System obrony powietrznej Shtil: opis techniczny i porównanie z analogami

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Nowoczesna broń krajowa w postaci systemów obrony powietrznej „Sztil” to wielokanałowa wyrzutnia, zorientowana na okręty, wyposażona w wyrzutnię pionową. System jest przeznaczony do prowadzenia wszechstronnej obrony statku, a także odpierania wrogiego ataku powietrznego, w tym zmasowanych uderzeń rakietowych. Broń jest również używana do wszechstronnej obrony i ataków odwetowych na zmasowane uderzenia rakietowe wroga. W przyszłości kompleks powinien zastąpić istniejące analogi typu „Jeż” i „Hurricane”. System został opracowany przez projektantów Instytutu Badawczego Altair, prezentowanego w 2004 roku na wystawie Euronaval. Opracowywane są również ulepszone analogi naziemne, rozważymy ich cechy i właściwości.

Opis ogólny

System obrony powietrznej Shtil ma oryginalny i oryginalny design. Głównym elementem jest moduł pionowy z wyrzutnią typu 3S-90E. W razie potrzeby na statku można zamontować kilka modułów, z których każdy zawiera dwanaście kontenerów z pociskami. Wymiary - 7, 15/1, 75/9, 5 metrów, pozwalają na montaż na statkach o minimalnej objętości kadłuba wewnętrznego 7,4 m. Kompleksy rozmieszczone są po sześć w dwóch rzędach. Takie rozwiązanie pozwala pomieścić dużą ilość amunicji na stosunkowo niewielkiej przestrzeni.

System rakiet przeciwlotniczych „Shtil-1” ma wymiary, które umożliwiają zastąpienie systemu rakietowego Uragan w krajowych niszczycielach. W tym samym czasie moc i zapasy broni prawie się podwoiły. Oszczędność miejsca i zwiększenie ładunku amunicji uzyskuje się dzięki brakowi dodatkowych mechanizmów, takich jak wyrzutnia wiązki i części ją mocujące.

Funkcje

System obrony powietrznej Shtil-1 ma jeszcze jedną cechę odróżniającą od analogowego „Hurricane”. Pociski w nim umieszczone są ściśle pionowo, dzięki czemu kompleks wystrzeliwuje pociski z przerwą nie większą niż dwie sekundy. Kolejna salwa zostaje wystrzelona po tym, jak pierwszy pocisk opuści miejsce startu na kilkadziesiąt metrów. Przygotowanie i uruchomienie systemu z montażem belek trwa znacznie dłużej.

System rakietowy obrony powietrznej „Shtil” wykorzystuje kierowany pocisk rakietowy typu 9-M317-ME. To zmodernizowana amunicja systemu Buk. Jest to jednostopniowa rakieta na paliwo stałe o następujących wymiarach:

• Długość - 5180 mm.
• Średnica koperty - 360 mm.
• Masa początkowa - 580 kg.

Ogon pocisku jest wyposażony w stery o rozpiętości 82 centymetrów. Część rozdrobniona waży 62 kilogramy. Rakieta przyspiesza z prędkością około 1500 metrów na sekundę. Główną różnicą w stosunku do poprzednika jest metoda uruchamiania. W związku z tym zastosowano kilka konstruktywnych uzupełnień. Pocisk wylatuje po komendzie operatora na wysokość około dziesięciu metrów nad pokładem statku, po czym amunicja jest ustawiana w kierunku celu pod wpływem sterów gazowych. Następnie włącza się maszerująca elektrownia i system naprowadzania.

System obrony powietrznej Shtil-1: opis techniczny

Rozważany kompleks obejmuje stacje startowe z pociskami i dodatkowymi urządzeniami. Nie posiada własnych systemów wykrywania, ale istnieje możliwość nawigowania za pomocą sekcji radarowych statku. Sprzęt elektroniczny składa się z jednostki obliczeniowej, panelu kontrolnego, kilku nadajników i podświetlanej tarczy. Jednocześnie można zaatakować do dwunastu celów. Kompleks może być montowany na dowolnych okrętach wojennych, nie wymaga specjalnej transformacji ani przeprojektowania.

System obrony powietrznej Shtil jest instalowany na statkach o wyporności co najmniej 1500 ton. Konstrukcja instalacji umożliwia oparcie kompleksu na obiektach pływających o różnych projektach. Ponadto urządzenia mogą zastąpić przestarzałe odpowiedniki. Takie cechy zwiastują obiecującą przyszłość systemów obrony powietrznej.

Możliwości

System rakietowy obrony powietrznej Shtil-1 jest wyposażony w pociski zdolne do rażenia celów na odległość do pięćdziesięciu kilometrów. W takim przypadku maksymalna prędkość zamierzonego celu może osiągnąć ponad 800 metrów na sekundę. Jeśli porównamy ten system z Buk, to odnotowuje się obecność podstawowego wyposażenia sprzętowego wraz z ulepszonymsystemy naprowadzania i sterowania dla systemu naprowadzania, w których ważną rolę odgrywa oświetlenie obiektu, na który planuje się uderzenie.

Opracowano kilka wariantów głowicy, w zależności od rodzaju celu i zasięgu jego lokalizacji. Na przykład system obrony powietrznej Shtil-M może uderzyć samoloty na wysokości około 15 000 metrów. W przypadku pocisków manewrujących wskaźnik zmniejsza się 2-3 razy. Ponadto zasięg eliminowania celów latających na małej wysokości jest zmniejszony o połowę w stosunku do maksymalnego możliwego parametru.

System obrony powietrznej Shtil-2

Opis techniczny tego kompleksu bojowego znajduje się poniżej:

• Długość/średnica rakiety wynosi 18,3/1,9 metra.
• Ładunek - 1,87 cu. m.
• Masa początkowa - 39,9 t.
• Rodzaj amunicji - R-29RM.
• Rodzaj startu - naziemny lub powierzchniowy.

System obrony powietrznej Shtil-2 składa się z aerodynamicznej owiewki, komory ładunkowej, adaptera, jednostki nawigacyjnej i sterującej oraz szkieletu. Owiewka aerodynamiczna wykonana jest z uszczelnionej obudowy, wyposażonej w włazy do montażu sprzętu radiowego.

System startowy kompleksu obejmuje start i schemat techniczny z urządzeniami do pomocniczego i głównego startu rakiety. Jednostka sterująca składa się ze zautomatyzowanej jednostki, do której pamięci wprowadzane są informacje o zadaniu lotu, odległości do celu, inne informacje telemetryczne, aż do pomiarów parametrów startu.

Testy

System obrony powietrznej Shtil-1 ijego naziemny odpowiednik w testach wykazał następujące wyniki:

1. Możliwość uruchomienia od jednego zestawu - minimum 10 razy w roku.
2. Przeprowadź start statku kosmicznego z co najmniej 15-dniową przerwą.
3. Gwarantowana komunikacja w trybie czuwania z wysoką gotowością do uruchomienia.

Lot z wersji naziemnej zapewnia tworzenie orbit w ograniczonej przestrzeni, około 60-77 stopni. Po wystrzeleniu z łodzi podwodnej zakres szerokości geograficznej waha się od 0 do 77 stopni. Nachylenie pocisku uzależnione jest od współrzędnych punktu startowego, przy zachowaniu możliwości wykorzystania okrętu podwodnego zgodnie z jego przeznaczeniem.

Polyment-Redut przeciwlotniczy system rakietowy

Opracowaniem najnowszego systemu dla rosyjskiej floty zajmuje się NPO Almaz-Antey. Jako amunicję stosuje się pociski przeciwlotnicze 9-M96 i 9-M100. Rozważany rozwój systemu obrony przeciwlotniczej jest realizowany od 2011 roku, jednak ze względu na różne okoliczności harmonogram dostaw został przesunięty.

Wynikało to z braku wystarczającej liczby inżynierów i projektantów, z których większość była zaangażowana w rozwój odpowiedników lądowych kompleksu. W związku z tym opóźniła się również budowa fregat projektu 22350, które przewidywały instalację nowej broni. Przy tworzeniu stacji radarowej Polyment z fazowanym układem antenowym pojawiły się znaczne trudności. W połączeniu z pociskiem rakietowym 9-M96 do startu w morzu, kompleks stanowi pełnoprawną wersję systemu obrony powietrznej Poliment-Redut.

Testowanie

Lato 2014salwa z systemu obrony powietrznej Redut została trafiona imitacją pocisku manewrującego. Wodowanie odbyło się z pokładu korwety „Savvy”. Był to pierwszy udany test przeprowadzony na Morzu Bałtyckim. Następnie cele imitujące flotę warunkowego wroga zostały skutecznie trafione.

Jesienią tego samego roku kompleks został przetestowany pod kątem niszczenia celów powietrznych i nawodnych rzekomego wroga. Wszystkie cele zostały wyeliminowane. W 2015 roku załoga korwety Soobrazitelny z powodzeniem wykonała zadanie niszczenia wrogich pocisków manewrujących. W tym samym czasie salwę przeprowadzono w trudnych warunkach radarowych.

Wysokie możliwości bojowe systemu obrony powietrznej Redut i systemu obrony powietrznej Shtil to w dużej mierze zasługa konstruktorów firmy Almaz-Antey. Mimo wszelkich trudności wykonali rozkaz MON. W lipcu 2015 roku kierownictwo koncernu oficjalnie poinformowało o pomyślnym zakończeniu testów omawianych systemów przeciwlotniczych.

Modyfikacje i charakterystyka wydajności

Seria Polyment-Redut zapewnia dwa warianty kompleksów. Pierwsza z nich jest przeznaczona dla fregat Projektu 22350 (K96-2), natomiast druga wersja ma być montowana na korwetach Typ 20380 (wyposażonych w system Fourke-2).

Poniżej znajdują się parametry planu taktyczno-technicznego:

• Zasięg zniszczenia celu aerodynamicznego wynosi od 1,5 do 60 km.
• Wysokość strzału - 0,01-30 km.
• Strefa likwidacji celów balistycznych - od 1,5 do 30 km w zasięgu, 2-25 km wysokości.
• Używana amunicja - przeciwlotniczapocisk kierowany 9-M-96E2.

Ładunek ma masę początkową około 420 kilogramów, średnia prędkość lotu to 950 metrów na sekundę. Typ naprowadzania rakiet jest inercyjny z systemem korekcji radiowej. Używana głowica bojowa - radar, aktywna. Porażka - odłamkowo-wybuchowy typ o masie głównej części 24 kg.

Ciekawe fakty

Na Morzu Bałtyckim w 2015 r. miały miejsce dwa udane wystrzelenia pocisków 9-M96E z korwety Soobrazitelny. Następnie system Redut został zainstalowany na fregaty admirała Gorszkowa. Ten statek jest teraz we Flocie Północnej, przygotowując się do wspólnych testów, w tym niszczenia celów lotu. Modernizacja statku w stoczni w Sankt Petersburgu umożliwiła wyposażenie statku w dodatkowy sprzęt radarowy

W ramach pokazów lotniczych Max-2013 odbyła się oficjalna odprawa, na której generalny szef grupy Antey-Almaz poinformował, że testy nowego systemu rakiet przeciwlotniczych zostały przerwane w 2012 roku. Głównym powodem jest pożar korwety Soobrazitelny. W tym samym roku, po wyremontowaniu okrętu, wznowiono testy systemu obrony przeciwlotniczej. W 2014 roku rozpoczęły się testy amunicji zainstalowanej na admirale Gorszkow. Przetestowano trzy typy pocisków: 9-M96D, 9-M100 i 9-M96D.

Zamykanie

Systemy obrony powietrznej Shtil-2 i Polyment-Redut mają podobne parametry. Ich główną przewagą nad poprzednikami jest to, że mogą być wystrzeliwane z powierzchni iobiekty naziemne. Ponadto cechy konstrukcyjne umożliwiają wykorzystanie mniejszej powierzchni użytkowej przy jednoczesnym zwiększeniu ilości amunicji. Wszystkie pociski pomyślnie przeszły testy testowe, pomimo pewnych opóźnień w uwalnianiu kompleksów. Rozważana nowoczesna broń ma być używana na fregatach i innych statkach, a także w bazach lądowych i okrętach podwodnych. Taka funkcjonalność wiąże się z wszechstronnością kompleksów i ich szerokimi możliwościami, w tym ochroną przed samolotami i statkami wroga.