Krasnojarsk HPP: historia budownictwa

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Zaraz po Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej stało się jasne, że kraj potrzebuje ogromnej ilości energii elektrycznej, aby przywrócić swój potencjał. Dotyczyło to zwłaszcza Syberii, gdzie w latach 1941-42 ewakuowano setki fabryk i przedsiębiorstw.

W tym czasie trwała już intensywna budowa elektrowni jądrowych, ale do budowy stacji potrzebni byli wysokiej klasy pracownicy i naukowcy, których bardzo brakowało w tamtych latach. Ponadto region Syberii zawsze był bogaty w majestatyczne rzeki, których energię rząd naprawdę chciał wykorzystać dla dobra kraju. Tak powstała majestatyczna elektrownia wodna w Krasnojarsku, znana wielu osobom za dziesięć rubli.

Jak to się wszystko zaczęło

8 sierpnia 1959 r. w dno największej syberyjskiej rzeki wrzucono granitową płytę, na której wyryto motto rozpoczętej monumentalnej konstrukcji: „Poddaj się, Jeniseju!”. Na całym świecie tak śmiałe wyzwanie rzucone potędze natury było postrzegane z dużym sceptycyzmem. Europa zapomniała, z jaką nieskrywaną pogardą patrzyła wówczas na Lenina, który ogłosił globalny pięcioletni program elektryfikacji ogromnego kraju. Iljicz dotrzymał obietnicy, ale to nie powstrzymało strumienia kpin.

„Nie da się zablokować największej pełnej rzeki, bo to są głupie fantazje Sowietów” – pisały zagraniczne publikacje. Wkrótce zdali sobie sprawę, że i tym razem się mylili. Już sama budowa elektrowni wodnej w Krasnojarsku doskonale temu zaprzeczyła, będąc symbolem kolejnego zwycięstwa człowieka nad siłami natury.

Jednym słowem budowa stulecia (już z rzędu) była słyszana nie tylko w Unii. Zagranicznym dziennikarzom pozwolono nawet wejść do Krasnojarska, który w tym czasie był miastem zamkniętym. 25 marca 1963 r. rozpoczęło się blokowanie koryta rzeki. O 10 rano zrzucono pierwszy element przechodzenia, a już o 21:00 Jenisej został całkowicie zablokowany.

Jednak wszystko zaczęło się w 1955 roku, kiedy zwykli sowieccy członkowie Komsomołu położyli podwaliny pod bezpieczeństwo energetyczne całego regionu.

Naprawdę złota młodzież

Na początku listopada (!) 1955 na scenę przybyło pierwszych 200 osób. Bez dróg, bez mieszkań… Młodzi ludzie początkowo mieszkali w namiotach. I to w najtrudniejszych warunkach syberyjskiej zimy! Weterani porodu mówili, że rano musieli dosłownie zrywać śpiwory z zamarzniętej ziemi. Budowa była niezwykle powolna i trudna: były silne mrozy i praktycznie nie było ciężkiego sprzętu.

Wstawaj, kraj jest ogromny

Wkrótce pojawiło się kolejne 140 osób z regionu Iwanowo. Wszyscy wysłuchali apelu XX Zjazdu KC KPZR. Wkrótce jednak młodzi ludzie z całej rozległej Unii zaczęli mu odpowiadać. Ktośpisał do kierownictwa partii o chęci wyjazdu na Syberię, ale wielu przybyło bez zaproszenia. Już w 1962 roku konstrukcja otrzymała tytuł Komsomola.

To właśnie młodzież stała się głównym „silnikiem” gigantycznego projektu. Ich mentorami byli jednak doświadczeni inżynierowie i byli żołnierze wojsk inżynieryjno-budowlanych. Wielu młodych budowniczych straciło w czasie wojny wszystkich najbliższych, dlatego na placu budowy panowała prawdziwie rodzinna atmosfera: młodzież szczerze starała się uczyć od weteranów. Udało im się to z takim sukcesem, że Krasnojarsk HPP został ukończony przez wczorajszych „zielonych” chłopaków, z których wielu nie miało nawet 25 lat.

Postęp

W celu ułatwienia i usystematyzowania prac wytyczono trzy place budowy. Do jednego z nich, znajdującego się najbliżej placu budowy, przywieziono pociągiem wszystkie niezbędne materiały budowlane i narzędzia do okopów. Potem była baza przeładunkowa w Laletino. Stąd cenny ładunek został przewieziony do Diwnogorska, gdzie odbywała się główna działalność budowlana. Wielu musiało pozostać w bazach przeładunkowych, ponieważ praca polegająca na załadunku i rozładunku ogromnych ilości ładunków wymagała dużej liczby pracowników.

Przeprowadzenie samych prac przygotowawczych zajęło całe cztery lata: zbudowano od podstaw całą niezbędną infrastrukturę społeczną, robotnicy ułożyli drogi i rozbudowali linie energetyczne. Ponadto wybudowano zakład obróbki drewna, który wkrótce zaczął działać na pełnych obrotach, zaopatrując plac budowy w wiele niezbędnych materiałów.

Tylko pobudowa normalnych osiedli mogłaby przenieść wszystkie siły na budowę samej elektrowni wodnej.

W 1960 roku Andrei Bochkin został szefem całego przedsiębiorstwa. Był prawdziwym demiurgiem irkuckiej HPP, więc ta niesamowita osoba miała ogromne doświadczenie w koordynowaniu kilku budów. To on szukał inżynierów, którzy stworzyli podnośnik okrętowy elektrowni wodnej Krasnojarsk: Jenisej jest rzeką żeglowną, dlatego projekt był trudny nawet jak na dzisiejsze standardy.

Gagarin przybył

Zaraz po początkowym zablokowaniu rzeki wydarzyło się jeszcze ważniejsze wydarzenie: sam Jurij Gagarin poleciał na plac budowy! Nie chcę przekazać, jak czekali na niego budowniczowie. Już o szóstej rano, kiedy samolot pierwszego kosmonauty świata dotknął pasa startowego, prace ruszyły pełną parą. A o 11 rano dzienna norma była już zakończona!

Najlepsza łopata na świecie

Dziedzictwo astronauty numer 1 zostawiło łopatę. Ona, jako największa świątynia, była przekazywana z wodza na wodza. Ten legendarny instrument jest do dziś przechowywany w muzeum w Diwnogorsku.

Jednak na etapie budowy Krasnojarska HPP widziała prawie wszystkie pierwsze osoby państwa. I nie ma w tym nic dziwnego, skoro w głębi syberyjskiej dziczy realizowano iście tytaniczny projekt. Już w 1970 roku zaczął działać pierwszy generator stacji, który natychmiast wyprodukował pierwszy prąd. Tym samym Krasnojarska HPP została oficjalnie uznana za najpotężniejszą na świecie.

Tylko stacja Sayano-Shushenskaya była w stanie pobić ten rekord. Zgadnij kto jejwybudowany? Tak, w 1972 roku, kiedy oddano do eksploatacji blok 12, prawie wszyscy uczestnicy wielkiej budowy udali się na Sajanów. Właśnie wtedy zbudowano Krasnojarsk HPP.

Tętnica energetyczna Syberii

Ta firma HPP stała się jednym z najpotężniejszych producentów energii w regionie. Jego moc to 6000 MW. Ale wytwarzanie energii nie jest jedynym celem stacji. Jest potężnym węzłem dystrybucyjnym dla przesyłu energii na rynki wschodnie. Ponadto JSC Krasnoyarskaya HPP jest rezerwą i gwarantem bezpieczeństwa energetycznego: jeśli w regionie wystąpi jakaś sytuacja awaryjna, która pociąga za sobą zaciemnienie miast i miasteczek, to lokalni wytwórcy przejmują funkcję zastępczą.

Zaraz po uruchomieniu tego obiektu region rozkwitł na nowo. Opuszczone po wojnie wsie (nie wszystkie niestety) zaczęły być ponownie zasiedlane przez ludzi, pojawiła się ogromna liczba nowych przedsiębiorstw przemysłowych. Ogólnie rzecz biorąc, kiedy budowano elektrownię wodną w Krasnojarsku, Syberia po raz kolejny stała się symbolem uprzemysłowienia, dawnego kraju rolniczego.

Nawiasem mówiąc, nawet dzisiaj ta elektrownia wodna jest jedną z najpotężniejszych nie tylko w kraju, ale na całym świecie. Ponad połowa pracujących tutaj osób ma wyższe wykształcenie techniczne i wiele zaawansowanych stopni naukowych. Oczywiście stale opowiadają się za wprowadzaniem do produkcji nowych technologii.

Odnowione i udoskonalone

Oczywiście największa elektrownia wodna na terytorium Krasnojarska nie zawsze mogła pozostać w swoim pierwotnym stanie. Ale nawet wW najtrudniejszym roku 1991 udało się jednak przeznaczyć środki na jego odbudowę. Obecnie wszystkie 12 bloków energetycznych zostało całkowicie naprawione i wymienione części, a żywotność stacji została przedłużona o co najmniej kolejne 40 lat.

Ponadto całkowicie wymieniono systemy telekomunikacyjne i naprawiono same pomieszczenia komputerowe. Dziś mieszkańcy miasta są dumni i wdzięczni tym, którzy dali krajowi ten niesamowity cud inżynierii.