Teorie kredytowe: klasyfikacja teorii, charakterystyka, opis, historia rozwoju i funkcje

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

W ciągu długiej historii akcji kredytowej banki stworzyły różne systemy grupowania kredytów w oparciu o określone kryteria w celu poprawy efektywności zarządzania kredytami. W związku z tym klient może otrzymać pożyczkę w różnych formach, w zależności od sytuacji i warunków.

Ewolucja teorii kredytowych

Teoretyczne uzasadnienie dla rozgałęzień kredytów na dwa główne obszary. Klasyfikacja ta jest reprezentowana przez teorie naturalistyczne i kapitałotwórcze.

Teoria naturalistyczna

Początki naturalistycznej teorii kredytu zapoczątkowali A. Smith i D. Ricardo, którzy uważali pożyczki za jedną z form obrotu kapitału produkcyjnego. Główne aspekty tej teorii obejmują następujące punkty:

• Przedmiotem pożyczki są dobra materialne.
• Kapitał pożyczkowy utożsamiany jest z kapitałem produkcyjnym.
• Banki pośredniczą w przepływie kapitału, a kredytowi przypisuje się pasywną rolę,zapewnienie obrotu kapitału produkcyjnego.
• Kredyt jako niezależna jednostka finansowa nie generuje rzeczywistej wartości.
• Potrzeby wynikające z procesu obrotu kapitałowego ograniczają zakres rozwoju kredytu.
• Zysk wygenerowany w wyniku obrotu kapitałem produkcyjnym jest źródłem oprocentowania pożyczki - przychodu z zainwestowanego kapitału.

Teoria tworzenia kapitału

W połowie XIX wieku wiodącą pozycję w gospodarce zajęła kapitałotwórcza teoria kredytu, charakteryzująca się następującymi ideami:

• Proces reprodukcji nie wpływa na kredyt.
• Głównym czynnikiem rozwoju gospodarki jest kredyt.
• Banki to struktury zaangażowane w „produkcję” kredytów.
• Kredyt jest kapitałem produkcyjnym, ponieważ działa jako źródło zysku.

Idee tej teorii kredytu zostały sformułowane przez szkockiego finansistę i ekonomistę J. Lo oraz angielskiego ekonomistę G. McLeoda. Niemiecki bankier A. Gan, angielscy ekonomiści J. M. Keynes i R. Hawtrey oraz amerykański ekonomista E. Hansen na początku XX wieku nadal rozwijali w swoich pracach teorię kreatywności kapitału. Naukowcy wprowadzili do metodologii tej teorii następujące zapisy:

• Wiodącą rolę w gospodarce odgrywają banki.
• Aktywne operacje są podstawą bankowości.
• Kredyt jest źródłem kapitału banku, ponieważ tworzy depozyty.
• Kredyt jest czynnikiem wzrostu gospodarczegoi rozszerzoną produkcję, ponieważ jest źródłem kapitału.

Kapitał pieniężny, który jest uwalniany w procesie obrotu kapitałem handlowym i przemysłowym oraz oszczędności finansowe powstałe w procesie przepływu środków ludności, razem tworzą kapitał pożyczkowy. Wypożyczenie jest możliwe tylko w oparciu o wymienione środki. Kredyt może stać się czynnikiem inflacyjnym ograniczającym wzrost gospodarczy.

Limity kredytowe

W gospodarce skala transakcji kredytowych jest ograniczona. Zgodnie z ogólną teorią pieniądza i kredytu rozróżnia się granice kredytu bankowego i komercyjnego.

Komercyjne limity kredytowe

Co wyznacza granice kredytu komercyjnego? Ten wskaźnik wynika z manifestacji następujących kryteriów:

• Celem wykorzystania pożyczki jest obsługa obiegu i produkcji towarów i produktów, czyli zaspokojenie zapotrzebowania na kapitał obrotowy.
• Kierunek wykorzystania - strony takiej pożyczki charakteryzują się powiązaniami ekonomicznymi.
• Limit okresu dla kredytu komercyjnego, który mieści się w normalnym cyklu produkcyjnym.
• Możliwość rozszerzenia kredytu w oparciu o obieg rachunków nie znosi ograniczeń kwotowych.

Bankowe limity kredytowe

Zgodnie z teorią finansów i kredytu granice kredytu bankowego wyznaczają następujące kryteria:

• Baza zasobów każdej pożyczki opiera się na zobowiązaniach, z którychzależy od maksymalnej kwoty pożyczki.
• Portfel kredytowy instytucji bankowej musi być zgodny z zasadami płynności, co uniemożliwia udzielanie kredytów niektórym kategoriom kredytobiorców. Za taką regulację odpowiada system regulacji gospodarczych.
• Potrzeby biznesowe ograniczają maksymalne zapotrzebowanie na pożyczki.

Klasyfikacja szkół naukowych badających kredyty

Podstawowym czynnikiem w systematycznym badaniu teorii zaliczenia jest klasyfikacja szkół naukowych, które nie są związane z konkretną działalnością edukacyjną i pedagogiczną. Istnieją cztery główne szkoły naukowe, biorąc pod uwagę paradygmat kredytu – specyficzny model stawiania problemów i ich rozwiązywania, które wpływają na społeczno-ekonomiczne znaczenie kredytu:

1. Nihilistyczne. Kredyt korumpuje system społeczno-gospodarczy, wywierając na niego negatywny wpływ.
2. Tworzenie kapitału. Kredyt pozytywnie wpływa na system społeczno-gospodarczy, zapewniając nieograniczony i ciągły wzrost gospodarczy.
3. Naturalny lub neutralny. Kredyt jest neutralny w odniesieniu do systemu, ponieważ redystrybuuje istniejące zasoby.
4. Inwestycje i finanse. Zgodnie z tą teorią kredyt jest integralną częścią kształtowania się przepływu finansowania inwestycji w systemie gospodarczym.

Współczesne teorie

W teorii kredytu przed kryzysem gospodarczym 1929-1933lat za główne uznano następujące reprezentacje:

• Rozbudowa kredytowa systemu bankowego. Odbywa się to poprzez obniżenie kosztów kredytu, uproszczenie jego warunków, prowokuje i pozwala wspierać rozwój branży.
• Ilość podaży pieniądza w państwie ogranicza ekspansję kredytową banków w zakresie wymiany banknotów na złoto.

Praktyka cyklicznego rozwoju gospodarki rynkowej była sprzeczna z powyższymi zapisami, ponieważ w określonych fazach cyklu inflacyjny charakter nieograniczonego kredytowania ma negatywny wpływ na kryzys, zaostrzając go.

Postanowienia kapitałotwórczej teorii kredytu we współczesnych warunkach pełnią rolę metodologicznych podstaw koncepcji monetarnej regulacji gospodarki – monetaryzmu i neokeynesizmu, które implikują ekspansję kredytową i ograniczenie kredytu jako -środki kryzysowe. W oparciu o teorię kapitałotwórczą opracowano koncepcję mnożnika kredytu lub depozytu, która jest szeroko stosowana w polityce finansowej i kredytowej banków centralnych. Odzwierciedleniem realnej praktyki bankowej i możliwości tworzenia serii depozytów na podstawie podobnej kwoty w trakcie operacji kredytowej jest model depozytów mnożnikowych.

Zachodni ekonomiści w swojej pracy badawczej koncentrują się obecnie nie na charakterystyce relacji kredytowych, ale na cechach ich funkcjonowania w praktyce, odpowiednio ich działania mają charakter aplikacyjny.

Do lat 90. XX wieku wgospodarka krajowa przyjęła jedyną teorię kredytową Karola Marksa, opartą na następujących przepisach:

• Kapitał rzeczywisty powstaje tylko w procesie produkcji, ale nie jest tworzony przez kredyt.
• Oszczędności gotówkowe obywateli i państwa, a także tymczasowo wolny i wstępnie zmobilizowany kapitał pieniężny stanowią źródło kapitału pożyczkowego.
• Tempo wzrostu kapitału realnego jest gorsze od tempa wzrostu kapitału pożyczkowego. Wynika to ze wzrostu przychodów sektora państwowego i prywatnego, ciągłego rozwoju systemu kredytowego i innych czynników.
• W procesie udzielania pożyczek banki tworzą kapitał pieniężny, pożyczając klientom depozyty bez uprzedniego gromadzenia środków. Jest to niezbędne do zapewnienia obrotu kapitału handlowego i przemysłowego. Wymogi procesu odzyskiwania kapitału realnego ograniczają zdolność instytucji bankowych do tworzenia depozytów i gromadzenia kapitału gotówkowego.

Wspomniane powyżej badania w pracach zachodnich i krajowych ekonomistów, mające wpływ na teorię kredytu, mają dziś głównie zastosowanie w przyrodzie.