Rasy mięsne owiec: opis, utrzymanie i hodowla

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Hodowla owiec od dawna uważana jest za dochodową branżę w rolnictwie. Nawet w dawnych czasach górskie ludy koczownicze przetrwały dzięki produktywności i wytrzymałości tych zwierząt. Rolnicy lubią je za bezpretensjonalność i szybki wzrost. Szczególnie korzystne pod tym względem okazały się rasy mięsne tryków. Baza hodowlana została uzupełniona o nowe odmiany zwierząt. W tym artykule opisano rasy, którymi hodowcy owiec domowych zajmują się hodowlą.

Opłacalność hodowli owiec

Kilkadziesiąt lat wcześniej najcenniejsze odmiany owiec uważano za uniwersalne zwierzęta domowe, dostarczając swoim właścicielom skóry, wełnę, mięso, mleko i zdrowy tłuszcz. Teraz są one wyraźnie oddzielone kierunkiem zysków produkcyjnych i wielu rolników uważa to za opłacalne. W zależności od regionu ipopyt konsumentów, małe gospodarstwa uprawiają następujące rasy:

• mięso-wełniste zwierzęta;
• osoby fizyczne do pozyskiwania nabiałowych produktów dietetycznych;
• odmiany mięsno-tłuste;
• barany i owce zdolne do zapewnienia wysokiej jakości skóry i wełny;
• rasy owiec.

Hodowle owiec w niektórych częściach kraju to jedyny sposób na zapewnienie pracy większości ludności. Utrzymywanie zwierząt do produkcji wełny w takich regionach jest absolutnie nieopłacalne: jej sprzedaż jest raczej problematyczna lub wręcz niemożliwa.

W Rosji owce ras mięsnych są hodowane z tego powodu, że znoszą trudne warunki klimatyczne i gwałtowne wahania temperatur. Jednocześnie jednostki są w stanie osiągnąć wysoki zwrot z produkcji. Znoszą trudne warunki ze względu na wzrost przyzwoitej podaży tłuszczu. Takie nagromadzenie u zwierząt obserwuje się w okolicy ogona, rolnicy nazywają to grubym ogonem. Dodatkowo poduszka tłuszczowa pomaga owcom przetrwać w okresie problemów z pożywieniem.

W kraju istnieje duże zapotrzebowanie na mięso. W tym celu hoduje się rasy długowłose - północnokaukaski i kujbyszewa. Od przedstawicieli o krótkiej sierści hoduje się odmiany litewskie, estońskie i łotewskie.

Wyróżniające cechy

Początkujący w tej branży powinni być szczególnie ostrożni przy wyborze rasy owiec. Hodowla owiec w tym przypadku zapewni właścicielowi stały dochód przez cały okresroku. Podkreślmy główne zalety okazów mięsnych:

• bezpretensjonalna opieka;
• możliwość wypasu o każdej porze roku;
• dobra płodność;
• szybki wzrost jagniąt;
• wysokie ilości mięsa i tłuszczu;
• zwierzęta nie są wybredne w kwestii jedzenia;
• odporność na zimno i wysokie temperatury latem;
• zdolność do tworzenia warstwy tłuszczu (nawet przy złym odżywianiu);
• silna odporność na różne choroby;
• dobre młode zajęcie.

Kryteria wyboru

Opłacalność hodowli w dużej mierze zależy od prawidłowego doboru odmiany i zdrowia zwierzęcia. Dlatego kupując osoby fizyczne, należy zwrócić uwagę na następujące znaki:

• przynależność ogólna;
• stopień rozwoju zwierząt;
• owce muszą mieć silną sylwetkę;
• mieć wystarczająco obszernych mięśni;
• trzeba sprawdzić szkielet, aby był cienki;
• narządy wewnętrzne nie powinny być powiększane;
• rasa charakteryzuje się cienką skórą (z powodu tej cechy dochodzi do nagromadzenia podskórnej warstwy tłuszczu);
• normalne zdrowie.

Samice mają dobre cechy mleka. Jest to ważne, aby nakarmić młode i przyspieszyć ich wzrost. Poniżej opis ras mięsnych owiec oraz zdjęcia zwierząt.

Rasy domowe

Nie wszystkie gospodarstwa mają możliwość zakupu zwierząt hodowlanych zaza granicą. Dlatego w szczególności rolnicy krajowi specjalizują się w utrzymywaniu osobników hodowanych w Rosji. Rasy mięsne owiec rozprzestrzeniły się w wielu regionach kraju. Przemysł jest dobrze rozwinięty na Kaukazie Północnym, Syberii Wschodniej i Zachodniej, regionie Wołgi i Uralu.

Obecnie tradycyjne rasy można zaobserwować w gospodarstwach, na przykład Romanow, Radziecki - Kujbyszew, Gorki. Są też takie, które powstały stosunkowo niedawno. Należą do nich zachodniosyberyjski i Katum.

Tradycyjna rasa

Romanowskaja to najpopularniejsza i najlepsza rasa owiec. Wynika to z faktu, że wyróżniają się wysokimi wskaźnikami mięsa, choć częściowo również należą do kierunku mleczarskiego. Masa ubojowa dorosłego zwierzęcia wynosi średnio około 90 kg. Samice stały się płodnymi owcami. Macica może rodzić jagnięta dwa razy w roku (około 5 dzieci), ich mleko jest tłuste (do 7%), pożywne. W tym okresie osiągają wagę 45 kg. Młody wzrost szybko nabiera masy. Sierść zwierząt jest gruba i długa. Ze względu na te cechy zwierzęta hodowlane są wykorzystywane do krzyżowania z innymi odmianami.

Północnokaukaski

Najmłodszą rasę uzyskano w ubiegłym stuleciu przy udziale trzech odmian - przedstawicieli Stawropola, Lincolnów i Rovni-March. Zwierzęta są bezpretensjonalne, płodne, uwielbiają spędzać czas na pastwiskach. Tak zwana rasa owiec ma ogólne parametry - mocny grzbiet, dobrze rozwinięty, mocnyskrzynia. Zwierzę wygląda masywnie ze względu na strukturę odcinka szyjnego, który jest za krótki, ale mięsisty. Jeden baran jest w stanie dostarczyć rolnikowi 45 kg mięsa. Owce mają bogatą, krętą sierść w kolorze szarym, wełna jest bardzo długa. W przypadku niektórych gospodarstw ta funkcja służy jako dodatkowy dochód.

Zachodni Syberyjski

Nowoczesna rasa o rzadkich cechach. Jego główną zaletą jest to, że maciorki mogą rodzić jagnięta poza sezonem, podczas gdy inne osobniki z kierunku mięsnego nie mogą stale dostarczać swoim właścicielom młodych zwierząt. Przodkami zwierząt są producenci odmiany texel i owiec Kulunda. Nowa rasa nie ma rogów, stojących uszu i równego profilu. Mają korpus w kształcie beczki. Plecy, kość krzyżowa i klatka piersiowa są szerokie. Samce osiągają wagę 100 kg, macica - do 60. Jagnięta mogą być wysyłane na mięso po sześciu miesiącach.

Gorkovskaya

Został wyhodowany przy udziale lokalnych owiec o grubej wełnie i osobników z Hampshire. W rezultacie uzyskano dobre cechy: plenność, wysokie wskaźniki produktywności (140%), przyspieszony wzrost młodych zwierząt, doskonałą jakość otrzymanego produktu. Owce mięsne słyną z potężnej budowy ciała, obszernych mięśni i lekkich kości. Jeśli jagnięta żywią się mlekiem matki, obserwuje się ich przyrost masy ciała do 190-200 g dziennie. Waga dorosłego mężczyzny to 100-120 kg, kobiety - 70 i więcej.

Kujbyszewskaja

Powiązane z liczbąnowoczesnych odmian, możliwe było jej rozmnażanie krzyżując samice Romney March z inseminatorami ras czeskich. Zwierzęta okazały się bezrogie, z krótkim ogonem i mocnymi kopytami. Mają również swoją unikalną cechę zewnętrzną - brak wełny na pysku. Jak większość ras mięsnych, owce są zdolne do dobrych zysków. Dorosły przedstawiciel waży do 135 kg, jasny - nieco więcej, 80, dzieci codziennie dodają 19-22 kg wagi. Wadą rasy jest to, że zwierzęta mają nadmiernie miękką wełnę, która jest podatna na rolowanie. Opiekując się zwierzęciem, będziesz musiał radzić sobie z kołtunami.

Zagraniczny

Pierwszym przedstawicielem zagranicznym, którego nie można pominąć, jest prekos. Baran rasy francuskiej pojawił się w wyniku skrzyżowania pojedynczego rambouillet z odmianą brytyjską. W efekcie hodowcy otrzymali zwierzęta z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Prekos ma beczkowate ciało, zaokrąglone biodra i potężne sacrum. Parametry te służą jako wskaźniki przynależności zwierzęcia do rodzaju mięsa. Jednocześnie owce i barany mają bogatą wełnę. Mięso wyróżnia wysoka smakowitość oraz równomierne rozłożenie warstwy tłuszczu. Opierając się na opisie rasy, baran francuski waży około 120 kg, samica waży średnio 75. Młode zwierzęta przybierają do 30 kg przez 120 dni. Po pięciu miesiącach owca kończy okres laktacji.

Texel. Rasa holenderska, która swoimi cechami zewnętrznymi różni się od przedstawicieli angielskich i francuskich. Na zwierzę proste, długie ciało. Maciorki rodzą raczej duże, masywne jagnięta, zwykle bliźniakami. Rasa pojawiła się na wyspie Texel w wyniku krzyżowania lokalnych osobników z odmianami brytyjskimi.

Średnia waga tryka przy odpowiedniej pielęgnacji wynosi 130 kg, owiec 115-120. Mięso ma wyraźną strukturę, dość soczyste, nie ma specyficznego zapachu. Zwierzęta są podatne na wypas samotny, wyjątkowo odporne na infekcje, pasożyty.

Blue Doo Maine. Inny rodzaj wąskiego zainteresowania pojawił się we Francji, przedstawiciele zostali uwzględnieni w rankingu najlepszych ras mięsnych owiec. Waga największego samca sięga 160 kg, owce też są dość masywne - 80-120 kg. Młode rozwijają się bardzo szybko. Jagnięta dziennie przybierają na wadze 0,5 kg. Zwierzęta dają delikatne, chude mięso. Dobrze znoszą trudne warunki pogodowe i szybko są wciągane w tryb wypasu. Owce tej rasy są bezrogie, mają wydłużoną głowę i szerokie czoło. Uszy znajdują się na poziomie jednej pionowej linii, dzięki tej funkcji zwierzęta wyglądają całkiem uroczo.

Owce Vendey. Różnorodność przeznaczenia mięsa i wełny ma francuskie korzenie. Zwierzęta chronione są niezawodnym futrem, należą do grupy drobnowełnianych. Z wyglądu odpowiadają wszystkim znakom kierunku mięsa. Otrzymany z nich produkt jest chudy, wyróżnia się wyraźnymi tłustymi smugami i ma strukturę marmuru. Rolników przyciąga produktywność tej rasy. Tryki są duże, w obecności dobrego pożywienia i warunków pastwiskowych osiągają wagę 145 kg.

Proces zapisywaniacechy plemienne

Proces hodowlany rozpoczyna się od selekcji zwierząt hodowlanych. Im wyższe cechy takich osobników, tym zdrowsze będzie potomstwo. Przygotowanie przyszłego stada hodowlanego odbywa się w trzech etapach.

1. Wśród dwutygodniowych młodych zwierząt wybierane są jagnięta, które wyróżniają się regularnymi kształtami ciała i siłą.
2. Druga selekcja jest przeprowadzana w okresie odsadzania dzieci od owcy. Do tego czasu powinny być dobrze rozwinięte. Kryterium to jest oceniane na podstawie masy jagnięciny, której dopuszczalnym wskaźnikiem jest 15-17 kg.
3. Na kolejnym etapie wybierane są sześciomiesięczne dzieci pod kątem jakości wełny. Przeprowadzany jest również ubój, zwierzęta nieodpowiednie są dozwolone na mięso. Reszta jest podzielona na dwie partie: jedna zostaje jako własne stado, druga służy do dalszego zachowania plemienia i sprzedaży.

Reprodukcja

Wybór elitarnych przedstawicieli w hodowli owiec jest praktykowany na dwa sposoby:

• Grupa. Wybierana jest najlepsza partia samic, dla której przydzielany jest inseminator hodowlany. Uwzględnia to potencjał produkcyjny tryka w stosunku do liczby matek, nie powinno być ich więcej niż 18.
• Indywidualny sposób. Służy do poprawy specyficznych cech rasy owiec i tryków. W tym przypadku najlepszy reproduktor jest przydzielany dla pojedynczej samicy.

Gotowość samicy zależy od wzrostu narządów płciowych i wydzieliny z nich, a także obserwuje się ich znaczne zaczerwienienie. Zachowanie przyszłej macicystaje się niespokojny. W tym okresie hodowcy owiec wprowadzają do grupy samce sondy. Zadaniem hodowcy jest rozpoznanie gotowości owiec, ale jednocześnie zapobieganie inseminacji. Tuż przed kryciem przyjmowany jest odpowiedni reproduktor.

Praktykowane są trzy metody hodowli:

• freestyle;
• podręcznik;
• sztuczne.

Ta ostatnia, w szczególności stosowana w dużych gospodarstwach, jest bardzo pracochłonna, ale jednocześnie efektywna. Metoda umożliwia badanie jakości nasienia samców i chroni samice przed infekcjami.

Młoda akcja

Dla nowonarodzonych jagniąt najważniejsza jest opieka macierzyńska i mleko. Jeśli z jakiegoś powodu owca nie może karmić dzieci, należy je natychmiast umieścić u innej, która jest w stanie to zrobić. Przed oddaniem dziecka do nowej macicy należy je pokryć jej mlekiem.

Ze względu na wysoką płodność (np. w rasie Romanowów) czasami maciorki nie są w stanie zapewnić młodym odpowiedniej opieki i karmienia. Dlatego może być wymagane sztuczne karmienie. Mleko matki zastępuje kozie lub krowie.

W ósmym dniu po urodzeniu jagnięta są gotowane płatki owsiane z jęczmieniem. Jednocześnie do diety wprowadzana jest mieszanka paszowa. Kiszonkę można rozpocząć do końca miesiąca.

Młode zwierzęta należy stopniowo odstawiać od karmienia naturalnego, dzieląc je z owcami na różne pomieszczenia. W wieku 3-3, 5 miesięcy powinny jeść same. Norma paszowa w tym okresie wynosi co najmniej 300 g.

Pomimo tego, że wiele gospodarstw zajmuje się hodowlą owiec różnych ras, najlepszą i najsłynniejszą nadal pozostaje Romanowska. Cechuje ją bezpretensjonalność, wysoka płodność, a samice - zwiększone uczucia macierzyńskie.