Audytowa ocena ryzyka audytu: rodzaje, metody, obliczenia

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

W dzisiejszym świecie rozwoju biznesu i przedsiębiorstw komercyjnych usługi audytu zewnętrznego stają się coraz ważniejsze. Działalność audytorska jest integralnym elementem kontroli legalności procedur biznesowych realizowanych przez daną firmę. W związku z tym badanie, jako podstawowa zasada niezależnego, pozadziałowego badania przez zewnętrznych biegłych rewidentów-specjalistów sytuacji finansowej osoby prawnej, ma na celu wyrażenie rekomendacyjnej opinii na temat poprawy i optymalizacji strony finansowo-ekonomicznej rozwój firmy.

Badania charakteryzowało osiągnięcie celu głównego - wyrażenie niezależnej opinii o rzetelności sprawozdań (zarówno finansowych jak i księgowych) badanej jednostki oraz zgodności procedury księgowej z obowiązującymi przepisami Federacji Rosyjskiej. Główną ekonomiczną istotą audytu jest:rosnące potrzeby użytkowników sprawozdań finansowych w jakościowej ocenie przez ekspertów jej rzetelności. W związku z tym ważnym aspektem jest audytowa ocena ryzyka audytowego, sposobów jego realizacji oraz metod realizacji. Ale w tym celu warto zapoznać się z pojęciem ryzyka audytu.

Ryzyko audytu

W szerokim sensie ryzyko badania oznacza możliwość wyrażenia przez niezależnego biegłego rewidenta fałszywej (błędnej) opinii opartej na nieprawidłowych obliczeniach z powodu istotnych nieprawidłowości w treści sprawozdania finansowego. Proces badania charakteryzuje się nieodłącznym ryzykiem wydania błędnego (błędnego) wniosku ze względu na obiektywne okoliczności, które bezpośrednio wpływają na przeprowadzenie zaplanowanego lub niezapowiedzianego badania. Innymi słowy jest to odpowiedzialność, jaką audytor bierze na siebie wydając opinię o pełnej i jawnej wiarygodności informacji zawartych w sprawozdawczości zewnętrznej, choć w rzeczywistości mogą wystąpić błędy i przeoczenia, które miały miejsce, ale nie zwróciły uwagi inspektora.

Jednocześnie wyróżnia się zagrożenia w następujących obszarach:

• Kwalifikacje zawodowe biegłego rewidenta - oznacza to, że każdemu konkretnemu przedsiębiorstwu zapewniamy specjalistę, z uwzględnieniem rygorystycznego podejścia do wyboru badanej firmy, jej reputacji, uczciwości i rzetelności oraz stopnia ryzyka prowadzonej działalności przez tę firmę.
• Oczekiwania klienta - zawsze istnieje ryzyko, że usługa kontroli i audytu reprezentowana przez komercyjną firmę audytorską może nie spełniać wymagańfirma klienta. Naturalne jest również to, że w przypadkach, gdy wybrana firma audytorska nie spełniła oczekiwań klienta, ten ostatni ma prawo odmówić świadczenia swoich usług w przyszłości.
• Jakość audytu - oznacza, że wniosek z usługi audytu może być nieprawidłowy z jakichkolwiek obiektywnych przyczyn. Może to być brak wykrycia istotnych błędów w sprawozdaniu finansowym podmiotu gospodarczego lub zniekształcenie po potwierdzeniu jego udowodnionej wiarygodności. Nazywa się to ryzykiem audytu. Metodologia oceny w tym przypadku może być określona na podstawie konkretnych wskaźników sytuacyjnych.

Regulamin

Na poziomie legislacyjnym pojęcie ryzyka audytu jest opisane w wymogach określonych na poziomie Federalnej Zasady (Standardu) nr 8 „O ocenie ryzyka audytu i kontroli wewnętrznej przeprowadzanej przez podmiot audytowany”. Ustawa ta została zatwierdzona uchwałą rządu rosyjskiego nr 405 z dnia 04.07.2003. W oparciu o treść tej zasady biegły rewident zobowiązuje się kierować własnym profesjonalnym osądem w celu obiektywnej oceny ryzyka badania. Jednocześnie musi opracować te procedury kontroli i audytu, które są potrzebne do obniżenia poziomu błędu do akceptowalnego poziomu. Konkretna wartość, uznana za akceptowalnie niską, nie jest zdefiniowana w niniejszej rezolucji. Ale w praktyce uważa się to za poziom 5%. Mówiąc najprościej, na sto podpisanych raportów często pojawia się pięć osądów kontrolnychzawierają zniekształcone, nieprawidłowe informacje dotyczące kontrowersyjnych kwestii. Wyższy wskaźnik nieporozumień może niekorzystnie wpłynąć na konkurencyjność danej firmy audytorskiej.

Czynniki wpływu na ryzyko audytu

Przykłady oceny patologicznych niebezpieczeństw wydawania błędnego lub błędnego wniosku sprowadzają się do tego, że wszystko zależy od rodzaju ryzyka. Z kolei każda z nich powstaje na podstawie dowolnych odrębnych sytuacji, które przyczyniają się do tego, że niezależny audytor popełnia błąd, przeoczenie, przeocza zniekształcenie. Na przykład, następujące czynniki są uważane za czynniki wpływające na wystąpienie ryzyka audytu:

• niewystarczający poziom kwalifikacji audytora wewnętrznego;
• krótkoterminowe doświadczenie w audycie zewnętrznym;
• praca w wąskiej specyfice (jednokierunkowy kierunek audytu), co nie pozwala na kompleksowy rozwój i kwalifikację w innych obszarach audytu;
• niedbały stosunek kierownictwa do zaplanowanego audytu wewnętrznego;
• brak specjalistycznej literatury o treści ekonomicznej z cechami audytu rachunkowości i rachunkowości podatkowej;
• nieregularne kompilowanie i wdrażanie zaplanowanych przeglądów przez określony czas;
• Brak działania kierownictwa w zakresie kontroli w problematycznych obszarach rachunkowości.

Metody oceny AP

Międzynarodowe Standardy Rewizji Finansowej (ISA) w ocenie ryzyka audytu i metodologia jego wdrażania opierają się na kluczowych punktach oceny w oparciu o konkretny obszarczeki. Tak więc, w oparciu o poziom przesłanek i sprawozdawczości, biegli rewidenci kierują się paragrafem 5 międzynarodowego standardu nr 315. Na podstawie rodzajów wykonywanych operacji specjalista stosuje paragrafy 25 i 26 MSB 315, a jeśli mówimy o biznesie procesy i odpowiednio ryzyka biznesowe, punkty 11, 37 i 40 tego samego standardu są brane pod uwagę.

Metody oceny ryzyka audytu z kolei dzielą się na ilościowe i jakościowe.

Pierwszy polega na obliczeniu istniejącego ryzyka zniekształcenia lub nieprawidłowej interpretacji informacji otrzymanych podczas audytu, które opiera się na całkowitym zsumowaniu wszystkich istniejących ryzyk. Druga metoda pochodzi z tych wskaźników, które nie są wyrażone w liczbach, ale także w taki czy inny sposób wpływają na wdrożenie weryfikacji. Na przykład audytor w trakcie czynności kontrolnych opiera się na trzech głównych stopniach oceny – niskiej, średniej, wysokiej. Uwzględnia przy tym kwalifikacje i doświadczenie głównego księgowego audytowanej firmy, nakład pracy jego i jego asystentów, skalę działalności, cechy zarządzania i tak dalej. Spośród powyższych niektóre czynniki są oceniane nisko, podczas gdy inne są oceniane średnio lub wysoko. Oczywiście przy takim planie oceny zawsze jest element podmiotowości. Jednak tego rodzaju metoda podsumowywania wyników działań audytowych nadal ma miejsce i nadal jest aktywnie wykorzystywana przez firmy audytorskie.

Tak więc nie tylko wskaźniki ilościowe mogą wpływać na werdykt organu regulacyjnego, ale także towarzyszące niuansesą brane pod uwagę w studium metodologicznym działalności konkretnej firmy, gdyż często od nich zależy bardzo dużo.

Rodzaje ryzyk i formuła obliczeniowa

Każdy doświadczony przedsiębiorca, który prowadzi działalność gospodarczą od ponad roku, wie, że ryzyko audytu obejmuje kilka jego podgatunków. Dlatego nieodłączne zagrożenia, ryzyko kontroli i niebezpieczeństwo niewykrycia są uważane za obowiązkowe składniki tego zjawiska. Specjalista jest zobowiązany do oceny ryzyka audytu na etapie wstępnego planowania. Już w trakcie audytu otrzymuje dodatkowe informacje o badanym obiekcie i może dokonać zmian w swojej ocenie, którą uzyskał na etapie przygotowawczym.

Obliczanie ryzyka audytu odbywa się według wzoru:

- OAR=HP+RN+RSK, gdzie:

OAR - całkowite ryzyko audytu, NR - zagrożenia nieodłączne, RN - ryzyko niewykrycia, RSK – kontrola ryzyka.

Ryzyko nieodłączne

Ta część ogólnej listy potencjalnych zagrożeń charakteryzuje podatność kwot rezydualnych w bilansie rachunków księgowych na istotne zniekształcenia, które powstają w wyniku niewykonania przez przedsiębiorstwo odpowiedniej kontroli wewnętrznej podczas oceny audytowej. Ryzyka i metody audytu jego analizy w tym przypadku opierają się na jego nieodłączności od procesu bezpośredniego: oznacza to, że ze wszystkich możliwych potencjalnych zagrożeń procedurze weryfikacji towarzyszy możliwość błędu danych.

Na podstawie klauzul dotyczących przepisów federalnych(norma) nr 8, która opisuje pojęcie, rodzaje i ocenę ryzyka badania, specjalista-biegły podejmuje działania zmierzające do opracowania ogólnego planu badania. Zajmuje się również opracowywaniem programu audytu.

Plan ogólny przewiduje formułowanie przez biegłego rewidenta opinii na temat oceny składników ryzyka badania, czyli w tym przypadku przy badaniu informacji o sprawozdaniu finansowym opiera się on na własnym profesjonalnym osądzie. W takim przypadku należy koniecznie wziąć pod uwagę:

• Głębokość i czas trwania doświadczenia w zarządzaniu badanego podmiotu, a także rotacje w kadrze zarządzającej przez określony czas.
• Rodzaj i rodzaj działalności przedsiębiorcy.
• Czynniki zewnętrzne i wewnętrzne mające bezpośredni wpływ na segment rynku, w którym badana firma pełni swoje funkcje przedsiębiorcze.

Z kolei ogólny program audytora koreluje z przedmiotem oceny ryzyka audytu i przyczynami ewentualnych niezgodności. Dlatego specjalista powinien porównać szacowane wskaźniki z rzeczywistymi, zakładając z góry, że nieodłączne ryzyko w tym zakresie będzie jednoznacznie wysokie. Audytor ponownie będzie polegał na własnym profesjonalnym osądzie podczas przeprowadzania audytu, biorąc pod uwagę następujące czynniki:

• informacyjność rachunków księgowych kontrolowanego przedsiębiorstwa, które mogą być zniekształcone z dowolnego powodu;
• trudności w niektórych segmentach księgowania transakcji biznesowych i innych zdarzeń, które często wymagajązaangażowanie eksperta;
• czynnik subiektywnej oceny, który jest niezbędny do prawidłowego porównania salda księgowego audytowanego klienta z oczekiwaną prawidłową wartością;
• aktywa zagrożone utratą lub przywłaszczeniem;
• specyfiki końca okresu sprawozdawczego, któremu często towarzyszy realizacja niezależnych i złożonych transakcji biznesowych;
• obecność procedur, na które normalnie nie ma wpływu normalne standardowe przetwarzanie.

W związku z tym nieodłączne ryzyko charakteryzuje się możliwością błędnego przedstawienia stanów środków na rachunkach księgowych badanej firmy. A co najważniejsze, te rozbieżności mogą być znaczące.

Poziom istotności

Biorąc pod uwagę fakt, że ukierunkowanie działań audytowych na cel ściśle graniczy z oceną rzetelności i prawdziwości sprawozdania księgowego i finansowego osoby poddawanej W swojej pracy audytor nie jest zobowiązany do potwierdzania tej sprawozdawczości i jej rzetelności z absolutną i niezachwianą dokładnością. Oznacza to, że rozporządzenie ustala taką możliwą dokładność wskaźników sprawozdawczych badanego przedsiębiorstwa, która daje wykwalifikowanemu użytkownikowi możliwość wyciągania prawidłowych wniosków i podejmowania właściwych ekonomicznie uzasadnionych decyzji. W tym przypadku ogromną rolę odgrywa ustalenie poziomu istotności. Ocena ryzyka audytu i doskonalenie metodOcena oczekiwanych błędnych ocen odbywa się poprzez zrozumienie, jak poważne są możliwe odchylenia.

Istotność informacji ujawnionych podczas badania w rachunkowości jest właściwością informacji wpływającą na podejmowanie decyzji gospodarczych przez zewnętrznych użytkowników tych informacji. Sama istotność wiąże się z włączeniem do swojej treści dwóch aspektów: ilościowego i jakościowego.

Ilościowe to porównanie analizowanych wskaźników z danymi normatywnymi, zakładające przeprowadzenie czynności obliczeniowych w celu określenia określonych współczynników, kwot, wielkości kosztów dla odpowiednich planowanych i nieprzewidzianych wydatków itp.

Jakościowy czynnik wstępnego określenia poziomu istotności na przykładzie oceny ryzyka badania (i odpowiednio również rachunkowości) służy przede wszystkim do oceny stopnia ewentualnego ujawnienia określonych informacji. Z reguły w takich przypadkach nie stosuje się oceny ilościowej, a aspekt jakościowy jest w tym przypadku nieodzowną metodą identyfikacji prawdziwości i rzetelności informacji uzyskanych w toku rachunkowości. Obejmuje to czynniki w ocenie przez audytora poziomu istotności wykrytych naruszeń pod kątem wymagań dokumentów prawnych i regulacyjnych w czasie, gdy podmiot gospodarczy prowadzi działalność.

Warto zauważyć, że to istotność informacji odgrywa bezpośrednią rolę w występowaniu ryzyka niewykrycia.

Ryzyko niewykrycia

Międzynarodowe Standardy Kontroliokreślić konkretną definicję tego aspektu audytu prowadzonego w przedsiębiorstwie. Tym samym, zdaniem MSRF, ocena ryzyka badania niewykrycia przewiduje możliwość, że przeprowadzenie określonych czynności badania oraz właściwe zgromadzenie bazy dowodowej nie pozwalają na zidentyfikowanie błędów, które mogą przekroczyć dopuszczalny poziom. Innymi słowy jest swego rodzaju wyznacznikiem jakości i efektywności pracy audytora. Warto jednak zauważyć, że wskaźnik ten jest wprost proporcjonalny do określonej procedury przeprowadzania audytu, ustalenia reprezentatywnej próby, stosowania wystarczających i niezbędnych procedur audytu, a także czynników odzwierciedlających kwalifikacje specjalistów firmy audytorskiej oraz poziom ich wstępnej znajomości z kierownictwem badanego podmiotu gospodarczego.

Opierając się na audytowej ocenie ryzyka audytu, której ośrodkiem i punktem odniesienia jest bezpośrednio wiarygodność, jakość i bezstronność podmiotu audytującego, można ocenić stopień wzrostu ryzyka niewykrycia. Audytor powinien zidentyfikować go w swojej pracy, a następnie spróbować go zminimalizować, planując odpowiedni zestaw procedur audytu. Jeśli mówimy o tym aspekcie w porównaniu z ryzykiem kontroli lub ryzykiem w gospodarstwie, którego poziom można jedynie oszacować, ryzyko niewykrycia można kontrolować zmieniając charakter, terminy i zakres odrębnie przeprowadzanych kontroli merytorycznych. Oznacza to, że można wpływać na te zagrożenia.

Ale istnieje również odwrotna zależność między tymi porównaniami.

• Jeżeli ryzyko wewnętrzne i kontrolne jest wysokie, ich wzrost zobowiązuje biegłego rewidenta do zapewnienia, że audyt jest prowadzony w taki sposób, aby w miarę możliwości minimalizować wielkość ryzyka wykrycia, tym samym zawężając granice całościowego ryzyko audytu do akceptowalnego poziomu.
• Jeżeli ryzyko kontroli i ryzyko wewnątrzekonomiczne są niskie, pozwala to biegłemu rewidentowi na przyjęcie nieco wyższego ryzyka wykrycia, przy jednoczesnym uzyskaniu akceptowalnej i odpowiedniej wartości przy określaniu wartości ogólnego ryzyka badania.

Ocenę audytu przeprowadza się w celu zidentyfikowania zniekształceń i określenia ich poziomu istotności. Zatem podsumowując tego typu zagrożenia audytowe w trakcie audytu, możemy wyciągnąć całkowicie logiczny wniosek. Przy ocenie składników ryzyka badania środki kontrolne nie pozwalają na wykrycie takiego czy innego zniekształcenia sald bilansowych oraz zmian w innych grupach operacji, niespójności, które łącznie lub pojedynczo można uznać za istotne. Ale jednocześnie czynnik ludzki i działania audytora pozostają ważnym ogniwem, które można modyfikować w zależności od poziomu jego umiejętności, doświadczenia i kwalifikacji.

Subiektywizm audytorski

Poziom ryzyka kontroli wewnętrznych determinowany jest zdolnością struktur organizacyjnych działających na poziomie finansowo-księgowymrachunkowości, wykrywania i przeciwdziałania pojawianiu się i wykorzystywaniu niedokładnych danych. Tym samym zasada kontroli dotycząca „Ryzyka istotności i kontroli”, zatwierdzona Rozporządzeniem Ministra Finansów nr 24 z dnia 16 marca 2001 r., określa to ryzyko jako jedno z trzech najbardziej znaczących.

Ponieważ każdy obszar oddziaływania człowieka, a zwłaszcza działalność gospodarcza, wiąże się z bezpośrednim podejmowaniem stosownych decyzji w trybie niepełnej informacji, w wyniku tego powstają pewne zagrożenia. W trakcie audytu pojawiają się również pewne ryzyka. W związku z tym za jedno z najistotniejszych zadań specjalisty uważa się zebranie wystarczającej podstawy dowodowej do wyrażenia opinii na temat tego, że sprawozdanie księgowe lub finansowe badanej jednostki zostało sporządzone zgodnie z art. ogólnie przyjęte zasady i praktyki oraz odzwierciedlają rzetelny i poprawny pogląd, nie zawierający żadnych nieścisłości i zniekształceń.

Ale w tej definicji są pewne niuanse. W końcu audytor nie może potwierdzić absolutnie każdej transakcji zawartej przez klienta. Nie może zrobić nic więcej, jak tylko wyrazić swoją opinię z pewnym poziomem pewności co do jej obiektywności i poprawności. A zatem zawsze istnieje pewne ryzyko, przez które podczas audytu nie wykryto istotnej nieścisłości lub jakiegokolwiek zniekształcenia danych. Dlatego ryzyko audytowe jest uznawane za kryterium jakościowe dla inspektora audytu. I dlatego ocena każdego audytora opiera się na jego profesjonalnej opinii.

Kontroluj ryzyko

Trzecim podgatunkiem możliwych zagrożeń niskiej jakości inspekcji lub rewizji w kontrolowanym przedsiębiorstwie jest ryzyko kontroli. Mówiąc najprościej, jest to określone przez audytora subiektywne prawdopodobieństwo, że systemy księgowe dostępne w placówce biznesowej nie są doskonałe, a kontrola wewnętrzna nie zawsze przyczynia się do szybkiego wykrywania i korygowania naruszeń, które są istotne ogólnie lub indywidualnie. Jak również nie zawsze kontrola wewnętrzna może zapobiec występowaniu tego rodzaju zniekształceń.

Między innymi ze względu na ryzyko kontroli ujawnia się stopień wiarygodności informacji przekazywanych przez dział księgowości. Do jej oceny wykorzystywane są głównie procedury audytowe o szczególnym charakterze, które są przeprowadzane w formie testów.

Do czego służą testy?

• Potrafią przekonać audytora o rzetelności pracy wykonanej przez przedsiębiorstwo i mającej na celu wdrożenie procedur kontrolnych w zakresie rachunkowości i rachunkowości finansowej - fundamentalnych aspektów prowadzenia biznesu, które często są zniekształcone.
• Z ich pomocą audytor dowiaduje się, czy takie środki są skutecznie wdrażane, aby zapobiec wystąpieniu istotnych naruszeń sprawozdań finansowych.
• Testowanie może ustalić, czy kontrole działają równie skutecznie w okresie sprawozdawczym.

Oprócz tego, testowanie obejmuje:

• Formalne przeglądy zapisów odzwierciedlających biznesowe transakcje finansowe i, w tym zakresie, uzyskanie potwierdzenia audytu, że kontrole działały i funkcjonują z pełnym potencjałem.
• Przesłuchania i obserwacje przetwarzania transakcji w celu uzyskania udowodnionej wykonalności kontroli w przypadkach, gdy nie jest możliwe uzyskanie bezpośredniego dowodu z dokumentów.
• Wyniki innych procedur audytu, które dostarczają danych na temat wykonywania różnych kontroli.

Ponadto, analizując skuteczność testowania kontroli i oceniając ryzyko badania w skali istotności, audytor powinien zwrócić szczególną uwagę na fakt, że niektóre z tych kontroli mogą być dość skuteczne ogólnie, ale nie być tak indywidualnie w pewnych okresach czasu. Co może być tego przyczyną?

• Na nieskuteczność takiego lub innego środka kontroli może mieć wpływ choroba, urlop lub inny rodzaj krótkotrwałej nieobecności pracownika księgowego odpowiedzialnego za realizację określonego obszaru audytu.
• Może to być również cecha pracy działu księgowości konkretnego podmiotu gospodarczego, która odzwierciedla sezonowość okresów pracy w warunkach zwiększonej intensywności.
• Możliwe są jednorazowe, odosobnione lub przypadkowe błędy popełniane przez specjalistów w swoich obszarach pracy.

Znaczenie prawidłowej korekty polega na tym, że audytor musiprzyjrzyj się kontroli kompleksowo, podając każdy możliwy czynnik, który może mieć wpływ na wyniki badania kontrolnego. Do jego głównych celów należy więc analiza negatywnych wyników kontroli testowych, skorygowanych w planowaniu pod kątem tych cech. Kompetentny specjalista początkowo dostrzega możliwe obszary problemowe w przedsiębiorstwie, a ze względu na swoje doświadczenie często znajduje wady i zniekształcenia dzięki instynktowi audytowemu.

Zamiast konkluzji

Ważne jest, aby pamiętać, że audytor przeprowadza obowiązkowe testy w prawie wszystkich standardowych przypadkach, z wyjątkiem tych, w których musi ocenić ryzyko kontroli jako wysokie. W rezultacie, gdy biegły rewident przygotowuje ostatni etap przeglądu wraz z wydaniem opinii, musi zwrócić szczególną uwagę na te kontrole, które znajdą się w jego wnioskach w postaci ważnych argumentów i aspektów bazy dowodowej. Dlatego im bardziej planuje polegać na nich w swojej decyzji, tym uważniej musi zbadać ich skuteczność, rzetelność i aktualność.

Kolejna ciekawostka: przeprowadzając audyt planowy, audytor ma prawo oprzeć się na bazie informacji z poprzednich okresów. Jednak tutaj również musisz upewnić się, że ocena ryzyka dokonana we wczesnym okresie jest również ważna dla bieżącego roku.