Pasieka nomadyczna: opis, cechy, wybór lokalizacji, transport

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Prawdopodobnie każda osoba zainteresowana pszczelarstwem słyszała o pasiece nomadów. Plusy i minusy takiej decyzji są od lat ostro dyskutowane. Podamy szczegółowy opis z wyszczególnieniem zalet i wad, aby każdy początkujący pszczelarz mógł zdecydować, czy ta opcja mu odpowiada, czy też lepiej dać pierwszeństwo klasycznemu, siedzącemu trybowi pszczelarstwa.

Co to jest?

Jak sama nazwa wskazuje, wędrowna pasieka na kółkach to farma, która nie tylko stoi w miejscu, ale przemieszcza się z miejsca na miejsce przez cały ciepły sezon. W niektórych przypadkach ule są rozładowywane przez kilka dni lub nawet tygodni, w innych nie robią długich postojów, więc wszystkie ule pozostają w transporcie. Ale pszczoły zyskują swobodę działania – latają po pasiece, zbierając miód z pobliskich roślin miododajnych.

Dlaczego transportować pszczoły?

Początkujący prawdopodobnie będzie miał dość przewidywalne pytanie: "Dlaczego jest to w ogóle konieczne?" I rzeczywiście, ponieważ ule mogą doskonale stać w miejscu przez cały ciepły sezon, zapewniając właścicielowi dużą ilość miodu.

Odpowiedź jest dość prosta: pasieka nomadów pozwala stale przebywać jak najbliżej roślin miododajnych. Nie sposób przecież znaleźć roślin, które kwitłyby nieprzerwanie od maja do września, obficie obdarzając pszczoły pyłkiem i nektarem. Niektóre drzewa, zioła i krzewy kwitną późną wiosną, inne latem, jeszcze inne wczesną jesienią. Pszczoły muszą poświęcić dużo czasu i wysiłku, aby znaleźć odpowiednie pola i wydobyć miód.

Tak, ci malutcy robotnicy są w stanie przelecieć wiele kilometrów, docierając do celu. Ale jak długo trwa podróż? A ile nektaru musi zjeść, aby zrekompensować koszty energii? Pasieka nomadyczna może znacznie skrócić czas i koszt nektaru. Zanurzone w transporcie ule są transportowane bezpośrednio do miejsca najbogatszego w rośliny miododajne o określonej porze roku. Na przykład wiosną jako pierwsze kwitną wierzba, wierzba i winorośl - bogate rośliny miodowe. Następnie zastępują je kwitnące ogrody – czereśnia, jabłko, czeremcha, śliwka dają dość dużo nektaru. A ogromna ilość kwiatów pozwala pszczołom pracować od rana do wieczora, zbierając cenne surowce. Kiedy więdną, nadchodzi czas na trawy i kwiaty akacjowe i łąkowe.

Znając geografię terenu i sezonowość kwitnienia roślin miododajnych, doświadczony pszczelarz zadba o to, aby jego koczownicza pasieka z ulami leżakowymi była zawsze w najbardziej odpowiednim miejscu.

Kluczowe zalety pszczelarstwa nomadzkiego

Dlaczego pszczelarze są skłonni poświęcić dużo wysiłku, czasu i pieniędzy, preferując pszczelarstwo koczownicze? Istnieje kilka powodów takiego stanu rzeczy.

Na początek -sezon pszczeli zostaje wydłużony. W końcu możliwe jest przetransportowanie pasieki dziesiątki, a nawet setki kilometrów od zwykłego siedliska, znacznie przesuwając się na północ i południe i nadążając za zbieraniem maksymalnych plonów.

Z tego wynika drugi plus - znaczny wzrost ilości zebranego miodu. Badania pokazują, że w niektórych przypadkach zbiór miodu wzrasta nawet o 30%! Doskonały wskaźnik, na który doświadczeni pszczelarze nie będą szczędzić wysiłku ani czasu.

Istnieje możliwość zawierania wzajemnie korzystnych umów z dużymi przedsiębiorstwami rolnymi. W końcu każdy rolnik chce uzyskać najbogatsze plony ze swojej działki. Obecność w bezpośrednim sąsiedztwie pasieki ruchomej zwiększa intensywność zapylania, co pozwala na zwiększenie plonu. Dotyczy to zwłaszcza ogrodów.

Wady

Jednakże podając opis pasieki koczowniczej i wymieniając jej zalety, należy również zwrócić uwagę na istniejące wady, aby było jasne, dlaczego wszyscy pszczelarze nie zrezygnowali z osiadłego pszczelarstwa.

Główną wadą są poważne koszty finansowe. Aby zorganizować przewóz pszczół, trzeba dysponować odpowiednim transportem, który jest bardzo kosztowny. Oczywiście z biegiem czasu dodatkowy miód zrekompensuje te koszty, ale zajmie to dużo czasu.

Ponadto osiedlona pasieka to głównie pasywny sposób zarobkowania. Oznacza to, że właściciel ma doskonałą okazję do pracy w głównym miejscu, opiekując się pszczołami w wolnym czasie, wykonując duże ilości pracy naweekend. Jeśli zamierzasz skupić się na pszczelarstwie koczowniczym, będziesz musiał opuścić główne miejsce zatrudnienia lub zatrudnić asystentów, którzy sami wykonają większość prac, co będzie wiązało się z poważnymi dodatkowymi kosztami. W końcu trzeba podążać za pszczołami w nieznanym miejscu, często trzeba wyjeżdżać setki kilometrów od domu.

Musisz przewidzieć możliwość wystąpienia jakichkolwiek problemów, aby być na nie przygotowanym. Na przykład, jeśli jeden z uli został z jakiegoś powodu uszkodzony, wszystkie narzędzia do naprawy powinny być pod ręką. Rzadko zdarza się, aby nowicjusz zdobył wszystko, czego potrzebuje, bez przekształcania samochodu w magazyn, w którym nie ma miejsca na pszczoły.

Wreszcie ciągła zmiana terenu ma negatywny wpływ na same pszczoły. Ciągły transport prowadzi do tego, że są zdezorientowane, przez co znacznie wzrasta liczba umierających pszczół. W rezultacie silne rodziny drastycznie słabną, a słabe mogą umrzeć.

Jak wybrać miejsce do zatrzymania

Wydaje się, że odpowiedź na to pytanie jest dość oczywista. Musisz wybrać miejsce, w którym znajduje się lub wkrótce pojawi się duża liczba kwitnących roślin miododajnych. Przecież właśnie w tym celu rozpoczyna się organizacja pasieki nomadycznej.

Jednak są pewne pułapki, o których zdecydowanie powinieneś wiedzieć. Ponadto reguluje je nie tylko korzyść dla pszczelarza, ale także bezpieczeństwo dla pszczół, innych osób i konsumentów miodu.

Na przykład nie możesz stać w odległości mniejszej niż 3 kilometry od drugiegopasieka stacjonarna lub 1,5 km od koczowniczej. Tutaj wszystko jest jasne: pszczoły po prostu będą sobie przeszkadzać, pojawią się konflikty, przez które żaden z pszczelarzy nie uzyska pożądanego rezultatu.

Kolejnym wymogiem jest, aby parking znajdował się nie bliżej niż 100 metrów od placówek dla dzieci, placówek oświatowych i medycznych, linii kolejowych i autostrad. W przeciwnym razie pszczoły mogą stanowić pewne zagrożenie dla innych.

Na koniec odległość od pasieki do produkcji chemicznej lub cukierniczej powinna wynosić ponad 500 metrów. W przeciwnym razie emisje z produkcji chemicznej wpłyną na kwiaty i nektar – odpowiednio pszczoły zostaną zatrute, zbierają niebezpieczny dla zdrowia konsumenta miód. Cóż, pszczoły po prostu polecą do słodyczy, uniemożliwiając miejscowym pracownikom pełną pracę.

Oczywiście, wybrane miejsce nie powinno być traktowane truciznami chemicznymi lub nawozami, które mogą być niebezpieczne dla pszczół.

Zorganizuj optymalne rozmieszczenie

Więc dotarłeś na miejsce ze swoją mobilną pasieką. Stanowisko obfituje w rośliny miodowe – zróżnicowane lub identyczne. Jak postępować?

Przede wszystkim powinieneś oznaczyć terytorium - przynajmniej mentalnie. Wskazane jest instalowanie uli jak najbliżej łapówki, co jest dość logiczne – im mniej czasu pszczoły spędzają w drodze, tym więcej miodu mogą zebrać. Powinny znajdować się w tej samej odległości od łapówki, najlepiej równolegle do niej. Doświadczonypszczelarze specjalnie malują ule na różne kolory, aby ułatwić pszczołom nawigację, aby nie pomyliły się, nie wspinały do uli innych osób.

W pobliżu miejsca postoju musi znajdować się źródło wody - staw, rzeka, strumień. W przeciwnym razie będziesz musiał sam to zorganizować - pszczoły długo nie mogą obejść się bez wody.

Regulamin transportu

Warto od razu powiedzieć, że pszczoły należy przewozić tylko w nocy, po zachodzie słońca, kiedy w ulu zebrała się cała rodzina. Następnie wycięcie jest zamykane, a ul jest transportowany. Zbyt duże przejścia są niepożądane - eksperci zalecają ograniczenie transportu nocnego do 30 kilometrów. Przy odpowiednim zaplanowaniu trasy to w zupełności wystarczy. Ale jednocześnie nie możesz zrobić pierwszego przystanku mniej niż kilometr od zwykłego siedliska. W takim przypadku istnieje duże ryzyko, że pszczoły po znalezieniu starego miejsca po prostu tam powrócą, pozostawiając puste ule.

Przed transportem bardzo ważne jest bezpieczne przymocowanie uli za pomocą sznurka lub drutu. Nie powinny się kołysać, ponieważ może to być źródłem stresu dla pszczół - staną się one bardziej agresywne, a ich wydajność drastycznie zmniejszona.

Do transportu wskazane jest stosowanie uli o specjalnym kształcie - z płaskim dachem. Pozwala to na wykonanie domków pszczelich na dwóch poziomach, znacznie oszczędzając miejsce. Oczywiście w tym przypadku należy zwrócić szczególną uwagę na niezawodne mocowanie – przewrócony ul z latającą osłoną przysporzy pszczelarzom wiele poważnych problemów.

Którą rasę pszczół preferujesz

Terazdochodzimy do kolejnego ważnego pytania: „Jaka rasa pszczół najlepiej nadaje się do pasieki koczowniczej?”. Tutaj wszyscy eksperci są zgodni, że pszczoła karpacka będzie najlepszym wyborem. Ma kilka ważnych zalet.

Jednym z nich jest obecność długiej trąbki - do 7 milimetrów. Dzięki temu pszczoły mogą zbierać miód z niemal wszystkich roślin miododajnych, także tych niedostępnych dla innych ras. Według tego wskaźnika ustępują tylko pszczołom kaukaskim.

Jednak w przeciwieństwie do tych ostatnich Karpaty mogą pochwalić się pokojowym charakterem - rzadko atakują pszczelarzy. Dlatego nawet podczas zbierania miodu eksperci często obchodzą się bez palacza. Ponadto pszczoły karpackie z łatwością tolerują transport i umiarkowane drżenie.

Nadaje się do transportu

Następne ważne pytanie brzmi: „Który samochód jest idealny dla koczowniczej pasieki?”. Istnieje kilka opcji, ale wszystkie są dość drogie. Dlatego praca ręczna jest niezbędna.

Czy właśnie zacząłeś uczyć się pszczelarstwa w małej pasiece nomadów? Opcją, która na tym etapie spełnia wszystkie wymagania, może być konwencjonalna przyczepa. W przypadku większej pasieki odpowiednia jest każda ciężarówka, której nadwozie zmodernizowano pod kątem transportu pszczół i wygodnego odbioru miodu. W niektórych przypadkach wykorzystywane są nadwozia starych autobusów. W bokach wycięte są dodatkowe otwory, ułożone są prowadnice ułatwiające mocowanie uli. Oczywiście usuwa się wszystko, co zbędne. Niech taki transport dla koczowniczej pasieki nie będzie wyglądał zbyt elegancko, ale takwygodny, praktyczny i, co najważniejsze, stosunkowo niedrogi.

Wniosek

Nasz artykuł dobiega końca. Teraz wiesz wystarczająco dużo o pszczelarstwie koczowniczym, jego zaletach i wadach. Możesz także zorganizować przeprowadzkę, wybrać odpowiednie miejsce i uzyskać jak najwięcej miodu od swoich pracowników. Powodzenia!