Ropociąg naftowy Syberia Wschodnia - Ocean Spokojny (WSTO)

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Ropociąg Syberia Wschodnia - Ocean Spokojny (ESPO) to wspaniały system rurociągów. Łączy pola naftowe zachodniosyberyjskie i wschodniosyberyjskie z portami Primorye na wybrzeżu Pacyfiku. Zapewnia wejście Federacji Rosyjskiej na rynki produktów naftowych regionu Azji i Pacyfiku.

Geografia trasy

WSTO wywodzi się z Obwodu Irkuckiego, omija Republikę Sacha-Jakucji, Amur, Żydowskie Regiony Autonomiczne i Terytorium Chabarowska. Punktem końcowym trasy jest Zatoka Nachodka w Kraju Nadmorskim.

Ropociąg został zbudowany przez państwową firmę Transnieft i jest przez nią również zarządzany.

Historia

Ropociąg zaczyna swoją historię od lat 70. XX wieku. Następnie ZSRR miał plany budowy systemu rurociągów do odprowadzania ropy z centralnych regionów kraju na wybrzeże Pacyfiku. Przeprowadzono wstępne prace poszukiwawcze. Jednak plany te nie miały się spełnić

Ale wPod koniec XX wieku pomysł ten zaczął być stopniowo wprowadzany w życie. Inicjatorem budowy ropociągu było kierownictwo firmy Jukos. Jednak jego punktem końcowym były Chiny.

Pierwsza umowa intencyjna, proponowana trasa transportu i cechy jego funkcjonowania została podpisana latem 2001 roku przez premiera Federacji Rosyjskiej i prezydenta ChRL. Następnie przez pewien czas przedstawiciele stron podejmowali próby realizacji projektu w odniesieniu do interesów jednego kraju, co nie pozwoliło na wyjście z „martwego punktu”.

Wiosną 2002 roku korporacja Transnieft opracowała projekt bez udziału strony chińskiej. W tym samym czasie trasa miała przebiegać z Angarska do Nachodki. Plan ten był aktywnie wspierany przez rząd japoński.

Rok później oba projekty zostały połączone w jeden - rurociąg naftowy Syberia Wschodnia - Ocean Spokojny. Zgodnie z nowym planem, główna nitka rurociągów biegła z Angarska do Zatoki Nachodka. W tym samym czasie przewidywano odgałęzienie z niego do chińskiego miasta Daqing.

Tego lata, po rozpatrzeniu przez komisję środowiskową Ministerstwa Przyrody Federacji Rosyjskiej, projekt został odrzucony, ponieważ zgłoszono, że przechodzi przez obszary ochrony przyrody i rezerwaty. W rezultacie Transnieft' została zmuszona do zmiany punktu startowego z miasta Angarsk na miasto Taishet i wyznaczenia punktu końcowego - Koźmina Bay.

Budowa

Budowa tego największego systemu rurociągów naftowych rozpoczęła się w kwietniu 2006 roku. Po pierwszeprojekt pod nazwą „ESPO-1” został oddany do użytku w grudniu 2009 roku. Był to rurociąg z miasta Taishet do stacji Skoworodino (pompownia ropy).

Długość ESPO-1 wynosiła 2694 kilometry, a wydajność pompowania ropy wynosiła 30 milionów ton rocznie.

W kwietniu 2009, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, rozpoczęła się budowa nitki gazociągu w kierunku Chin. Oddany do użytku pod koniec września 2010.

II etap rurociągu „Syberia Wschodnia – Ocean Spokojny” (ESPO-2) został oddany do eksploatacji pod koniec 2012 roku. Długość tego odcinka, łączącego pompownię Skoworodino (region Amur) z terminalem naftowym Koźmino w pobliżu miasta Nachodka, wynosi 2046 km.

Charakterystyka instalacji rurowej

Całkowita długość rurociągu naftowego Syberia Wschodnia - Ocean Spokojny wynosi 4740 km. Ropa dostarczana przez ten system rurociągów na rynki światowe stała się znana jako ESHPO. Do początku 2015 roku przepustowość pierwszego odcinka ESPO-1 została zwiększona do 58 mln ton w ujęciu rocznym. Przepustowość oddziału chińskiego Daqing, wywodzącego się ze Skoworodino, wynosi 20 mln ton ropy rocznie.

Uruchomienie ropociągu pozwoliło na znaczne obniżenie kosztów ułożenia i zasilania innego dużego rosyjskiego projektu – gazociągu Siła Syberii.

Zakłada się, że do 2020 r. przepustowość ESPO-1 wzrośnie do 80 mln ton rocznie.

System rurociągów naftowych dałmożliwość podłączenia do niego dwóch obiektów z regionu Dalekiego Wschodu Rosji: w 2015 r. - rafineria ropy naftowej w Chabarowsku; w 2018 - Komsomolski.

Obecnie opracowywana jest dokumentacja projektowa budowy rafinerii ropy naftowej na końcowym punkcie rurociągu Syberia Wschodnia-Ocean Pacyfiku.

Trudności w układaniu toru

W trakcie układania WSTO budowniczowie zmuszeni byli rozwiązać najtrudniejsze kwestie techniczne. Wynika to z braku niezbędnej infrastruktury na ziemi. W pracach brały udział pojazdy terenowe, lotnicze (helikoptery), które sprawowały kontrolę nad sytuacją ogólną.

Budowa była poważnie utrudniona przez trudne warunki naturalne, takie jak aktywność sejsmiczna i niskie temperatury. Poważne przeszkody stwarzał również teren na całej trasie rurociągu naftowego Syberia Wschodnia – Ocean Spokojny. Bariery wodne, nieprzebyta tajga, podmokłe tereny utrudniały transport niezbędnego sprzętu i utrzymanie komunikacji w budowie.

Ale pomimo wszystkich istniejących problemów, projekt stworzył niezbędną infrastrukturę: wygodne osiedla, drogi wzdłuż autostrady, systemy linii energetycznych, zakłady leczenia itp. Cała komunikacja została wyposażona w systemy bezpieczeństwa i komunikacji.

Protesty

Przed rozpoczęciem budowy, na początku 2006 roku, gotowy do realizacji projekt Syberia Wschodnia-Pacyfik, opracowany przez państwową firmę Transnieft, został odrzucony. Wynikało to z faktu, według stanuocena środowiskowa, że jego trasa przebiegała w złożonej strefie sejsmologicznej w pobliżu północnych brzegów jeziora Bajkał.

Kolejne działania Transniefti mające na celu lobbowanie jej planów doprowadziły do ustępstw ze strony Dumy Państwowej Federacji Rosyjskiej i zniesienia ograniczeń w budowie w pobliżu wybrzeża Bajkału.

Procesy wokół rurociągu naftowego Syberii Wschodniej również spotkały się z ogromnym publicznym oburzeniem. Protesty odbyły się na całej proponowanej trasie od Bajkału do Amuru. Szczególnie aktywni działacze na rzecz ochrony środowiska sprzeciwiali się budowie rurociągu obok jeziora. Argumentowali, że planowane środki ochronne nie mogą zapobiec poważnym i katastrofalnym skutkom wycieku ropy lub innej awarii rurociągu naftowego Syberia Wschodnia-Ocean Pacyfiku.

Rola Prezydenta Federacji Rosyjskiej

Stopniowo żądania opinii publicznej sprzeciwiających się budowie ropociągu zaczęły nabierać politycznego wydźwięku. Niektórzy aktywiści zaczęli wysuwać hasła dymisji rządu i prezydenta Rosji

Prezydent Federacji Rosyjskiej Władimir Putin latem 2006 roku stanął po stronie ekologów i zażądał, aby rurociąg naftowy został ułożony nie bliżej niż 40 km od północnego wybrzeża Bajkału.

W wyniku takich sprzeciwów głowy państwa zrewidowano projekt trasy rurociągu Syberia Wschodnia-Ocean Pacyfik (ESPO) i rozpoczęto prace znacznie na północ od jeziora Bajkał.

Kontrole

Procesy budowy rurociągu przez korporację „Transnieft” były wielokrotnie poddawane kontrolom. Pierwsza z nich została zainicjowana przez Dumę Państwową w sierpniu 2007 roku. W swoim wniosku inicjatorzy zwrócili uwagę na fakt, że terminy prac znacznie odbiegają od planowanych wskaźników. Doprowadziło to do rozpoczęcia kontroli przez Izbę Obrachunkową Federacji Rosyjskiej (od lutego 2008) rozwoju środków państwowych przeznaczonych na ropociąg Syberia Wschodnia - Pacyfik.

Rok później ogłoszono, że weryfikacja została zakończona. Zgodnie z jego wynikami ustalono fakt dystrybucji bez konkurencji ponad 75 miliardów rubli.

W marcu 2010 r. S. Stiepaszyn, szef Izby Obrachunkowej Federacji Rosyjskiej, podczas przemówienia w Dumie Państwowej Federacji Rosyjskiej, powiedział, że jego struktura ujawniła fakty oszustwa ze strony kierownictwa Transniefti. Państwo poniosło szkody w wysokości 3,5 mld rubli. Z inicjatywy Izby Obrachunkowej została wszczęta sprawa karna, którą rozpatruje Komitet Śledczy Federacji Rosyjskiej.

Jednak we wrześniu 2011 roku rosyjski premier Władimir Putin powiedział, że nie ma żadnych roszczeń wobec Transniefti w sprawie budowy WSTO. Żadne czyny nie podlegają ściganiu karnemu.