Certyfikacja dobrowolna. Dobrowolny system certyfikacji

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

W dzisiejszych warunkach rynkowych relacje między producentami a konsumentami osiągnęły nowy poziom. Duża ilość różnych produktów sprawia, że kupujący wszystko dokładnie waży, aby wybrać produkt wysokiej jakości. W takich przypadkach wymagane jest potwierdzenie przez niezależną stronę trzecią zgodności produktu z deklarowanymi wymaganiami. Zapewnia tę obowiązkową i dobrowolną certyfikację.

Co to jest certyfikacja?

Jest to procedura udowadniania zgodności produktów z warunkami i normami określonymi przez prawo. Tylko niezależna organizacja akredytowana przez ministerstwa i departamenty rządowe może przeprowadzić taką kontrolę.

Główne cele certyfikacji:

• potwierdzenie poziomu jakości towaru do wskaźników deklarowanych przez sprzedawcę lub producenta;
• ochrona konsumentów przedproducent pozbawiony skrupułów;
• kontrola bezpieczeństwa towarów dla zdrowia i życia kupującego, a także środowiska;
• poprawa konkurencyjności produktu;
• promowanie eksportu i handlu międzynarodowego.

Wynik certyfikacji wydawany jest w formie pisemnej w postaci dokumentu zwanego certyfikatem zgodności.

Rodzaje certyfikacji

Zgodnie z prawem istnieje dobrowolna i obowiązkowa certyfikacja. Obowiązkowa weryfikacja służy do znalezienia dowodów zgodności produktu z wymogami regulacyjnymi. Ten rodzaj weryfikacji jest jedną z metod państwowej kontroli bezpieczeństwa i jakości produktów. Jeżeli wyrób pomyślnie przeszedł test, podlega specjalnemu oznakowaniu znakiem zgodności. Znak jest umieszczany na opakowaniach, pojemnikach i dokumentacji towarzyszącej towarom. Ustawodawstwo ustanawia gamę produktów, które podlegają obowiązkowym badaniom.

Certyfikację dobrowolną przeprowadza się wyłącznie na wniosek osoby fizycznej lub prawnej na podstawie umowy między wnioskodawcą a upoważnioną organizacją. Przedmiotem takiej certyfikacji są produkty materialne i niematerialne, które nie podlegają obowiązkowemu badaniu.

Dobrowolna certyfikacja produktów jest przeprowadzana w celu potwierdzenia zgodności produktu z normami, wymogami regulacyjnymi, specyfikacjami, recepturami określonymi przez wnioskodawcę. Zgodnie z prawem wnioskodawcą w tym przypadku może być producent,sprzedawca, dostawca, a nawet konsument towarów.

Zasadniczo przedsiębiorstwa decydują się na dobrowolną certyfikację w celu wypromowania nowego produktu na rynku, zwiększenia jego konkurencyjności, ponieważ kupujący preferują produkty certyfikowane. Oznacza to, że dobrowolna certyfikacja to sposób na pozycjonowanie produktów na rynku nasyconym podobnymi produktami o różnej jakości.

Systemy certyfikacji dobrowolnej

Wszystkie istniejące systemy egzaminów dobrowolnych są warunkowo podzielone na następujące główne grupy:

1. Sprawdzanie produktów.
2. Analiza pracy.
3. Badania nad jakością usług.
4. Sprawdzenie systemu jakości produkcji.
5. Certyfikacja personelu.

Również systemy certyfikacji są klasyfikowane według liczby zarejestrowanych obiektów. Są więc podzielone na:

• systemy jednoobiektowe - w swoich ramach certyfikują obiekty tego samego typu (w tej grupie znajduje się większość zarejestrowanych produktów);
• systemy wieloobiektowe – certyfikują dwa lub więcej rodzajów obiektów.

Dokumenty do dobrowolnej certyfikacji

Certyfikację dobrowolną przeprowadza się po zapoznaniu się z niezbędnymi dokumentami. Zatem w celu weryfikacji wnioskodawca musi przedstawić następujące dokumenty:

1. Dowód własności zakładu produkcyjnego lub umowa dzierżawy.
2. Paszporty dla produktów, które muszą wskazywać ich parametry techniczne.
3. Katalogprodukty.
4. Pozwolenie SES na produkcję.
5. Lista i ocena sprzętu używanego w produkcji, plany pięter.
6. Przepisy technologiczne dla towarów podlegających certyfikacji.
7. Wyniki testu.

W razie potrzeby jednostka certyfikująca może zażądać dodatkowych dokumentów. Na przykład zarejestrowane specyfikacje techniczne. W niektórych przypadkach lista dokumentów może się różnić.

Schemat certyfikacji

Schemat certyfikacji odnosi się do określonej procedury wymaganej do oceny zgodności. Przeprowadzenie należytej staranności zawsze wiąże się z kosztami. Dlatego głównym kryterium wyboru systemu certyfikacji jest zapewnienie jak największej liczby dowodów zgodności z wymaganiami przy minimalnych kosztach.

W Rosji istnieje około 16 systemów certyfikacji. W momencie składania wniosku wnioskodawca proponuje schemat, który jego zdaniem jest najbardziej odpowiedni do przeprowadzenia testu. Ale to jednostka certyfikująca dokonuje ostatecznego wyboru.

Procedura przeprowadzenia dobrowolnego egzaminu

Certyfikację dobrowolną przeprowadza się według określonego schematu, który składa się z następujących etapów:

1. Wniosek do jednostki certyfikującej. Wnioskodawca może być przedsiębiorcą, przedsiębiorstwem krajowym lub zagranicznym itp.
2. Przegląd przedłożonych dokumentów przez jednostkę i wstępna inspekcja produktów.
3. Podjęcie decyzji, zawarcie umowy i wybór systemu certyfikacji.



4. Kompilacja jednorodnych grup towarowych w celu wyboru typowego przedstawiciela. Grupowanie produktów odbywa się zgodnie z zasadami systematyzacji produktów i nomenklatury produktów określonych przepisami prawa.
5. Wybieranie akredytowanego przez rząd laboratorium badawczego.
6. Identyfikacja każdego typu produktu z reprezentowanej grupy porównawczej.
7. Sporządzanie opinii i pobieranie próbek, które są sporządzane aktem podpisanym przez jednostkę certyfikującą i wnioskodawcę.
8. Badania. W laboratorium próbki produktów są badane metodami przewidzianymi w dokumentach regulacyjnych. Jeżeli chociaż jeden wskaźnik nie spełnia wymagań, uważa się, że próbka nie przeszła egzaminu. Wyniki badań zawarte są w protokole, który laboratorium przesyła do jednostki certyfikującej.
9. Analiza wyników certyfikowanych produktów i podjęcie decyzji o wydaniu certyfikatu. Jeżeli organizacja certyfikująca podjęła decyzję negatywną, wnioskodawca otrzymuje uzasadnioną odpowiedź.
10. W przypadku wyniku pozytywnego organizacja wydaje certyfikat i licencję zezwalającą na używanie znaku zgodności.
11. Wprowadzanie produktów do rejestru państwowego.

Wydanie certyfikatu i nałożenie znaku

System certyfikacji dobrowolnej jest w rzeczywistości identyczny z systemem obowiązkowym, ponieważ inspekcja wymaga przygotowania takiego samego pakietu dokumentów. Wszystkie normy i specyfikacje, w oparciu októre są sprawdzane, stanowią jedną bazę. Jedyną różnicą między certyfikacją dobrowolną a obowiązkową jest pojawienie się certyfikatu. Tak więc w przypadku obowiązkowego rodzaju dokumentu stosuje się żółty formularz, a w przypadku dobrowolnego świadectwa egzaminu jest on niebieski.

Zgodnie z prawem certyfikat musi zawierać nazwę produktu lub usługi oraz nazwę odbiorcy. Obowiązkowe jest również wskazanie GOST lub TU, na zgodność z którymi produkt był testowany.

Kolejną ważną różnicą w certyfikacji jest oznaczenie. Tak więc znak dobrowolnej certyfikacji ma specjalny napis „Certyfikacja dobrowolna”. Przedsiębiorstwo klienta może używać tego samego znaku na opakowaniu produktu. Znak dobrowolnej certyfikacji na produkcie zawsze wzbudza zaufanie kupującego, co w efekcie pozytywnie wpływa na wielkość sprzedaży.

Okres ważności certyfikatu

Certyfikat ma ograniczony okres ważności. Jednostka certyfikująca decyduje o okresie ważności dokumentu, biorąc pod uwagę stan produkcji i wyniki badań laboratoryjnych. Nie może przekroczyć trzech lat ani okresu ważności wniosków sanitarno-epidemiologicznych.

Świadectwo partii towaru jest ważne przez okres jego realizacji, ale nie dłużej niż rok.

Tak więc dobrowolna certyfikacja potwierdza zgodność produktów z parametrami jakościowymi ustalonymi przez najwyższe organy państwowe i jest integralną częścią nowoczesnegoprodukcja.