Jedyna krajowa waluta Wielkiej Brytanii: funt brytyjski

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Społeczność światowa nie obejmuje wielu krajów, których system monetarny od dziesięcioleci opiera się na emisji tej samej waluty. Wiodącą pozycję na liście takich mocarstw zajmuje Wielka Brytania. Od ponad jedenastu wieków panowie ze Starego Świata trzymają funta angielskiego w swoich portfelach.

Historia pochodzenia nazwy

Na długo przed tym, jak terytorialna i administracyjna struktura Wielkiej Brytanii uzyskała wyraźny zarys scentralizowanego wielkiego państwa, banknoty te zaczęły już krążyć po jej ziemiach. Ta nazwa waluty nie jest przypadkowa. Do wyboru jest kilka opcji. Jednym z nich jest opcja „waga”. Uważa się, że pens został pierwotnie wybity z jednego funta srebra. Okazało się, że około 240 monet. Sterling to druga nazwa otrzymanych banknotów metalowych. Stąd nazwa waluty, która do nas dotarła.

Istnieje również półproduktjednostka. To się nazywa szyling. Zawiera 12 pensów. Tak więc każdy funt angielski składa się z 20 szylingów.

Złote monety i banknoty

Od czterech wieków (od XIV do XVIII) na terenie kraju funkcjonuje bimetaliczny system obiegu pieniądza. W stosunkach towar-pieniądz był złoty funt angielski, srebrne szylingi i pensy. Oprócz banknotów metalowych na terytorium państwa znajdowały się również banknoty papierowe. Wartość każdego banknotu była poparta złotem. Trwało to w czasie wojny między Anglią a Francją, chociaż wymiana banknotów na cenny metal była wówczas niemożliwa. Przywrócenie systemu bezcłowego i bezcłowego skupu i sprzedaży złotych monet za pomocą banknotów papierowych zostało przywrócone do obiegu w latach dwudziestych XIX wieku.

W tym samym czasie ustalono wyraźną równowagę pomiędzy wymienianymi banknotami a zapasami metali wartościowych. Oznacza to, że emisja banknotów nie powinna przekraczać dostępności złota. Ta zasada została złamana dopiero podczas kryzysu gospodarczego. Były trzy takie momenty. Wielki Kryzys z 1847 r., Pierwszy Kryzys Światowy z 1857 r. i Kryzys Luksemburski z 1866 r., które miały opłakany wpływ na gospodarkę Anglii. Aby ustabilizować sytuację finansową, parlament kraju zezwolił na to, aby brytyjski funt, emitowany na papierze, nie był odpowiednio zabezpieczony złotem. Oznacza to, że emisja banknotów przekroczyła dopuszczalne wielkości.

Stratastan i aktualna sytuacja

Do początku I wojny światowej w kraju znajdowały się papierowe banknoty i złote monety. W 1914 roku zaprzestano bicia banknotów metalowych, a te znajdujące się w obiegu zostały wycofane. Jednocześnie, aby poradzić sobie z wydatkami wojskowymi, parlament kraju zaczął wydawać banknoty skarbowe. Te z kolei zostały wycofane z obiegu w 1928 roku, a na ich miejsce ponownie pojawiła się waluta narodowa, funt brytyjski. Nawet pomimo kryzysu lat powojennych rząd kraju wykorzystał tylko jedną dźwignię wpływu na jednostkę monetarną - przywrócenie systemu monetarnego. Do obiegu ponownie wprowadzono złoto, ale nie monety, ale sztabki. Wsparte cennym metalem papierowe funty brytyjskie zyskały na wartości, ale nie stały się ponownie wiodącą walutą rezerwową światowych operacji bankowych.

Wielka Brytania jest obecnie częścią Unii Europejskiej. Dlatego nie dziwi fakt, że w kraju jest w obiegu euro. Jednak funt brytyjski pozostaje jedyną walutą krajową. Kraj nie dąży jeszcze do przejścia na euro. Wielka Brytania tłumaczy to faktem, że na tym etapie nie ma żadnej korzyści dla sytuacji gospodarczej w kraju. Jednocześnie za jednego funta brytyjskiego w kantorze można dostać około 1,2 euro.