monet. Jeden z władców z tego powodu zakazał eksportu pieniędzy do innych krajów.

Kiedy Niebiańskie Imperium zostało zdobyte przez Mongołów, emisja monet została poważnie zmniejszona. Użyto papierowych notatek, które zostały wykonane na polecenie władców nowej dynastii Yuan. Jednak zwyczajowa okrągła moneta z brązu z Chin z prostokątnym otworem pośrodku nie wyszła z użycia. Napisy na takich pieniądzach nadal były wykonane w języku Han.

Następni zdobywcy, Manchus, po zdobyciu Imperium Niebieskiego osłabionego ciągłymi powstaniami w 1644 r., przeprowadzili reformę. Wydali monety podpisane w ich języku. Nowe pieniądze to nie tylko brąz, ale także srebro. W połowie XIX wieku mennice Imperium Niebieskiego, aby ratować miedź sprowadzaną z Japonii, zaczęły używać mosiądzu. Importowane srebro było również używane w postaci pesos hiszpańskich.

Współczesne chińskie monety to juany, a także jiao i fen. Te ostatnie są używane bardzo rzadko, ponieważ ich siła nabywcza jest bardzo niska. Yuan składa się z dziesięciu jiao, które z kolei dzielą się na 10 fenów. Współczesne monety chińskie wcale nie są podobne do swoich „nieszczelnych” brązowych poprzedników. Zdjęcie powyżej daje ich wyobrażenie.