Monety Indonezji: nominały, zdjęcia, kurs wymiany w stosunku do rubla

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Indonezja to państwo wyspiarskie położone w południowo-wschodniej Azji ze stolicą w Dżakarcie. Indonezja graniczy z Papuą Nową Gwineą, Malezją i Timorem Wschodnim, a także z Australią, Filipinami, Singapurem, Malezją i Papuą Nową Gwineą. Korzenie nazwy państwa sięgają łaciny, w której to zdanie oznacza „wyspy indyjskie”.

Kraj z wieloma narodami

Indonezja składa się z dużej liczby wysp, wśród których największe to Borneo, Jawa, Sumatra. Wyspy Indonezji są myte przez wody Oceanu Indyjskiego i Pacyfiku.

Indonezja jest czwartym najbardziej zaludnionym krajem na świecie. Na obszarze nieco większym niż 1 milion kilometrów kwadratowych zamieszkuje ponad 260 milionów ludzi. Wśród nich jest około 300 narodów i narodowości, więc Indonezja jest słusznie nazywana krajem wielonarodowym. Ludy tubylcze to Papuasowie, Jawajczycy, Madurianie. Na ziemiach Indonezji żyją również obce ludy z Chin i Europy. Mieszkający tu ludzie porozumiewają się w języku indonezyjskim lub, jak to się nazywa, malezyjskimjęzyk.

Historia Indonezji

Historia Indonezji rozpoczęła się w dolnym paleolicie, kiedy pierwsi ludzie osiedlili się na jednej z jej wysp. Historycy wiedzą, że już w IV wieku pojawiło się tu państwo Kutai, które stopniowo poszerzało swoje granice i obejmowało coraz więcej wysp. Stopa Europejczyka postawiła tu stopę dopiero na początku XVI wieku, kiedy to Portugalczycy eksportowali stąd przyprawy. W XVIII wieku Holendrzy wyparli Portugalczyków po zajęciu terytorium Indonezji przez Wielką Brytanię, ale w końcu wrócili pod panowanie Niderlandów. Podczas II wojny światowej japońskie wojska zdobyły wyspy i pozostały tu do 1945 roku, kiedy opozycja ogłosiła niepodległość kraju. Dlatego możemy powiedzieć, że Indonezja przeszła naprawdę długą i ciernistą drogę od statusu kolonii do niepodległego państwa.

Teraz Indonezja jest krajem rozwiniętym gospodarczo w swoim regionie, który ma ogromny wpływ na wydarzenia polityczne w całej Azji Południowo-Wschodniej.

Indonezyjskie pieniądze: historia i początki

Nawet w IX wieku mieszkańcy wysp zaczęli uczyć się o stosunkach monetarnych, więc monety Indonezji i pieniądze w ogóle przeszły długą drogę. Po przybyciu na te tereny Holendrów wprowadzono gulden indonezyjski – odmianę holenderskiej waluty. Odkąd na te ziemie przybyli Japończycy, pojawiły się tu także japońskie pieniądze. Własna waluta pojawiła się tu dopiero po II wojnie światowej.

Pierwsze indonezyjskie pieniądze zostały wyemitowane w 1946 r.rok, ale przez kilka lat były w obiegu wraz z guldenami i rupią japońską. Dopiero w 1949 roku rupia indonezyjska (nazwa tej waluty) została uznana za oficjalną walutę nowego niepodległego państwa.

W 1965 r. kraj doświadczył gwałtownego skoku inflacji z powodu niepewnego stanu gospodarki. Zaistniała pilna potrzeba denominacji waluty, co wydarzyło się w 1965 roku. W rezultacie wprowadzono nowe banknoty i monety Indonezji, których kurs wymiany wynosił tysiąc starych rupii na jedną nową. Kryzys końca lat 90. w Azji również w dużej mierze „pokonał” rupię, zmniejszając jej wartość o 35%.

Nazwa „rupia” pochodzi z sanskrytu, gdzie oznacza „srebro”. Często można usłyszeć nazwę perak od lokalnych mieszkańców, co oznacza również „srebro” w lokalnych dialektach.

Pierwsze monety Indonezji

Pierwsze monety na tych terytoriach zostały wyemitowane w 1951 i 1952 roku. Warto zauważyć, że banknoty zostały wydrukowane rok wcześniej, zaraz po zawarciu traktatu pokojowego z Holandią. Początkowo metal nie był używany w procesie emisji pieniędzy, ponieważ był zbyt ryzykowny dla izolowanego rządu nieuznawanego wówczas niepodległego państwa.

Hiperinflacja w latach 50. i 60. zatrzymała bicie monet, a te, które pozostały w obiegu, były praktycznie bezwartościowe. Monety wróciły do obiegu dopiero w 1971 roku, kiedy sytuacja gospodarcza w kraju mniej więcej się ustabilizowała, a inflacja spadła. Monety zostały wyemitowane w nominałach 1, 5, 10,25 i 50 rupii, a dwa lata później – 100 rupii. Były to monety Indonezji w tamtych czasach, których zdjęcie prezentujemy poniżej.

W przeciwieństwie do guldenów holenderskich, które były zwykle bite ze srebra lub złota, w procesie produkcji nowych monet indonezyjskich używa się tylko niedrogich metali.

Nowoczesne monety

Dziś w Indonezji można znaleźć dwa rodzaje monet: aluminiowe, brązowe i niklowe, wyemitowane w latach 1991-2010 oraz nowe monety z próbki 2016. Pierwszą grupę reprezentują monety o nominałach 50, 100, 200 rupii. 1000 rupii i moneta 500 są największymi w Indonezji. Będąc staromodnymi pieniędzmi, stopniowo znikają z obiegu.

Na nowych monetach przedstawiono bohaterów narodowych kraju. Wyemitowano już monety o wartości 100, 200, 500 rupii indonezyjskich, które dumnie dołączyły do grona monet indonezyjskich. Rs 1000 to obecnie największa moneta w obiegu.

Kurs wymiany rupii indonezyjskiej na rubel

Rupia indonezyjska nie jest jedną z najbardziej stabilnych walut na świecie. Jej kurs walutowy podlega ciągłym wahaniom, ponieważ wysoka inflacja nie pozwala na pełną stabilizację. Nie ma nic dziwnego w tym, że w różnych krajach kurs rupii może się różnić.

W głównych miastach Indonezji można płacić kartami bankowymi, więc wielu odwiedzających nie jest szczególnie zainteresowanych aktualnym kursem wymiany. Wymagają tego jednak miejsca bardziej oddalone od ośrodków turystycznychwiedza. Turyści z Rosji przed podróżą na wyspy powinni wcześniej zapytać o kurs wymiany monet indonezyjskich. Na przykład 1000 rupii można obecnie kupić za 4,6 rubli rosyjskich. Na lotnisku znajdują się kantory, banki, hotele. W dużych miastach można również znaleźć specjalne kantory. Jednak najbardziej opłacalny z reguły jest kurs w banku.

Indonezja to bardzo ciekawy kraj ze swoją niesamowitą historią, kulturą i sposobem życia, walutą i ścieżką jej powstawania, w której również była niezwykła, długa i ciernista. Obecnie kurs rupii nie jest zbyt stabilny, często się zmienia, ale generalnie rząd kraju podejmuje wiele działań w celu ustabilizowania sytuacji gospodarczej i zbudowania społeczeństwa o wysokim poziomie dobrobytu.