ATGM - broń do niszczenia czołgów. PPK „Kornet”: dane techniczne

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Przeciwpancerny pocisk kierowany (ATGM) to broń przeznaczona głównie do zwalczania wrogich pojazdów opancerzonych. Może być również używany do niszczenia umocnionych punktów, strzelania do nisko latających celów oraz do innych zadań.

Informacje ogólne

Rakiety kierowane są najważniejszą częścią systemu rakiet przeciwpancernych (ATGM), który obejmuje również wyrzutnię ppk oraz systemy naprowadzania. Jako źródło energii wykorzystywane jest tak zwane paliwo stałe, a głowica (głowica) jest najczęściej wyposażona w ładunek kumulacyjny.

Ponieważ nowoczesne czołgi zaczęto wyposażać w pancerz kompozytowy i aktywne systemy ochrony dynamicznej, ewoluują również nowe pociski przeciwpancerne. Pojedyncza skumulowana głowica bojowa została zastąpiona amunicją tandemową. Z reguły są to dwa ładunki kumulacyjne umieszczone jeden za drugim. Kiedy wybuchają, powstają kolejno dwa skumulowane strumienie, które mają skuteczniejszą penetrację pancerza. Jeśli pojedynczy ładunek „przebija” do 600 mm jednorodnego pancerza, to tandemowe - 1200 mm lub więcej. Jednocześnie elementy ochrony dynamicznej"zgasić" tylko pierwszy odrzutowiec, a drugi nie traci swojej niszczycielskiej zdolności.

Ponadto PPK mogą być wyposażone w głowicę termobaryczną, która tworzy efekt eksplozji wolumetrycznej. Po uruchomieniu aerozolowe materiały wybuchowe są rozpylane w postaci chmury, która następnie detonuje, pokrywając duży obszar strefą ognia.

Te rodzaje amunicji obejmują ppk „Kornet” (RF), „Milan” (Francja-Niemcy), „Javelin” (USA), „Spike” (Izrael) i inne.

Warunki tworzenia

Pomimo powszechnego używania ręcznych granatników przeciwpancernych (RPG) w czasie II wojny światowej, nie były one w stanie zapewnić pełnej obrony przeciw piechocie przeciwpancernej. Zwiększenie zasięgu strzelania granatników okazało się niemożliwe, ponieważ ze względu na stosunkowo małą prędkość tego typu amunicji ich zasięg i celność nie spełniały wymagań skuteczności w zwalczaniu pojazdów opancerzonych na dystansie ponad 500 metrów. Jednostki piechoty potrzebowały skutecznej broni przeciwpancernej zdolnej do rażenia czołgów z dużych odległości. Aby rozwiązać problem celnego strzelania z dużej odległości, stworzono ppk - przeciwpancerny pocisk kierowany.

Historia stworzenia

Pierwsze badania nad rozwojem amunicji rakietowej o wysokiej precyzji rozpoczęły się w latach 40. XX wieku. Niemcy dokonali prawdziwego przełomu w rozwoju najnowszych rodzajów broni, tworząc w 1943 r. pierwszy na świecie ppk X-7 Rotkaeppchen (przetłumaczony jako „Czerwony Kapturek”). Od tego modelu zaczyna się historia broni przeciwpancernej ppk.

SBMW zwróciło się do dowództwa Wehrmachtu z propozycją utworzenia Rotkaeppchen w 1941 roku, ale korzystna sytuacja dla Niemiec na frontach była powodem odmowy. Jednak już w 1943 roku trzeba było jeszcze rozpocząć tworzenie takiej rakiety. Pracami kierował dr M. Kramer, który opracował serię pocisków lotniczych pod ogólną nazwą „X” dla niemieckiego Ministerstwa Lotnictwa.

Charakterystyka X-7 Rotkaeppchen

W rzeczywistości pocisk przeciwpancerny X-7 można uznać za kontynuację serii X, ponieważ główne rozwiązania konstrukcyjne tego typu pocisków były w nim szeroko stosowane. Koperta miała długość 790 mm, średnicę 140 mm. Jednostką ogonową rakiety był stabilizator i dwie stępki zamontowane na łukowatym pręcie, aby wyjść z płaszczyzn kontrolnych ze strefy gorących gazów silnika na paliwo stałe (proszkowe). Oba kile wykonano w formie podkładek z odgiętymi płytami (klapami trymowymi), które służyły jako stery wysokości lub stery do ppk.

Broń była jak na swoje czasy rewolucyjna. Aby zapewnić stabilność rakiety w locie, obracała się ona wzdłuż swojej osi podłużnej z prędkością dwóch obrotów na sekundę. Za pomocą specjalnej jednostki opóźniającej sygnały sterujące były podawane do płaszczyzny sterującej (trymowania) tylko wtedy, gdy znajdowały się w żądanym położeniu. W części ogonowej znajdowała się elektrownia w postaci dwutrybowego silnika WASAG. Skumulowana głowica bojowa pokonała pancerz 200 mm.

System sterowania obejmował układ stabilizacji, przełącznik, napędy kierownicy, sterowanie ijednostki odbiorcze, a także dwie szpule kablowe. System sterowania działał zgodnie z metodą, która dziś nazywana jest „metodą trzech punktów”.

PPK pierwszej generacji

Po wojnie zwycięskie kraje wykorzystały osiągnięcia Niemców do własnej produkcji ppk. Broń tego typu została uznana za bardzo obiecującą do zwalczania pojazdów opancerzonych na liniach frontu, a od połowy lat 50. pierwsze modele uzupełniają arsenały krajów na całym świecie.

Systemy przeciwpancerne pierwszej generacji z powodzeniem sprawdziły się w konfliktach zbrojnych w latach 50-70. Ponieważ nie ma udokumentowanych dowodów na użycie niemieckiego „Czerwonego Kapturka” w walce (choć wystrzelono ich około 300), pierwszym kierowanym pociskiem rakietowym użytym w prawdziwej walce (Egipt, 1956) był francuski model Nord SS. 10. W tym samym miejscu, podczas wojny sześciodniowej w 1967 roku między krajami arabskimi a Izraelem, swoją skuteczność dowiodły sowieckie ppk Malyutka dostarczone przez ZSRR armii egipskiej.

Używanie PPK: atak

Bronie pierwszej generacji wymagają starannego szkolenia strzelców. Podczas celowania głowicą, a następnie pilotem, stosowana jest ta sama zasada trzech punktów:

• Cel wezyra;
• rakieta na trajektorii;
• trafienie w cel.

Po oddaniu strzału operator przez celownik optyczny musi jednocześnie monitorować celownik, znacznik pocisku i ruchomy cel oraz ręcznie wydawać polecenia sterujące. Są one przesyłane na pokładzie rakiety po przewodach, które za nią podążają. Ich użycie nakłada ograniczeniadla prędkości PPK: 150-200 m/s.

Jeśli drut pęknie odłamkiem w ogniu bitwy, pocisk staje się niekontrolowany. Niska prędkość lotu umożliwiała pojazdom opancerzonym wykonywanie manewrów unikowych (jeśli pozwalała na to odległość), a załoga, zmuszona do kontrolowania trajektorii głowicy, była podatna na ataki. Jednak prawdopodobieństwo trafienia jest bardzo wysokie - 60-70%.

Druga generacja: uruchomienie ppk

Prawdziwa broń różni się od pierwszej generacji półautomatycznym naprowadzaniem pocisku na cel. Oznacza to, że operatorowi usunięto zadanie pośrednie - monitorowanie trajektorii pocisku. Jego zadaniem jest utrzymywanie znaku celowania na celu, a „inteligentny sprzęt” wbudowany w sam pocisk wysyła polecenia korygujące. System działa na zasadzie dwóch punktów.

Ponadto w niektórych ppk drugiej generacji zastosowano nowy system naprowadzania - przekazywanie poleceń za pomocą wiązki laserowej. To znacznie zwiększa zasięg startu i pozwala na użycie pocisków o większej prędkości lotu.

PPK drugiej generacji jest sterowany na różne sposoby:

• przewodowo (Mediolan, ERYX);
• przez bezpieczne łącze radiowe ze zduplikowanymi częstotliwościami („Chryzantema”);
• na wiązce laserowej („Cornet”, TRIGAT, „Dehlavia”).

Tryb punkt-punkt zwiększył prawdopodobieństwo trafienia do 95%, ale systemy przewodowe zachowały ograniczenie prędkości głowicy bojowej.

Trzecia Generacja

Wiele krajów przestawiło się na produkcję pocisków przeciwpancernych trzeciej generacji,którego główną zasadą jest motto „strzel i zapomnij”. Wystarczy, że operator wyceluje i wystrzeli amunicję, a „inteligentny” pocisk z termowizyjną głowicą naprowadzającą działającą w zakresie podczerwieni sam wyceluje w wybrany obiekt. Taki system znacznie zwiększa zwrotność i przeżywalność załogi, a co za tym idzie wpływa na skuteczność walki.

W rzeczywistości te kompleksy są produkowane i sprzedawane tylko przez Stany Zjednoczone i Izrael. Amerykański Javelin (FGM-148 Javelin), Predator, izraelski Spike to najbardziej zaawansowane przenośne ppk. Informacje o broni wskazują, że większość modeli czołgów jest przed nimi bezbronna. Systemy te nie tylko same celują w pojazdy opancerzone, ale także uderzają w ich najbardziej wrażliwą część - górną półkulę.

Zalety i wady

Zasada „strzel i zapomnij” zwiększa prędkość ognia, a tym samym mobilność obliczeń. Poprawiono również wydajność broni. Prawdopodobieństwo trafienia w cel ppk trzeciej generacji wynosi teoretycznie 90%. W praktyce przeciwnik może zastosować optyczno-elektroniczne systemy tłumienia, co zmniejsza skuteczność głowicy naprowadzającej pocisku. Ponadto znaczny wzrost kosztów pokładowego sprzętu naprowadzania oraz wyposażenie pocisku w głowicę naprowadzającą na podczerwień spowodowało wysoki koszt strzału. Dlatego obecnie tylko kilka krajów przyjęło ppk trzeciej generacji.

Rosyjski okręt flagowy

Na światowym rynku broni w Rosjiprzedstawia ppk "Kornet". Dzięki sterowaniu laserowemu jest zaliczany do generacji „2+” (w Federacji Rosyjskiej nie ma systemów trzeciej generacji). Kompleks ma godne cechy dotyczące stosunku „cena / wydajność”. Jeśli użycie drogich javelinów wymaga poważnego uzasadnienia, to Kornetów, jak mówią, nie szkoda - można ich używać częściej w dowolnych trybach walki. Jego zasięg ognia jest dość duży: 5,5-10 km. System może być używany w trybie przenośnym, a także instalowany na sprzęcie.

Istnieje kilka modyfikacji:

• ATGM „Kornet-D” - ulepszony system o zasięgu 10 km i penetracji pancerza za dynamiczną ochroną 1300 mm.
• Kornet-EM to najnowsza głęboka modernizacja zdolna do zestrzeliwania celów powietrznych, głównie helikopterów i dronów.
• Kornet-T i Kornet-T1 to wyrzutnie samobieżne.
• "Kornet-E" - wersja eksportowa (PPK "Kornet E").

Broń specjalistów Tula, choć wysoko oceniana, wciąż jest krytykowana za brak skuteczności przeciwko kompozytowemu i dynamicznemu opancerzeniu nowoczesnych czołgów NATO.

Charakterystyka nowoczesnych ppk

Głównym zadaniem najnowszych kierowanych pocisków rakietowych jest trafienie dowolnego czołgu, niezależnie od rodzaju pancerza. W ostatnich latach odbył się wyścig mini-zbrojeń, w którym rywalizują budowniczowie czołgów i twórcy ppk. Broń staje się bardziej niszczycielska, a zbroja trwalsza.

Z zastrzeżeniemZastosowanie na dużą skalę połączonej ochrony w połączeniu z dynamicznymi nowoczesnymi pociskami przeciwpancernymi jest również wyposażone w dodatkowe urządzenia, które zwiększają prawdopodobieństwo trafienia w cele. Na przykład pociski czołowe są wyposażone w specjalne końcówki, które zapewniają detonację kumulacyjnej amunicji na optymalną odległość, co zapewnia powstanie idealnego odrzutowca kumulacyjnego.

Typowe było użycie pocisków z głowicami tandemowymi do penetracji pancerza czołgów z dynamiczną i łączoną ochroną. Ponadto, aby rozszerzyć zakres ppk, produkowane są dla nich pociski z głowicami termobarycznymi. Systemy przeciwpancerne trzeciej generacji wykorzystują głowice bojowe, które wznoszą się na dużą wysokość, gdy zbliżają się do celu i atakują go, nurkując w dach wieży i kadłuba, gdzie jest mniej opancerzenia.

Do użycia ppk w zamkniętych przestrzeniach stosuje się systemy miękkiego startu (Eryx) - pociski są wyposażone w silniki rozruchowe, które wyrzucają je z małą prędkością. Po odsunięciu się od operatora (modułu wyrzutni) na pewną odległość włączany jest silnik główny, co przyspiesza pocisk.

Wniosek

Systemy przeciwpancerne to skuteczne systemy do zwalczania pojazdów opancerzonych. Mogą być przenoszone ręcznie, instalowane zarówno na transporterach opancerzonych i samolotach, jak i na pojazdach cywilnych. PPK drugiej generacji są zastępowane przez bardziej zaawansowane pociski samonaprowadzające wypełnione sztuczną inteligencją.