Nowoczesne wielorybnictwo: opis, historia i bezpieczeństwo

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Co to jest wielorybnictwo? To wielorybnictwo dla korzyści ekonomicznych, a nie dla utrzymania. Dopiero w drugiej połowie XX wieku mięso wielorybów było zbierane na skalę przemysłową i wykorzystywane jako żywność.

Produkty do wielorybnictwa

Dziś każdy uczeń wie, że łowienie wielorybów rozpoczęło się od wydobycia tranu – oleju wielorybiego, który pierwotnie był używany do oświetlenia, do produkcji juty i jako smar. W Japonii tran był używany jako środek owadobójczy przeciwko szarańczy na polach ryżowych.

Z biegiem czasu zmieniła się technologia renderowania tłuszczu, pojawiły się nowe materiały. Tłuszcz nie był używany do oświetlenia od czasu pojawienia się nafty, ale służy do wytwarzania substancji niezbędnej do produkcji mydła. Stosowany jest również jako dodatek do tłuszczów roślinnych w przygotowaniu margaryny. Co dziwne, gliceryna jest produktem ubocznymprodukt do usuwania kwasów tłuszczowych z tłuszczu.

Olej wielorybi jest używany do produkcji świec, kosmetyków i leków oraz produktów, kredek, tuszu drukarskiego, linoleum, lakierów.

Mięso wieloryba służy do przygotowania ekstraktu mięsnego lub, podobnie jak proszek kostny, do karmienia zwierząt. Głównymi konsumentami mięsa wielorybów na żywność są Japończycy.

Proszek kostny jest nadal używany jako nawóz w rolnictwie.

Tak zwany roztwór, bulion po obróbce mięsa w autoklawach, bogaty w produkty białkowe, jest również stosowany jako karma dla zwierząt domowych.

Whaleskin była używana w Japonii podczas II wojny światowej do produkcji podeszw butów, chociaż nie jest tak wytrzymała jak zwykła skóra.

Blood Powder był wcześniej używany jako nawóz ze względu na wysoką zawartość azotu oraz jako klej w przemyśle drzewnym ze względu na wysoką zawartość azotu.

Żelatyna pozyskiwana jest z tkanek ciała wieloryba, witamina A z wątroby, hormon adrenokortykotropowy z przysadki mózgowej, ambra z jelit. Przez długi czas insulina była pozyskiwana z trzustki w Japonii.

Teraz prawie nie używa się fiszbinów, które kiedyś były potrzebne do produkcji gorsetów, wysokich peruk, krynolin, parasoli, przyborów kuchennych, mebli i wielu innych przydatnych rzeczy. Do tej pory istnieją rękodzieła wykonane z zębów kaszalotów, grindwali i orek.

Jednym słowem, dziś wieloryby są całkowicie wykorzystywane.

Historia wielorybnictwa

Można rozważyć miejsce narodzin wielorybnictwaNorwegia. Już na malowidłach naskalnych osad, które mają cztery tysiące lat, są sceny polowań na wieloryby. I stamtąd pochodzą pierwsze dowody regularnego połowu wielorybów w Europie w okresie 800-1000 AD. e.

W XII wieku Baskowie polowali na wieloryby w Zatoce Biskajskiej. Stamtąd wielorybnictwo przeniosło się aż na Grenlandię. Duńczycy, a za nimi Brytyjczycy, polowali na wieloryby w wodach Arktyki. Wielorybnicy przybyli na wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej w XVII wieku. Na początku tego samego stulecia podobny statek narodził się w Japonii.

W tych odległych czasach flota żeglowała. Żaglówki wielorybnicze były małe, o niewielkiej ładowności i niezbyt zwrotne. Dlatego polowali na wieloryby grenlandzkie i biskajskie z łodzi wiosłowych za pomocą ręcznych harpunów i mordowali je bezpośrednio w morzu, zabierając tylko tran i fiszbiny. Poza tym, że zwierzęta te są małe, nie toną również po zabiciu, można je przywiązać do łodzi i odholować do brzegu lub statku. Tylko Japończycy zabrali w morze flotylle małych łodzi z sieciami.

W XVIII i XIX wieku geografia wielorybnictwa rozszerzyła się, obejmując południową część Oceanu Atlantyckiego, Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego, RPA i Seszele. Na północy wielorybniki zaczęły polować wieloryby grenlandzkie i gładkie, a później humbaki na Grenlandii, w Cieśninie Davisa i w pobliżu Svalbardu, na morzach Beauforta, Beringa i Czukockim.

Nadszedł czas, kiedy wynaleziono nowy projekt harpuna, który z niewielkimi zmianami nadal istniejepory i pistolet harpunowy. Mniej więcej w tym samym czasie żaglowce zostały zastąpione przez parowe, o większej prędkości i zwrotności oraz znacznie większych rozmiarach. W tym samym czasie wielorybnictwo nie mogło się nie zmienić. Wiek XIX wraz z rozwojem technologii doprowadził do niemal całkowitej eksterminacji populacji wielorybów biszkoptowych i wielorybów grenlandzkich, do tego stopnia, że na początku następnego stulecia brytyjskie wielorybnictwo w Arktyce przestało istnieć. Centrum polowań na ssaki morskie przeniosło się na Ocean Spokojny, na Nową Fundlandię i na zachodnie wybrzeże Afryki.

Wielorybnictwo dotarło na Wyspy Antarktydy Zachodniej w XX wieku. Duże pływające fabryki w zatokach osłoniętych od wiatru, później statki-matki, wraz z pojawieniem się wielorybników, które przestały być uzależnione od wybrzeża, doprowadziły do powstania flotylli operujących na pełnym morzu. Nowe metody przetwarzania oleju wielorybiego, który stał się surowcem do produkcji nitrogliceryny do dynamitu, sprawiły, że wieloryby stały się między innymi strategicznym obiektem połowów.

W 1946 r. utworzono Międzynarodową Komisję Wielorybniczą, która później stała się organem roboczym Międzynarodowej konwencji w sprawie regulacji połowów wielorybów, do której przystąpiły prawie wszystkie kraje produkujące wieloryby.

Od początku ery komercyjnego wielorybnictwa do II wojny światowej liderami w tej dziedzinie były Norwegia, Wielka Brytania, Holandia i USA. Po wojnie zostały zastąpione przez Japonię, a następnie przez Związek Radziecki.

Harpuny i harpuny

Od połowy XIX wieku do dnia dzisiejszego wielorybnictwo było niezbędne bez harpuna.

Norweski wielorybnik Sven Foynwynalazł harpun nowego projektu i armatę do niego. Była to broń ciężka o wadze 50 kg i długości dwóch metrów, taka włócznia-granat, na końcu której zamontowano łapy, otwierające się już w ciele wieloryba i trzymające go jak kotwicę, zapobiegając utonięciu. Przymocowano tam również metalową skrzynkę z prochem oraz szklane naczynie z kwasem siarkowym, które służyło jako lont, gdy zostało złamane przez podstawę otwierających się łap wewnątrz rannego zwierzęcia. Ten statek później wymienił zdalny bezpiecznik.

Jak poprzednio, tak i teraz harpuny wykonane są z niezwykle elastycznej szwedzkiej stali, nie pękają nawet przy najpotężniejszych szarpnięciach wieloryba. Z harpunem połączona jest mocna lina o długości kilkuset metrów.

Zasięg ognia pistoletu o długości lufy około jednego metra i średnicy kanału 75-90 mm osiągnął 25 metrów. Ta odległość była wystarczająca, ponieważ zwykle statek zbliżał się do wieloryba niemalże blisko. Początkowo broń była ładowana z lufy, ale wraz z wynalezieniem prochu bezdymnego konstrukcja uległa zmianie i była ładowana z zamka. Z założenia działo harpunowe nie różni się od konwencjonalnego działa artyleryjskiego prostym mechanizmem celowania i wystrzeliwania, jakość i skuteczność strzelania, zarówno wcześniej, jak i teraz, zależą od umiejętności harpunnika.

Statek wielorybniczy

Od czasu budowy pierwszych statków wielorybniczych parowych do obecnych statków wielorybniczych parowych i spalinowych, pomimo rozwoju technologii, podstawowe zasady nie uległy zmianie. Zwykły wielorybnik ma tępy dziób i rufę, szeroko zapadnięte kości policzkowe, sterbalansujący, zapewniający zwiększoną manewrowość statku, bardzo niskie burty i wysoką dziobówkę, rozwija prędkość do 20 węzłów (prędkość lądowa 37 km/h). Moc instalacji parowej lub wysokoprężnej to około 5 tysięcy litrów. Z. Statek wyposażony jest w przyrządy nawigacyjne i poszukiwawcze.

Uzbrojenie składa się z armaty harpunowej, wciągarki do odciągania wieloryba na bok, sprężarki do pompowania powietrza do tuszy i zapewniania jej wyporności, systemu tłumienia wynalezionego przez Foyn ze sprężynami śrubowymi i krążkami, aby zapobiec linia przed zerwaniem podczas szarpnięć harpunem zwierzęcia.

Praca wielorybników

Zmieniły się warunki polowania na ssaki morskie i wydaje się, że bezpieczeństwo wielorybnictwa nie jest potrzebne. Ale tak nie jest.

Wielorybnictwo odbywa się na morzach północnych setki mil od wybrzeża lub statku macierzystego, często podczas sztormów.

Duże, potężne, szybkie łodzie polują na wieloryby. Samo sprowadzenie nowoczesnego statku wielorybniczego do płetwala błękitnego już nie jest małą sztuką. A teraz, mimo przyrządów poszukiwawczych, wartownik siedzi na maszcie w „bocianim gnieździe”, a harpunnik musi odgadnąć kierunek ogromnego zwierzęcia i dostosować się do jego prędkości, stojąc przy sterze. Doświadczony myśliwy może sterować statkiem tak, aby głowa wieloryba wynurzającego się po zaczerpnięcie powietrza znalazła się blisko dziobu statku tak blisko, że można zajrzeć w ogromne dziury zwierzęcia. W tym momencie harpunnik przekazuje ster sternikowi i biegnie z mostka kapitańskiego naarmata. Co więcej, nie tylko monitoruje ruchy zwierzęcia, ale także kieruje sterem.

Kiedy wieloryb połyka powietrze, zanurza głowę pod wodą, jego grzbiet jest widoczny nad powierzchnią, w tym momencie harpunnik strzela, starannie celując. Zwykle jedno trafienie nie wystarcza, wieloryb jest wyciągany jak ryba, statek zbliża się do niego i następuje kolejny strzał.

Tusz jest wyciągany na powierzchnię za pomocą wyciągarki, napompowany powietrzem przez rurę i wbijany jest słupek z chorągiewką lub bojką, do której mocowany jest nadajnik radiowy, końce płetw ogonowych są odcinane, numer seryjny jest wycinany na skórze i pozostawiany do dryfowania.

Pod koniec polowania wszystkie dryfujące zwłoki są zbierane i holowane na statek królowej lub stację przybrzeżną.

Stacje brzegowe

Stacja brzegowa jest utworzona wokół dużej pochylni z potężnymi wciągarkami, na których unosi się tusze wielorybów do cięcia, oraz nożami rzeźbiarskimi. Kotły znajdują się po obu stronach: z jednej strony - do topienia tłuszczu, z drugiej - do obróbki mięsa i kości pod ciśnieniem. W piecach suszarniczych kości i mięso po wytopieniu tłuszczu są suszone i kruszone przez pętle ciężkich łańcuchów zawieszonych w cylindrycznych piecach, a następnie mielone na proszek w specjalnych młynkach i pakowane w worki. Gotowe produkty przechowywane są w magazynach oraz w zbiornikach. Autoklawy pionowe i piece obrotowe są instalowane na nowoczesnych stacjach brzegowych.

Kontrola i analiza procesutran wykonuje się w laboratorium chemicznym.

Pływające fabryki

W czasach świetności pływających fabryk, które obecnie umierają, po raz pierwszy były używane przez przebudowane duże statki handlowe lub pasażerskie.

Tusze zostały ubite w wodzie, na pokład zabrano tylko warstwę tłuszczu, którą stopiono bezpośrednio na pokładzie, a tusze wrzucono do morza, aby zjadły je ryby. Zapasy węgla były ograniczone, nie było wystarczająco dużo miejsca, więc na statkach nie montowano sprzętu do produkcji nawozów. Zwłoki były wykorzystywane nieracjonalnie, ale pływające fabryki miały kilka zalet. Po pierwsze, nie było potrzeby wynajmowania gruntów pod stację przybrzeżną. Po drugie, mobilność fabryki umożliwiła dostarczenie tłuszczu do miejsca przeznaczenia na tym samym statku, bez pompowania ze zbiorników nabrzeżnych.

Już w XX wieku zaczęto budować statki do wielorybnictwa oceanicznego, które wyposażone były w najnowszą technologię, mogły przechowywać duże zapasy paliwa i wody pitnej. Były to statki-matki, do których przydzielono całe floty małych wielorybników.

Proces technologiczny cięcia i przetwarzania tłuszczu na takich statkach, pomimo różnicy w wyposażeniu, był mniej więcej taki sam jak na stacjach przybrzeżnych.

Wiele fabryk posiada urządzenia do zamrażania mięsa z polędwicy wieloryba, które jest używane jako żywność.

Nowoczesne wyprawy na wieloryby

Współczesne wielorybnictwo jest ograniczone międzynarodowymi umowami dotyczącymi połowów i długości sezonu łowieckiego, które jednak nie są zgodne ze wszystkimi krajami.

Skład wielorybnictwaEkspedycja obejmuje statek-matkę i inne nowoczesne statki wielorybnicze, a także weteranów, którzy zajmują się holowaniem zwłok do pływających fabryk i dostarczaniem żywności, wody i zapasów paliwa z baz na statki zajmujące się znajdowaniem i strzelaniem do wielorybów.

Próbowano szukać wielorybów z powietrza. Okazało się, że dobrym rozwiązaniem jest użycie helikopterów lądujących na pokładzie dużego statku, tak jak miało to miejsce w Japonii.

W ostatnich dziesięcioleciach wieloryby znalazły się w centrum publicznej sympatii i kontroli, a liczba większości gatunków nadal spada z powodu nadmiernego polowania. Dzieje się tak pomimo faktu, że sztuczne substytuty już istnieją dla praktycznie każdego rodzaju produktu wielorybniczego.

Norwegia kontynuuje połowy wielorybów w małych ilościach, Grenada, Islandia, Kanada, USA, Grenada, Dominika i St. Lucia, Indonezja w ramach połowu tubylców.

Wielorybnictwo w Japonii

W Japonii, w przeciwieństwie do innych krajów, które kiedykolwiek zajmowały się wielorybnictwem, mięso wielorybów jest cenione przede wszystkim, a dopiero potem tran.

W skład współczesnych japońskich wypraw wielorybniczych koniecznie wchodzi osobna chłodnia, w której zamraża się mięso wydobywane lub kupowane od wielorybników z krajów europejskich.

Japończycy zaczęli używać harpunów w polowaniach na wieloryby pod koniec XIX wieku, kilkakrotnie zwiększając wielkość połowów i rozszerzając łowisko nie tylko na Morze Japońskie, ale także na północno-wschodnie wybrzeże Ocean Spokojny.

Nowoczesne wielorybnictwo w Japonii do niedawna byłoskoncentrowany głównie na Antarktydzie.

Floty wielorybnicze w kraju dysponują największą ilością sprzętu naukowego. Sonary pokazują odległość do wieloryba i kierunek jego ruchu. Termometry elektryczne automatycznie rejestrują zmiany temperatury w powierzchniowych warstwach wody. Za pomocą batytermografów określa się charakterystyki mas wody oraz pionowy rozkład temperatury wody.

Taka ilość nowoczesnego sprzętu pozwala Japończykom uzasadnić wielorybnictwo wartością danych naukowych i zamaskować polowanie na gatunki zakazane przez Międzynarodową Komisję Wielorybów z połowów komercyjnych.

Wiele organizacji publicznych na całym świecie, zwłaszcza w USA i Australii, sprzeciwia się Japonii w obronie zagrożonych rzadkich gatunków wielorybów.

Australii udało się uzyskać orzeczenie Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości zakazujące Japonii połowu wielorybów na Antarktydzie.

Japonia poluje również na wieloryby u swoich wybrzeży, tłumacząc to tradycjami mieszkańców nadmorskich wiosek. Jednak łowienie ryb przez aborygenów jest dozwolone tylko dla ludów, dla których mięso wielorybów jest jednym z głównych rodzajów pożywienia.

Wielorybnictwo w Rosji

Przedrewolucyjna Rosja nie należała do liderów wielorybnictwa. Na wieloryby polowali Pomorowie, mieszkańcy Półwyspu Kolskiego oraz rdzenna ludność Czukotki.

Wielorybnictwo w ZSRR przez długi czas, od 1932 roku, było skoncentrowane na Dalekim Wschodzie. Pierwsza flotylla wielorybnicza „Aleut” składała się z wielorybnika i trzech statków wielorybniczych. Po wojnie na Pacyfiku pracowały 22 statki wielorybnicze i pięć przybrzeżnych baz tnących, a w latach 60. bazy wielorybów na Dalekim Wschodzie i we Władywostoku.

W 1947 roku flotylla wielorybnicza „Chwała”, która została przyjęta z Niemiec za odszkodowaniem, udała się do wybrzeży Antarktydy. Obejmował bazę statków przetwórczych i 8 wielorybników.

W połowie XX wieku flotylle Sowietskaja Ukraina i Sowietskaja Rossija zaczęły polować na wieloryby w tym regionie, a nieco później flotylla Jurija Dołgorukiego z największymi na świecie bazami pływającymi, zaprojektowanymi do przetwarzania do 75 wieloryby dziennie.

Związek Radziecki zaprzestał wielorybnictwa na duże odległości w 1987 roku. Po rozpadzie Związku opublikowano dane dotyczące naruszeń kwot IWC przez floty sowieckie.

Dziś, w ramach aborygeńskich połowów w Czukotckim Okręgu Autonomicznym, przybrzeżna produkcja wielorybów szara prowadzona jest w ramach kwot IWC, a wielorybów bieługi na podstawie zezwoleń wydawanych przez Federalną Agencję ds. Rybołówstwa.

Wniosek

Kiedy wprowadzono zakaz komercyjnego połowu wielorybów, liczba humbanów i płetwali błękitnych zaczęła się odradzać na niektórych obszarach oceanów. Jednak populacje wielorybów wielorybów na półkuli północnej nadal znajdują się pod groźba całkowitego wyginięcia. Te same obawy budzą wieloryby grenlandzkie w Morzu Ochockim i szare w północno-zachodnim Pacyfiku. Było już za późno, by powstrzymać barbarzyńską eksterminację tych morskich ssaków.