Pocisk balistyczny „Sineva”: charakterystyka, opis

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Wcześniej w XIX wieku podjęto pierwsze próby umieszczenia rakiet na okrętach podwodnych. Pomysł należy do rosyjskiego inżyniera K. A. Schildera. Według jego projektu w marcu 1834 r. w odlewni Alexander zbudowano „rakietową” łódź podwodną. Ale nigdy nie została zaadoptowana przez rosyjską marynarkę wojenną. Jednak sam pomysł potajemnego dostarczania rakiet na okrętach podwodnych został rozwinięty w opracowaniach innych inżynierów wojskowych. Z tego punktu widzenia szczególnie interesująca jest rakieta Sineva.

Podwodna broń odwetu

III Reich próbowała również wcielić w życie pomysł wystrzeliwania rakiet z łodzi podwodnej. Tak więc latem 1942 r. w centrum Peenemünd przebudowano w tym celu okręt podwodny U-511. W tym celu zmodyfikowano rakiety – miny odłamkowo-burzące kalibru 280 mm i 210 mm.

Przeprowadzono również testy, w którychstrzelanie prowadzono z głębokości od 9 do 15 metrów. Jednocześnie maksymalny zasięg pocisku wynosił do 4 km.

Wyniki strzelaniny były tak udane, że raport z testów wskazywał na możliwość niewidzialnego ataku niemieckich okrętów podwodnych na amerykańskim wybrzeżu.

Projekt Fala

Przy rozwiązywaniu problemów wystrzeliwania rakiet z okrętów podwodnych konieczne było uwzględnienie wielu elementów. Należą do nich:

• technologia rakietowa;
• budownictwo okrętów podwodnych;
• start rakiety;
• kontrola lotu.

Projekt mający na celu rozwiązanie tych problemów otrzymał kod „Fala”, a już w październiku 1948 r. inżynier V. Ganin otrzymał certyfikat praw autorskich do wynalazku. Jednocześnie zauważono możliwość odpalania rakiet z różnych pozycji:

• poziomo,
• pionowy,
• ukośne.

Pierwszy na świecie operacyjno-taktyczny R-11 stał się podstawą wszystkich pocisków. Miała wiele zalet:

• długi pobyt w stanie napełnionym;
• małe wymiary;
• zastosowanie składników na bazie kwasu azotowego jako środka utleniającego.

Wszystko to pomogło uprościć działanie takiej broni.

Podwodne wystrzelenie rakiety na ciecz R-21 miało miejsce w ZSRR. To było w latach sześćdziesiątych. W tym samym czasie możliwe stało się wystrzeliwanie rakiet z okrętów podwodnych z głębokości od 40 do 50 metrów.

Niebieski

Ruch R-29RM, który jest lepiej znanyjak pocisk balistyczny Sineva.

Pozwoliło to rozwiązać kilka problemów:

• korekta kursu na podstawie sygnałów satelitarnych;
• ścieżka lotu zmieniana w zależności od zasięgu;
• możliwość losowego przydzielania głowic do różnych celów;
• użycie rakiety w Arktyce.

Możliwość oddania strzału z bieguna północnego zademonstrował we wrześniu 2006 roku lotniskowiec w Jekaterynburgu. Podczas startu użyto pocisku Sineva.

Podwodna "Tula"

Pomysł umieszczenia pocisków dalekiego zasięgu na okrętach podwodnych został w pełni wdrożony na atomowej łodzi podwodnej „Tula”.

W celu zainstalowania pocisku Sineva (R-29 RMU2), od czerwca 2000 do 21 kwietnia 2004, Tula przeszła głęboką modernizację, która pomogła zwiększyć niewidzialność okrętów podwodnych. Ulepszono sprzęt radiowy. Poprawiono również system przeżywalności statku, w tym bezpieczeństwo nuklearne.

Tula ma prędkość w zanurzeniu 24 węzłów (44 km/h) przy maksymalnej głębokości nurkowania 650 metrów. W autonomicznej nawigacji może to być 90 dni z załogą 140 osób.

Uzbrojenie łodzi podwodnej jest również solidne. Oprócz pocisku balistycznego Sineva (R-29 RMU2) i 16 wyrzutni okręt podwodny jest wyposażony w wyrzutnie torped. Na pokładzie znajdują się również MANPADS „Igla-1” (9K310).

ZaAby mieć pojęcie o wymiarach atomowego okrętu podwodnego typu Tula, możemy jeszcze wspomnieć o najdłuższej długości (według DWL) - 167,4 metra! Na przykład długość boiska do piłki nożnej wynosi 120 metrów.

Po modernizacji atomowego okrętu podwodnego "Tula" wystrzelił pocisk "Sinewa" na Morzu Barentsa na cele w rejonie równikowym Oceanu Spokojnego. Po przejechaniu 11 547 km cele zostały skutecznie trafione.

Charakterystyka „niebieskiego”

Rakieta jest trzystopniowa, wykonana według zbitego schematu, w którym stopnie są ułożone szeregowo. Maszerujące silniki „wpuszczone” w zbiorniki silnika rakietowego, połączone jednym zespołem, w którym system zbiorników jest wspólny.

Rakieta o masie 40,3 ton ma długość 14,8 metra. W celu umieszczenia w szybie wyrzutni łodzi podwodnej średnicę zwiększono do 1,9 m, podczas gdy masa tylko głównej części wynosi 2,8 tony.

Jedną z cech rakiety jest jej główna głowica, składająca się z czterech i dziesięciu bloków. Co więcej, każdy z nich ma indywidualne wskazówki.

Jeżeli pociski są używane w konflikcie niejądrowym, wówczas głowica jest wyposażona w głowicę odłamkowo-wybuchową o masie około 2 ton. Takie systemy mają wyjątkową cechę - ultraprecyzyjne niszczenie celów.

Pocisk „Sineva”, którego charakterystykę rozważamy, może być wyposażony w głowicę nuklearną ultra-małego kalibru (w ekwiwalencie TNT 50 ton). Pozwala to na dostarczanie trafień punktowych w danymobszar.

Zasięg ognia „wycelowany”

Pocisk międzykontynentalny Sineva został włączony do systemów rakietowych D-9RM. Służą one na okrętach atomowych projektu 667BRDM (według klasyfikacji NATO Delta-IV).

Sam kompleks został oddany do użytku przemysłowego w 1986 roku. Ale już w latach 1996-1999 produkcja rakiet została wstrzymana. A w 1999 roku wznowiono ich produkcję w unowocześnionej wersji.

Po ulepszeniu zasięg pocisku Sineva przekroczył osiągi amerykańskich systemów podobnej klasy (Trident-2), które mogą pokonać barierę 11 000 kilometrów. Żaden pocisk na świecie nie ma takiego zasięgu pod względem zasięgu.

Jednocześnie oficjalnie uznaje się, że zasięg lotu Sineva wynosi 8300 km. Z jakich łodzi wystrzelono pociski Sinev?

Główny dowódca rosyjskiej marynarki wojennej Władimir Wysocki został poinformowany, że atomowe okręty podwodne pełniące służbę bojową na oceanach są uzbrojone w pociski tej modyfikacji. W sumie Marynarka Wojenna Rosji otrzymała 7 lotniskowców tego projektu.

Maczuga

Międzykontynentalny pocisk balistyczny Bulava ma uzbroić okręt podwodny typu Borey, który ma 12 silosów rakietowych.

Ten system został ujednolicony pod względem właściwości z naziemnymi systemami rakietowymi Topol-M. W tym samym czasie promień lotu Buławy sięga 8000 km, przy masie rakiety 36,8 ton. Głowica jądrowa ma rozłącznegłowice bojowe. Tilt start umożliwia podwodny start w ruchu.

Pociski Bulava i Sineva mają bardzo zbliżone właściwości i różnią się jedynie typem silnika napędowego. Bulava ma paliwo stałe, podczas gdy Sineva ma paliwo płynne. Jednocześnie należy zauważyć, że w końcowej fazie lotu rakiet Bulava wykorzystywany jest silnik płynny, co daje dodatkowe możliwości zwiększenia prędkości i manewrowania.

Pokojowe użycie rakiet balistycznych

W ramach programu konwersji pociski balistyczne wystrzeliwane z okrętów podwodnych służyły jako podstawa do projektowania takich nośników jak „Wołna” i „Sztil”.

Oczywiście przegrywają pod względem swoich możliwości z Sojuzem i Protonem, ale bardzo dobrze nadają się do wystrzelenia statku kosmicznego na niską orbitę okołoziemską.

Takie kompleksy jak "Shtil" i "Volna" są powszechnie znane ze względu na to, że powstały na bazie pocisku R-29R ("Sineva").

W latach 1991-1993 rosyjscy okręty podwodne wystrzeliły trzy takie pociski na trajektorie suborbitalne.

Co jeszcze można zauważyć interesującego? Rakiety konwersyjne typu Sineva trafiły nawet do Księgi Rekordów Guinnessa jako najszybsza poczta.

7 czerwca 1995 r. rosyjski lodołamacz o napędzie atomowym wystrzelił rakietę z zestawem sprzętu naukowego przy pomocy lotniskowca R-29R„Riazan”. Na pokładzie umieszczono również korespondencję pocztową. Po 20 minutach, po przebyciu 9000 km, kapsuła została pomyślnie dostarczona na Kamczatkę.