"Kornet" - system rakiet przeciwpancernych. PPK "Kornet-EM". PPK „Kornet-E”

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Od pierwszej wojny światowej czołgi szybko stały się prawdziwym problemem piechoty. Początkowo nawet wyposażone w prymitywne pancerze nie pozostawiały szans bojownikom. Ale nawet podczas II wojny światowej, kiedy pojawiła się artyleria pułkowa i karabiny przeciwpancerne (karabiny przeciwpancerne), czołgi nadal dyktowały własne zasady walki.

Ale nadszedł rok 1943, naznaczony jednym z tych nielicznych przypadków, w których inżynierom nazistowskich Niemiec udało się stworzyć nie tylko skuteczną, ale i najskuteczniejszą broń, nabój Faust. To na jej podstawie powstał po wojnie słynny RPG-2, który z kolei stał się przodkiem legendarnego RPG-7.

Ale ciągła "bitwa na zbroje i pociski" i nie myślałem przestać. Pojawił się pancerz kompozytowy, który nie był tak łatwy do przebicia konwencjonalnym granatnikiem. Ponadto eksperymenty i tak szły pełną parą, aby stworzyć dynamiczny i aktywny systemochronę, w którą wyposażone są obecnie wszystkie normalne czołgi podstawowe na świecie. Potrzebny był nowy środek zaradczy.

Przenośne systemy przeciwpancerne piechoty stały się takim. Z wyglądu ich część robocza bardzo przypomina ten sam granatnik, tylko „rura” jest przymocowana do specjalnego wspornika, na którym zamontowano liczne narzędzia naprowadzające i sterujące. Pocisk nie jest granatem o napędzie rakietowym, ale pełnoprawnym pociskiem przeciwpancernym, nawet małym.

Dzisiaj chcemy opowiedzieć o Cornecie. System rakiet przeciwpancernych tego modelu od dawna służy naszej armii i teoretycznie pozwala skutecznie zwalczać wszystkie nowoczesne czołgi podstawowe potencjalnego wroga.

Rozpocznij rozwój

Bez względu na to, jak trudna była sytuacja w latach 90-tych, ale na korzyść rodzimych rusznikarzy (Biuro Projektowe Tula) rozpoczęto prace nad zupełnie nowym modelem broni. Już w 1994 roku pierwsze kompleksy zaczęły wchodzić na uzbrojenie naszej armii. W uczciwości warto zauważyć, że prace nie rozpoczęły się od zera: jako podstawę wykorzystano kompleks przeciwpancerny Reflex, który w tym czasie mógł być instalowany na wszystkich krajowych zbiornikach, a także Sprut-S i Sprut-SD działa samobieżne „”.

Ale wszystkie krajowe systemy przeciwpancerne, które istniały w tym czasie, miały jedną, ale bardzo istotną wadę. Mówimy o metodzie kontroli: albo przewodowej, gdy wojsko musiało pędzić z cewkami, albo za pomocą poleceń radiowych, które mogą być stłumione przez wrogaśrodki do ustawienia aktywnego zagłuszania.

"Funkcje zarządzania" nowego ppk

Jaka była różnica między „Cornetem”? System rakiet przeciwpancernych tego typu był wyposażony w systemy sterowania podobne do tych stosowanych w przemyśle lotniczym. Po pierwsze, na samej instalacji zamontowany jest dość mocny emiter laserowy, który skutecznie oświetla cel. Konstrukcja tego ostatniego ma fotodetektor, który przechwytuje odbitą wiązkę. System naprowadzania pocisku interpretuje otrzymane dane i jest w stanie dostroić kurs lotu.

Zauważ, że systemy przeciwpancerne poprzedniej generacji miały inny problem: dokładność trafienia była prawie w 90% zależna od profesjonalizmu operatora i jego mocnej ręki. Żołnierz musiał dosłownie ręcznie regulować lot pocisku, cały czas celując w cel. Do tego wykorzystano joystick. Wyobraź sobie sytuację, w której wrogi pojazd w tym czasie nie stoi w miejscu, ale aktywnie manewruje, próbując osłonić operatora wszystkimi dostępnymi rodzajami broni: jeśli pociągnie trochę mocniej za palec, to tyle, pocisk nie trafi w cel.

Druty były często podarte, rozrywane przez odłamki lub kule i nie można było zabezpieczyć się przed ich banalnym zgrzytem. Sterowanie radiowe często się zacinało.

Cornet był całkowicie pozbawiony takich niedociągnięć. System rakiet przeciwpancernych jest całkowicie autonomiczny, wyposażony w „inteligentne” pociski, które nie wymagają ręcznego odpalania. Oczywiście teoretycznie wiązka lasera może zostać odbita irozproszyć za pomocą zasłony dymnej. Ale, jak pokazuje praktyka, zajmuje to stosunkowo dużo czasu. Prędkość rakiety jest taka, że nawet jeśli jej dokładne współrzędne zostaną utracone 100-300 metrów od celu, amunicja pokona tę odległość w tak krótkim czasie, że wrogi czołg i tak nigdzie nie pojedzie.

Tak więc kompleks Kornet jest wysoce niezawodną bronią, która pozwala pewnie uderzać w wrogie pojazdy opancerzone w różnych warunkach.

Jakie zadania postawiono przed projektantami?

Począwszy od połowy lat 80. prawie wszystkie czołgi mocarstw zachodnich były wyposażone w dynamiczne systemy ochrony, dlatego ludność Tula stanęła przed „prostym” zadaniem: zapewnić niezawodne niszczenie sprzętu chronionego tą metodą. Nic dziwnego, że opracowywany pocisk Kornet 9M133 został natychmiast wyposażony w głowicę tandemową. Jego pierwszy element unieruchomił teledetekcję, prowokując jego działanie, a druga część trafiła bezpośrednio w pancerz czołgu.

Przy okazji, z tego powodu projekt rakiety był dość niezwykły. Tak więc ładunek kumulacyjny znajduje się w ogonie, silnik znajduje się pośrodku, a ładunek pierwotny znajduje się na dziobie. Systemy sterowania są na rufie.

Niekonwencjonalne zastosowania

Jednak nie tylko czołgi mogą niszczyć „Kornet”. System rakiet przeciwpancernych może być użyty w nieco niekonwencjonalny sposób.

Faktem jest, że różne systemy przeciwpancerne w różnych konfiguracjach zostałybroń była często używana przez żołnierzy jako skuteczny środek, za pomocą którego można było szybko wypalić wroga z ufortyfikowanego bunkra. Tak więc podczas bitwy o Falklandy w 1982 r. brytyjscy spadochroniarze bardzo często zajmowali ufortyfikowane tereny, tłumiąc swój opór właśnie za pomocą swoich systemów przeciwpancernych.

Nasze siły specjalne, używając fagotów, wybiły straszydła ze swoich jaskiń, a rosyjskie siły zbrojne użyły tej broni podczas drugiej kampanii czeczeńskiej. Okazało się, że „fagoty” są niezwykle skuteczne w oczyszczaniu budynków. Jednym słowem, w ostatnich latach takich przykładów było wiele, wiele.

Ważne jest tylko, aby wziąć pod uwagę, że pociski ppk nie są amunicją termobaryczną, a zatem ich użycie przeciwko sile roboczej wroga nie zawsze prowadzi do pożądanych rezultatów. Tulakowie, doceniając doświadczenie bojowe wojsk sowieckich i rosyjskich, stworzyli specjalnie dla Korneta rakiety wyposażone w tę samą głowicę termobaryczną. Taki pocisk, uderzając w zamkniętą przestrzeń ufortyfikowanego bunkra, dosłownie rozrywa całe życie w środku z powodu gwałtownego spadku ciśnienia, który następuje podczas eksplozji.

Jednym słowem, pocisk Kornet jest prawdziwie wielozadaniową bronią, która może być niezwykle szeroko stosowana we wszystkich gałęziach wojska.

Wersje zachodnie

Na całym świecie istnieje aktywny trend zmierzający do całkowitego porzucenia systemów przeciwczołgowych, które do obsługi wymagają wykwalifikowanego operatora. Zachodnie ppk obejmują amerykańskie oszczepy i izraelskie kolce. Ich operator kieruje się zasadą „strzel i zapomnij”. Uważa się, żetakie kompleksy należą do trzeciego pokolenia. Nawiasem mówiąc, nasz kompleks Kornet należy do drugiego.

Rakieta wystrzeliwana z takich systemów jest kierowana nie tylko wiązką lasera i ciepłem silnika emanującym z celu, ale także obrazem referencyjnym sprzętu wroga, który jest osadzony w jego pamięci.

Głównym problemem tego samego oszczepu jest niezwykle wysoki koszt amunicji. Jeden pocisk może kosztować 120-130 tysięcy dolarów. I to za jedną sztukę! Daleko od wszystkich krajów świata stać na wyposażenie swoich armii w takie systemy przeciwpancerne, pomimo wszystkich ich niewątpliwych zalet. Tak więc w Indiach nie tak dawno ogłoszono prace nad samobieżnym kompleksem przeciwpancernym (opartym na bojowych wozach piechoty), który jest uzbrojony wyłącznie w oszczepy. Tak więc koszt podwozia i samego kompleksu bojowego są równe. Jednak ppk kosztuje jeszcze trochę więcej.

Wręcz przeciwnie, w tej samej Syrii wielokrotnie zauważono łodzie oparte na ppk Kornet-E zamontowanym na wszechobecnym BMP-1/2. Biorąc pod uwagę fakt, że sam kompleks i rakieta kosztują około 30 tysięcy dolarów, ich cena jest znacznie niższa niż koszt podwozia, co sprawia, że produkcja takich kompleksów jest ekonomicznie opłacalna.

Poza tym zachodnie kompleksy trzeciej generacji mają jeszcze jeden problem. Wyraża się to w mniejszym efektywnym zakresie. Tak więc pocisk Javelina może teoretycznie odlecieć na 4700 metrów na raz, ale jego część naprowadzająca jest skuteczna tylko na odległość do 2,5 tys. metrów. Montaż takich kompleksów na dużym podwoziu BMP jest po prostu bez sensu: podczas gdy samochódzbliży się do czołgu, będzie miał czas, żeby ją kilka razy trafić (w tym własnymi rakietami).

Są poważne problemy w walce miejskiej. Tak więc w 2003 roku Amerykanie bez problemu zniszczyli wszystkie irackie czołgi i bojowe wozy piechoty. Ale to było tylko jawne. Nie było przypadków użycia oszczepów w pojazdach opancerzonych w miastach. Dlatego Amerykanie (a potem Izraelczycy) wyposażyli swoje kompleksy trzeciej generacji w sterowanie ręczne.

Rozwiązanie rosyjskie

Wkrótce mieszkańcy Tula znacznie ulepszyli Korneta: ppk otrzymał „inteligentny” system śledzenia celów. Jego użycie wygląda tak: operator najpierw wizualnie wykrywa cel, kieruje ppk w jego kierunku, a następnie stawia znak. Po wystrzeleniu rakieta orientuje się w kosmosie, nie wymagając udziału człowieka w tym procesie. Dzięki temu Kornet jest ppk, którego można nawet użyć do gwarantowanego niszczenia wrogich śmigłowców.

Jeśli uważasz, że Javelin ze swoimi 4,5 tysiącami metrów wygląda dobrze, to rozwój krajowy jest pod tym względem generalnie wyjątkowy. Tak więc, pod warunkiem, że jest wyposażony w nowe pociski za pomocą Korneta, możliwe jest wybicie czołgu z odległości od ośmiu do dziesięciu tysięcy metrów. Co więcej, prawdopodobieństwo trafienia w cel jest niezmiennie wysokie w całym możliwym zakresie zastosowania.

Niektóre modyfikacje

Obecnie nasze oddziały otrzymują w pełni zmodernizowaną wersję kompleksu pod indeksem „D”, podczas gdy Kornet-EM jest eksportowany. Generalnie nie ma między nimi żadnej szczególnej różnicy. Powinienzauważ, że dosłownie w ciągu ostatnich kilku lat samochód Tiger stał się głównym podwoziem tego kompleksu. Ponadto Siły Powietrzne otrzymują teraz specjalny przeciwpancerny system rakietowy Kornet, który jest montowany na podwoziu BTR-D. Jakie inne modyfikacje są dostępne?

Co oznacza indeks „E”?

Pierwszy ppk został zaprezentowany publicznie w 1994 roku i użyto nazwy „Kornet-E”. Co to jest? Indeks w tym przypadku oznacza wersję eksportową. Różnice w stosunku do wersji będącej na uzbrojeniu krajowych Sił Zbrojnych są minimalne, sprowadzają się do instrukcji i podpisów na jednostkach sterujących wykonanych w języku angielskim (lub dowolnym innym, w zależności od życzeń klienta).

Ogólnie rzecz biorąc, jest to system rakiet przeciwpancernych Kornet-E, który jest najczęściej spotykany w różnych „gorących punktach” na całym świecie. Powody są proste: jest tani, niezwykle łatwy do nauczenia i zdolny do niezawodnego uderzania w prawie wszystkie istniejące typy pojazdów opancerzonych.”

Wersja pancerna

Dziwne może się wydawać, że ten kompleks jest obecnie uważany za bardzo obiecujący dodatek do systemu Pantsir. Mówiliśmy już o przyczynach: dzięki nowym pociskom z łatwością zestrzeli nie tylko wrogie UAV, ale nawet śmigłowiec bojowy. W tym przypadku stosuje się rodzaj „symbiozy” technologii: potężny system wykrywania „Muszli” wykrywa cel, a dopiero potem system rakiet przeciwpancernych „Kornet” niszczy go. Co dziwne, ale za jedno wystrzelenie pocisku przeciwpancernego zestrzelony zostaje jeden bezzałogowy statek powietrzny, podczas gdy zniszczenie go z automatubroń "Pantsir" wymaga co najmniej stu pocisków.

Oczywiście takie cele mogą zostać zniszczone ze 100% prawdopodobieństwem przez pociski przeciwlotnicze, tylko ich koszt jest taki, że takie strzelanie będzie zbyt kosztowne. Ponadto obecne drony mogą łatwo oszukać system naprowadzania laserowego Pantsira, podczas gdy prosty pocisk przeciwpancerny jest naprowadzany wyłącznie na podstawie wizualnego śledzenia celu, bez potrzeby oświetlenia laserowego.

System rakiet przeciwpancernych Kornet-D został stworzony specjalnie do niszczenia celów powietrznych, ale można do tego celu wykorzystać również inne ppk z tej rodziny.

Obecnie pomysł zainstalowania kompleksu na okrętach patrolowych i łodziach rosyjskiej marynarki wojennej również wygląda bardzo obiecująco (to już nie jest pomysł, taka modernizacja jest w toku). Tak więc w ciągu zaledwie 20 lat rozwój rzemieślników Tula przeszedł od „zaawansowanych” sposobów niszczenia pojazdów opancerzonych do wielofunkcyjnego systemu broni, który może niszczyć cele na lądzie, w powietrzu i na morzu.

Emka

Ale najbardziej obiecujący dla "masowego konsumenta" nadal wygląda dokładnie "Kornet-EM", zamontowany na podwoziu "Tygrysa". Po raz pierwszy rozwój został zademonstrowany podczas MAKS-2011. Ten system nie ma odpowiednika na świecie.

W tym przypadku kompleks jest wyposażony jednocześnie w 16 pocisków, z których połowa znajduje się w ochronnych pojemnikach i jest całkowicie gotowa do użycia bojowego. Strzelanie salwą do celu jest możliwe, gdy na czołg „działają” jednocześnie dwa pociski. Możliwe jest strzelanie wszystkimi rodzajami amunicji, którezostały opracowane dla tej broni. Ogromną zaletą systemu rakiet przeciwpancernych Kornet-EM jest powszechne stosowanie w produkcji niedrogich podwozi i materiałów, co znacznie obniża jego koszt w porównaniu z modelami zachodnimi.

Główne specyfikacje

Minimalny zasięg ognia - 150 metrów. Maksymalnie 10 kilometrów. Kontrola instalacji jest w pełni zautomatyzowana, elektroniczne „wypychanie” jest niezawodnie chronione przed możliwą aktywną ingerencją wroga. Może jednocześnie prowadzić i strzelać do dwóch celów jednocześnie. Skumulowana część może przebić do 1300 mm jednorodnego stalowego pancerza. Wersja rakiety z ładunkiem wybuchowym zawiera ładunek wybuchowy odpowiadający 7 kilogramom TNT. Przejście kompleksu z podróży do walki zajmuje tylko siedem sekund.

Po raz pierwszy w historii krajowego biznesu zbrojeniowego wdrożono program „strzel i zapomnij”. Dzięki niemal całkowitemu wyeliminowaniu osoby z procesu kierowania pociskami udało się prawie o 100% zwiększyć prawdopodobieństwo trafienia w cel za pierwszym podejściem. Należy zauważyć, że stary kompleks Kornet-E ma prawie dwukrotnie gorsze właściwości. Możliwość automatycznego przypisywania i śledzenia celu ma pozytywny wpływ na stan psycho-emocjonalny personelu, który może skupić się na prowadzeniu pojazdu i wyznaczaniu tras odwrotu.

W zasadzie kompleks ten można zamontować na więcej niż jednym „Tygrysie”. Używa więc pocisku przeciwpancernegoskomplikowane podwozie kornetowe BMP-3, aw tej wersji (ze względu na lepszą rezerwację) instalacja polecana jest do stosowania w intensywnych bitwach miejskich. Jak ciężki jest ładunek na podwoziu pojazdu transportowego?

W zależności od liczby wyrzutni masa ppk Kornet-EM może wahać się od 0,8 do 1,2 tony, co jest praktycznie nieistotne dla podwozia tego samego Tygrysa (zapożyczonego z transportera opancerzonego). Same pojemniki wykonane są z bardzo wytrzymałego tworzywa sztucznego. Gwarantowany okres przechowywania pocisków bez rutynowych kontroli wynosi co najmniej dziesięć lat.

Skład kompleksu

Po pierwsze, kompleks obejmuje samo podwozie, wyposażone w kabinę operatora z celownikiem i inne urządzenia. Jak już powiedzieliśmy, nasz kompleks wojskowo-przemysłowy najczęściej do tej roli wystawia samochód Tygrys. Osobliwością kompleksu w tym przypadku jest również to, że daleko mu do celnego ppk, ale jak zwykły jeep, ponieważ pociski są ukryte w jego korpusie. W przypadku realnego zagrożenia kontener zajmuje pozycję na podwoziu w zaledwie siedem sekund.

Sam pociski i ich nazewnictwo mogą być różne – od bezpośredniej broni przeciwpancernej po odmiany odłamkowo-burzące, które mogą być użyte przeciwko sile roboczej wroga w walce miejskiej. Mają skuteczny zasięg do dziesięciu kilometrów. Podobno tandemowa część pocisku może trafić piechotę ukrywającą się za betonowymi murami, których łączna grubość sięga około trzech metrów.

Rakiety przeciwpancerne. Podobno najrozsądniej jest używać ich nazasięg do ośmiu kilometrów. Penetracja pancerza ich skumulowanej części wynosi około 1100-1300 mm jednolitego pancerza. W zasadzie takie cechy umożliwiają skuteczne wykorzystanie Korneta do zwalczania wszystkich typów czołgów podstawowych NATO, nawet biorąc pod uwagę fakt, że istnieje tendencja do zwiększania grubości przedniego pancerza. Wreszcie, amunicja może zawierać pociski termobryczne, które są zaprojektowane specjalnie do niszczenia siły roboczej wroga, która jest chroniona przez ściany bunkra.

Launcher z czterema chronionymi kontenerami startowymi. Wyposażony w celownik teletermowizyjny. Zastosowano kamerę termowizyjną trzeciej generacji. Dla wygody obliczeń stosuje się kamery telewizyjne o wysokiej rozdzielczości, które znacznie ułatwiają identyfikację sprzętu wroga i konstrukcji ochronnych. Istnieje również wbudowany dalmierz laserowy, który pozwala z dużą dokładnością określić odległość do celu.

Wady

Czy domowy „Cornet” ma jakieś negatywne cechy? System rakiet przeciwpancernych (zdjęcie w artykule) różni się od zagranicznych konkurentów zbyt dużą masą (około 50 kilogramów). Ponadto wiele modyfikacji nadal wykorzystuje naprowadzanie wiązki laserowej, co znacznie demaskuje pozycję zajmowaną przez myśliwce. Jednak właśnie ze względu na tę drugą okoliczność kompleks Kornet-EM montowany jest na podwoziu stosunkowo szybkiego Tygrysa, co pozwala na szybką zmianę lokalizacji stanowiska strzeleckiego.

Ponadto, niektórzy eksperci zeznają, że tylko 47% trafień skutkuje przebiciem pancerza. W szczególności takie dane uzyskano podczas wojny między Libanem a Izraelem w 2006 roku.

Ale są jeszcze inne dane. W ten sposób amerykański departament wojskowy niechętnie został zmuszony do przyznania się do obecności zaginionych czołgów podstawowych Abrams w Iraku (stan na 2012 r.). Brytyjscy dziennikarze podają jako przykład epizod, kiedy na wąskiej uliczce Abrams był dosłownie wypchany pociskami RPG-7, które mu nie zaszkodziły. Ale tylko jedna salwa z „Kornetu” całkowicie unieruchomiła czołg, niszcząc załogę. Samochód, według naocznych świadków, natychmiast się zapalił.