Mina przeciwpancerna: specyfikacje. Rodzaje i nazwy min przeciwpancernych

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Miny to najprostsze roboty zaprojektowane do niszczenia ofensywnego potencjału wroga. Ich urządzenie może być inne, ale istota jest taka sama. Bez ingerencji człowieka lub zdalnie uruchamiane, eksplodują, tworząc szkodliwe czynniki, z których głównymi i najczęstszymi są fala uderzeniowa i strumień szkodliwych elementów (lub skumulowany strumień). Jaka jest różnica między miną przeciwpancerną a miną przeciwpiechotną? To będzie historia.

Historia mojej broni

Ten rodzaj broni inżynieryjnej jest znany od dawna. Samo słowo mina oznaczało nie zainstalowany ładunek z zapalnikiem, ale rodzaj podkopu pod umocnieniami, przebijającego się w celu zniszczenia jego właściwości obronnych. Właz ten umożliwiał penetrację murów twierdzy, a większe wykopaliska przyczyniły się do niszczenia baszt i innych konstrukcji uniemożliwiających atak. Następnie, w miarę rozwoju techniki wojskowej, te podziemne przejścia coraz częściej zasilano ładunkami prochowymi, przez co proces kruszenia bastionów przebiegał intensywniej. Równolegle ze zmianą konstrukcji samych ładunkówpoprawiono też do nich bezpieczniki. Postępy w elektrotechnice uprościły zadanie zdalnej detonacji. Podczas wojny krymskiej po raz pierwszy szeroko zastosowano miny morskie. Wojna domowa między mieszkańcami północy i południa, która doprowadziła do zjednoczenia Stanów Zjednoczonych (1861-1865), zapoczątkowała masowe wykorzystywanie pól minowych podczas działań obronnych. Miny przeciwpiechotne w postaci próbek podobnych do współczesnych były testowane podczas I wojny światowej. Traktowano je wówczas jako środek przymusowy, mający zastosowanie tylko w przypadkach, gdy konieczne było stworzenie bariery utrudniającej natarcie silniejszego wroga.

Potrzebne są różne miny

Miny przeciwpiechotne wyrządzały szkody nie tylko żołnierzom, ale także koniom, które na początku XX wieku były główną siłą pociągową armii. Pojawiające się pojazdy mechaniczne, w tym opancerzone, również ucierpiały od zakopanych w ziemi ładunków, ale nie wynaleziono jeszcze specjalnej konstrukcji przeznaczonej do niszczenia niezdarnych i wrażliwych wówczas czołgów. Sytuacja zmieniła się w latach 30., kiedy dla myślących przyszłościowo strategów stało się jasne, że przyszła wojna stanie się mobilna, a wiodącą rolę odegrają w niej lotnictwo i siły pancerne. Odbywa się szczególna rozmowa o lotnictwie, jak pokazała historia nowoczesności, są też środki przeciwko niemu, które działają automatycznie… Ale o tym później. W międzyczasie pojawił się nowy rodzaj broni inżynieryjnej - mina przeciwpancerna. Przy wszystkich podstawowych podobieństwach z przeciwpiechotną „siostrą”, znacznie się od niej różni. Problem, który projektanci rozwiązali podczas projektowaniaten ładunek z bezpiecznikiem był inny.

Jak powinna wyglądać mina przeciwpiechotna

Urządzenie stworzone do skutecznego niszczenia siły roboczej musi spełniać szereg wymagań taktycznych. Eksplozja powinna stworzyć dużą liczbę odłamków lecących z wystarczającą prędkością, aby spowodować maksymalne obrażenia. Jednocześnie mina powinna być lekka, w przeciwnym razie saperom będzie trudno ją przenosić i instalować. Przykładem są tak zwane „Płatki”. Miny typu PFM-1 i PFM-1C są kopiowane z amerykańskich próbek pod nazwą "Dragon's Tooth" (Dragontooth) - BLU-43. Są bardzo skromne, ale powodują znaczne szkody w sile roboczej, wykonując jednocześnie dwa zadania. Po pierwsze, Płatki z reguły nie zadają śmiertelnych obrażeń, a jedynie okaleczają żołnierzy wroga, co dodatkowo obciąża ekonomię potęgi wroga. Po drugie, potrafią samozniszczenie (w modyfikacji „C”), co jest bardzo ważne podczas przygotowywania ofensywy.

T-35 i T-42 kontra T-34

Mina przeciwpancerna, jak sama nazwa wskazuje, służy do niszczenia pojazdów opancerzonych. Zadaniem stawianym przez saperów podczas jego montażu jest co najmniej uszkodzenie podwozia czołgu. Wcześniej uważano, że to wystarczy, aby opóźnić ofensywę wroga. Na przykład niemiecka mina przeciwpancerna T-35, używana przez Wehrmacht podczas II wojny światowej przeciwko oddziałom Armii Czerwonej i sojusznikom, miała łączny ładunek o wadze nieco ponad 5 kg. Te same cechyT-42 był w przybliżeniu taki sam, obie próbki miały metalową obudowę, co ułatwiało ich wykrycie za pomocą elektrycznych wykrywaczy min magnetycznych. Saperom trudniej było znaleźć drewniane, które pod koniec wojny były rzemieślnicze, ale ich szarża była z reguły niezbyt silna. Prawie każda mina przeciwpancerna w tamtych czasach zadziałała, gdy uderzyła w nią gąsienica, bezpieczniki się zetknęły.

Po wojnie

Wojna się skończyła, ale czołgi pozostały. Służyły też krajom, które niedawno były sojusznikami, a teraz stały się potencjalnymi przeciwnikami. Doświadczenie zdobyte w bitwach doprowadziło do udoskonalenia broni przeciwpancernej, w tym min. Ponadto inżynierowie i naukowcy nie siedzieli bezczynnie. Zgromadzone doświadczenie bojowe ujawniło najbardziej wrażliwe obszary pojazdów opancerzonych, a nowe ulepszone modele miały w nie uderzyć. Aby skomplikować wykrywanie, obudowy zaczęto robić z plastiku, ale to spowodowało kolejny problem. Wraz z utratą map pól minowych praca saperów została znacznie utrudniona. Jednak rozszerzyła się różnorodność bezpieczników i metod ostrzału pojazdów opancerzonych.

TM-62

Najprostsza jest radziecka mina przeciwpancerna TM-62M. Jego konstrukcja powtarza ogólne idee podopiecznych z poprzednich dekad. Obudowa wykonana jest z metalu, bezpiecznik jest stykowy i wytrzymuje obciążenie do 150 kg, co eliminuje jego przypadkowe zadziałanie. Może być instalowany za pomocą środków zmechanizowanych (na przykład stawiacza min gąsienicowego)GMZ lub systemy śmigłowcowe), co zwiększa szybkość urabiania terenu. Masa ładunku - 7 kg, masa całkowita - 10 kg. W swej istocie jest to mina lądowa, główną akcją jest nalot. Po trafieniu w TM-62M rolki czołgu zawodzą, kadłub ulega częściowemu zniszczeniu, załoga otrzymuje silny wstrząs pocisku, a jeśli włazy są zamknięte, giną. Główne zalety tej kopalni to prostota, duża moc, produkcyjność, niski koszt i niezawodność. Na jej podstawie powstała cała seria amunicji, różniąca się masą i kształtem.

Komplikacja zadania

Najbardziej wrażliwym punktem każdego czołgu jest jego dno. Pancerz jest cieńszy zarówno po bokach, jak i w okolicy komory silnika, jednak aby skutecznie zniszczyć dowolną jednostkę pojazdów opancerzonych, wystarczy wysadzić pod nim ładunek. Mimo wszystkich swoich zalet, mina TM-62M nie strzela pod dnem, ale po trafieniu przez gąsienicę, a większość uderzenia fali powietrza spada z boku kadłuba, co zmniejsza prawdopodobieństwo detonacji amunicji. Ponadto w tym przypadku ważną rolę odgrywa czynnik tajemnicy. Sabotażysta może skierować ładunek na ścieżkę wrogich pojazdów, ale jego waga musi być stosunkowo niewielka. Mina przeciwpancerna TM-72 jest bardziej skomplikowana. Ma charakter kumulacyjny. Oznacza to, że po aktywacji pojawia się silny, skierowany strumień gorącego gazu, zdolny do przebicia grubego pancerza. Ale to nie wszystko, zapalnik minowy zapewnia pewne opóźnienie, dzięki czemu detonacja następuje w środku poruszającego się czołgu, dokładnie tam, gdzie najważniejsze iwrażliwe węzły - amunicja i transmisja. Urządzenie reaguje na zmiany pola magnetycznego, co tłumaczy jego pewną „kapryśność” i prawdopodobieństwo przypadkowego działania. To jest wada całej takiej amunicji. Ponadto TM-72 jest dość łatwy do zneutralizowania przez trałowanie. O ile oczywiście wróg nie ma informacji o niebezpieczeństwie wydobycia.

Mechaniczne

Mina przeciwpancerna TMK-2, która jest uważana za bardziej niezawodną, działa w bardzo podobny sposób. Jego różnicą jest bezpiecznik, który działa na zasadzie dźwigni mechanicznej. Szpilkowy czujnik celu wystaje z ziemi, mina zostaje napięta po zejściu z pozycji poziomej, a po krótkim czasie (od jednej trzeciej do pół sekundy, to wystarczy, aby czołg przesunął pół kadłuba) ładunek wybucha, tworząc skumulowany strumień. Masa materiału wybuchowego wynosi 6 kg. Zniszczenie wozu bojowego jest gwarantowane, ale pomimo większej niezawodności w porównaniu do TM-72, pozostaje jedna wada: stosunkowo łatwo zneutralizować tę amunicję. Wykrycie kołków wystających z ziemi również nie jest dużym problemem dla doświadczonego sapera.

Na bokach

Nie tylko gąsienice i dno stają się celem min przeciwpancernych. Dość udana wydaje się być konstrukcja TM-73, czyli zestawu konwencjonalnego granatnika Mukha, sposobu mocowania go na ziemi i rozerwania lontu. Innymi słowy, bazooka strzela, gdy wrogie pojazdy łamią integralność tripwire. Ciekawiej zaaranżowanemój TM-83. Jest instalowany na ziemi, jego obudowa służy jako łóżko. Po ustawieniu ładunku w pozycji bojowej zaczyna działać czujnik sejsmiczny, który reaguje na drgania ziemi. Jeśli jest stały, wskaźnik celu na podczerwień jest włączony. Skumulowany rdzeń przebija pancerz grubości decymetra z odległości do 50 metrów. Jeśli nie zostanie wykryty żaden ślad cieplny, mina resetuje się i czeka na następny cel.

A nawet system obrony powietrznej

Śmigłowce i samoloty szturmowe są często określane jako latające czołgi. To całkiem uczciwe, bo dziś lotnictwo może mieć potężne opancerzenie, broń artyleryjską „pożyczoną” ze sprzętu naziemnego, nie mówiąc już o rakietach. Kopalnie Federacji Rosyjskiej i innych krajów są przeznaczone do zwalczania obiektów nisko latających - zarówno samolotów, jak i śmigłowców. Przykładem jest zaawansowane technologicznie urządzenie PVM opracowane w latach 90. i przeznaczone do niszczenia samolotów ze skumulowanym rdzeniem. System naprowadzania działa na dwóch kanałach (dźwiękowym i podczerwieni). „Płatki” miny w pozycji bojowej są ułożone, tworząc podstawę, czujnik określa dźwięk latającego celu na kilometr, następnie czujnik termiczny kieruje na niego amunicję. Ładunek zamknięty w kulistym pocisku wystrzeliwany jest z prędkością 3 km/s i przebija pancerz o grubości 12 mm. Odległość porażki to nie mniej niż sto metrów. Minę przeciwśmigłowcową można montować ręcznie iz samolotu. Atak wrogich „latających czołgów” zostanie odparty.