Samolot szturmowy SU-25: dane techniczne, wymiary, opis. Historia stworzenia

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

W lotnictwie sowieckim i rosyjskim istnieje wiele legendarnych samolotów, których nazwy zna każda osoba mniej lub bardziej zainteresowana sprzętem wojskowym. Należą do nich „Grach” – samolot szturmowy SU-25. Parametry techniczne tej maszyny są tak dobre, że do dziś jest nie tylko aktywnie wykorzystywana w konfliktach zbrojnych na całym świecie, ale także jest stale ulepszana.

Informacje ogólne

Jak wspomniano, to jest szturmowiec. Prędkość lotu - poddźwiękowa; ma dobrą zbroję. Maszyna przeznaczona jest do osłaniania nacierających oddziałów lub samodzielnych operacji w ramach jednostek lotniczych, może uderzać w skupiska siły roboczej wroga i pojazdów opancerzonych, latać o każdej porze dnia i niemal w każdych warunkach meteorologicznych. Jaki inny opis można podać dla SU-25? Taktycznyparametry techniczne tego samolotu są tak wszechstronne, że mogliby poświęcić im całą książkę! Spróbujmy jednak poradzić sobie z dość krótkim artykułem.

Pierwszy lot wykonany pod koniec lutego 1975 r. Maszyna intensywnie eksploatowana od 1981 roku, samoloty brały udział we wszystkich konfliktach zbrojnych na terenie byłego ZSRR i nie tylko. Ostatnim odcinkiem aplikacji była wojna w Osetii w 2008 roku. Dziś wiadomo, że samoloty szturmowe tej serii będą służyć naszej armii co najmniej do 2020 roku, ale – pod warunkiem dostępności nowoczesnych modyfikacji i nakazu państwa na kontynuację ich produkcji – okres ten jest wyraźnie przesunięty w nieskończoność. W tej chwili Rosja posiada około 200 SU-25. Parametry techniczne pojazdów na służbie bojowej są utrzymywane poprzez ciągłe unowocześnianie ich do współczesnych realiów.

Warunki wystąpienia

Mniej więcej w połowie lat 60. militarne priorytety ZSRR i USA uległy kardynalnym zmianom. Wtedy wreszcie stało się jasne, że pielęgnowany do tej pory pomysł zmiażdżenia wroga bronią jądrową był bezsensownym samobójstwem w skali globalnej. Wszyscy doszli do wniosku, że należy skupić się na użyciu broni konwencjonalnej. Dlatego wojsko obu supermocarstw po raz kolejny zwróciło baczną uwagę na rozwój lotnictwa frontowego jako głównej siły uderzeniowej we wszystkich konfliktach ostatnich lat.

W tamtych latach ZSRR był uzbrojony w: MiG-19, MiG-21, Su-7B i Jak-28. Te samochody byłybardzo dobre, ale zupełnie nie nadawały się do pracy bezpośrednio na polu bitwy. Mieli zbyt dużą prędkość lotu i dlatego nie mogli fizycznie manewrować i uderzać w małe cele. Ponadto całkowity brak opancerzenia położył kres ich walorom szturmowym: podczas atakowania celów naziemnych tych samolotów każdy karabin maszynowy może stanowić śmiertelne niebezpieczeństwo. Właśnie wtedy położono warunki wstępne do pojawienia się SU-25. Parametry techniczne nowej maszyny miały nieco powtórzyć te z legendarnego IL-2: pancerz, zwrotność, niska prędkość lotu i uzbrojenie.

Informacje o rozwoju

Tak więc żołnierze pilnie potrzebowali specjalistycznego samolotu. Biuro projektowe Sukhoi wkrótce dostarczyło projekt T-8, który został opracowany przez inżynierów z własnej inicjatywy. Oprócz niego w 1969 Ił-102 był obecny na zawodach, ale przyszły Rook korzystnie różnił się od niego małymi wymiarami, opancerzeniem i zwrotnością. Właśnie dlatego zabudowa „kuchni” dostała zielone światło, a nowy samolot szturmowy przeszedł wszystkie testy z honorem. Wynikało to w dużej mierze z faktu, że przy jego tworzeniu projektanci zastosowali zasadę maksymalnej przeżywalności pojazdu bojowego we wszystkich możliwych warunkach.

Szczególnie dużo uwagi poświęcono zdolności samolotów szturmowych do przeciwstawiania się działaniu MANPADS, które w tym czasie zaczęły masowo pojawiać się w oddziałach potencjalnego wroga. To właśnie amerykańskie „Stingery” stały się prawdziwym bólem głowy dla naszych pilotów helikopterów w Afganistanie, a więc wszystkimpodjęte środki nie były zbyteczne.

Wariant „zbiornik”

Samolot SU-25T został stworzony nieco inaczej. Historia i charakterystyka jego broni są bezpośrednio związane z rozwojem pojazdów opancerzonych tamtego okresu. NATO postawiło ostateczny zakład na ciężkie i dobrze chronione czołgi, dlatego potrzebny był specjalny „podgatunek” samolotu szturmowego, który mógłby prowadzić atak przy jeszcze niższych prędkościach, zapewniając lepsze niszczenie celów.

Ta modyfikacja została wprowadzona do użytku w 1993 roku. Różnice w stosunku do standardowego „gawrona” są niewielkie, ale są. Ogólna unifikacja z samolotem „macierzystym” - 85%. Główną różnicą jest bardziej zaawansowany sprzęt celowniczy i system rakiet przeciwpancernych Vikhr. Niestety, wraz z upadkiem Unii z 12 zbudowanych samochodów tylko 8 trafiło do Rosji. Dalsza produkcja i modernizacja tych samolotów nie została przeprowadzona. Niestety SU-25T, którego osiągi w locie pozwoliły mu pewnie trafić we wszystkie zachodnie czołgi, już nie lata i został na stałe zaparkowany w centrum Lipiecka.

Główne cechy konstrukcyjne

Projekt został przeprowadzony przy użyciu dobrze znanej normalnej konfiguracji aerodynamicznej z wysokim skrzydłem wirnika. W przeciwieństwie do myśliwców, dzięki temu rozwiązaniu samolot szturmowy uzyskuje maksymalny stopień manewrowości przy prędkościach poddźwiękowych.

Przez długi czas eksperci zmagali się z optymalnym aerodynamicznym układem maszyny, ale wysiłki podjęte nie poszły na marne: we wszystkich rodzajach manewrów bojowych występują wysokie współczynniki nośności, doskonałeaerodynamika lotu, doskonała zwrotność podczas zbliżania się do celów naziemnych. Ze względu na specjalną aerodynamikę SU-25, której parametry techniczne omówiono w artykule, posiada zdolność do ataku pod krytycznymi kątami, przy zachowaniu wysokiego bezpieczeństwa lotu. Ponadto samolot może nurkować z prędkością do 700 km/h, przechylając się do 30 stopni.

Wszystko to, a także doskonały system rezerwacji, niejednokrotnie pozwalały pilotom na powrót do bazy tylko na jednym silniku, z kadłubem przebitym i rozerwanym przez eksplozje pocisków MANPADS i pocisków z ciężkich karabinów maszynowych.

Bezpieczeństwo maszyn

Wszystkie parametry eksploatacyjne samolotu szturmowego SU-25 kosztowałyby niewiele, gdyby nie stopień bezpieczeństwa maszyny. A ten stopień jest wysoki. Masa startowa Gracha składa się z elementów opancerzenia i innych systemów ochronnych o ponad 7%. Waga tej dobroci to ponad tona! Wszystkie ważne systemy lotu są nie tylko maksymalnie chronione, ale także zduplikowane. Ale programiści z Biura Projektowego Sukhoi zwrócili główną uwagę na ochronę układu paliwowego i kokpitu.

Cała kapsuła wykonana jest ze stopu tytanu ABVT-20. Grubość pancerza wynosi (w różnych miejscach) od 10 do 24 mm. Nawet przednia szyba to monolityczny blok TSK-137 o grubości 65 mm, który zapewnia pilotowi ochronę przed pociskami, w tym bardzo dużego kalibru. Grubość opancerzonego grzbietu pilota wynosi 10 mm. Głowica jest chroniona płytką o grubości 6 mm. Nieźle, prawda? Ale to też?więcej w przyszłości.

We wszystkich kierunkach pilot jest niezawodnie chroniony przed ostrzałem z broni o kalibrze do 12,7 mm włącznie, a przedni występ zapobiega trafieniu przez broń lufową o kalibrze do 30 mm włącznie. Jednym słowem, samolot SU-25, którego parametry techniczne są nie do pochwały, jest w stanie stawić czoła nie tylko sobie, ale i życiu pilota, który nim lata.

Informacje o opcjach ewakuacji

W sytuacjach awaryjnych za uratowanie pilota odpowiada fotel katapultowany K-36L. Może być używany we wszystkich trybach lotu, przy każdej prędkości i warunkach pogodowych. Przed wyrzuceniem baldachim kokpitu jest resetowany za pomocą petard. Fotel jest wysuwany ręcznie, w tym celu pilot musi jednocześnie pociągnąć za dwa uchwyty.

Uzbrojenie szturmowca

Oczywiście SU-25 „Wieża”, którego charakterystykę wydajności omawiamy na łamach tego artykułu, po prostu nie może być słabo uzbrojony. Wyposażony jest w działa lotnicze, bomby kierowane i niekierowane, NURS, a także kierowane pociski powietrze-powietrze mogą być zawieszone na zewnętrznym zawieszeniu. W sumie projektanci przewidzieli możliwość noszenia co najmniej 32 rodzajów różnych rodzajów broni. Główny regularny - 30-mm działo GSh-30-2.

Zauważ, że wszystko to jest opisem samolotu SU-25K 8. serii produkcyjnej, który jest obecnie na wyposażeniu rosyjskich sił powietrznych. Istnieją inne modyfikacje (jak SU-25T), ale tych maszyn jest tak mało, że niektórenie odgrywają szczególnej roli. Wróćmy jednak do ujawnienia cech wieży.

Inna broń - zamontowana, ustawiana w zależności od charakterystyki zadań, które pilot samolotu szturmowego będzie musiał rozwiązać podczas bitwy. Pod każdym skrzydłem znajduje się pięć punktów zawieszenia dla różnych rodzajów broni. Pociski kierowane są montowane na wyrzutniach modelu APU-60, w przypadku innych bomb, pocisków i NURS stosuje się pylony typu BDZ-25. Maksymalna waga broni, jaką może unieść samolot szturmowy, wynosi 4400 kg.

Podstawowa charakterystyka wydajności

Aby lepiej wyobrazić sobie, do czego zdolny jest samolot szturmowy SU-25, lepiej wymienić parametry techniczne tego ostatniego:

• Pełna rozpiętość - 14,36 m.
• Całkowita długość samolotu to 15,36 m.
• Wysokość kadłuba - 4,80 m.
• Całkowita powierzchnia skrzydeł - 33,70 m.
• Waga pustego samolotu wynosi 9500 kg.
• Standardowa masa startowa - 14600 kg.
• Maksymalna masa startowa - 17600 kg.
• Typ silnika - 2xTRD R-195 (na pierwszym samolocie - R95Sh).
• Maksymalna prędkość względem ziemi wynosi 975 km/h
• Maksymalny zasięg lotu (z zewnętrznymi zbiornikami) - 1850 km.
• Użyj promienia na maksymalnej wysokości - 1250 km.
• Limit lotu nad ziemią w warunkach bojowych – 750 km.
• Pułap lotu - 10 km.
• Efektywna wysokość użycia bojowego (maks.) - 5 km.
• Maksymalne przeciążenie w trybie walki - 6,5 G.
• Załoga to jeden pilot.

Czy wiesz, gdzie samolot szturmowy SU-25, którego parametry techniczne właśnie sprawdziliśmy, po raz pierwszy sprawdził się?

Afganistan

W marcu 1980 roku partia samochodów, pomimo zaciekłych protestów inżynierów, którzy nie zdążyli doprowadzić ich do pożądanego „stanu”, została wysłana do Afganistanu. Piloci nie mieli odpowiedniego doświadczenia wojennego w górach, samo lotnisko znajdowało się znacznie powyżej poziomu morza. Dlatego w pierwszych tygodniach grupy lotnicze stale ulepszały swoją taktykę i identyfikowały „choroby dziecięce” samolotu, które były szczególnie widoczne w trudnych warunkach górskich.

Już w drugim tygodniu nowy sprzęt był używany w prowincji Farakh. I od razu stało się jasne, że ZSRR otrzymał doskonałe samoloty szturmowe. Pomimo tego, że początkowo inżynierowie nie zalecali przeładowywania wież amunicją ważącą ponad cztery tony, taka potrzeba pojawiła się bardzo szybko. W przeciwieństwie do Su-17, który mógł przyjąć maksymalnie 1,5 tony bomb, nowy samolot szturmowy uniósł w niebo osiem ciężkich 500-kilogramowych pocisków, co pozwoliło na zawsze uszczelnić bunkry i jaskinie, w których ukrywali się mudżahedini. Już wtedy wojsko zaczęło gorąco opowiadać się za szybkim przyjęciem maszyny do użytku.

Walka z MANPADS

Dzięki wysiłkom Amerykanów i Chińczyków Afgańczycy szybko zdobyli nowoczesne MANPADS. Do ich zwalczania zastosowano systemy zawieszenia ASO-2, w każdej kasecie z 32 pułapkami IR. Na każdym samolocie można było zawiesić osiem takich kompleksów. To pozwoliło pilotowiprzy minimalnym ryzyku wykonaj do dziewięciu ataków podczas każdego wypadu.