Cesarska fabryka porcelany - zastawa stołowa dla monarchów

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

W 1744 roku z rozkazu cesarzowej Elżbiety powstała Manufaktura Porcelany, która stała się podstawą rosyjskiej szkoły porcelany. Powodem powstania tego przedsięwzięcia jest moda. W XVIII wieku „białe złoto” wytwarzano w Chinach i niektórych krajach europejskich. W tym samym roku swoje obowiązki objął Szwed Christopher Gunger, wynajęty do organizacji produkcji. Przesadą byłoby powiedzieć, że odniósł sukces na tym polu, bo w ciągu czterech lat pracy udało mu się zrobić tylko sześć małych filiżanek, w dodatku krzywych i ciemnych. Ale początek został zrobiony.

Nadzorujący proces baron Czerkasow, rozczarowany zagranicznymi specjalistami, postanowił zaufać rosyjskiemu chemikowi Dmitrijowi Winogradowowi, który pracował z samym Łomonosowem i nie mylił się. Imperialna Fabryka Porcelany w końcu zaczęła produkować produkty, które nie tylko są gorszej jakości, ale także lepsze od europejskich.

Funkcje produkcji w tamtych latach były raczej reprezentacyjne niż komercyjne. Prezenty dyplomatyczne świadczące o tym, że „też umiemy”, prezenty od dworskiej szlachty i inne pamiątkistanowiły większość produkcji. Cesarska fabryka porcelany była własnością rodziny królewskiej, samowystarczalność i rentowność nie miały znaczenia.

Całe inne zadania zostały postawione przed tym wyjątkowym przedsięwzięciem przez Katarzynę Wielką. Współcześnie zażądała rebrandingu i całkowitej reorganizacji produkcji. Celem tych środków jest „zadowolenie całej Rosji”. Sprzedaż nie stanowiła problemu, sława wysokiej jakości rosyjskiej porcelany rozprzestrzeniła się nie tylko w obrębie imperium, ale także daleko poza jego granice. Aby osiągnąć zysk, trzeba było tylko go wspierać, a cena kupujących, wśród których byli arystokraci i monarchowie, nie obchodziła.

Nowy mistrz modelarstwa, słynny francuski rzeźbiarz Rachet, który został zaproszony do Cesarskiej Fabryki Porcelany i ugruntował klasycyzm jako tożsamość firmy, odniósł wielkie korzyści.

Wszyscy rosyjscy autokraci, którzy byli właścicielami tego wyjątkowego przedsiębiorstwa przez półtora wieku, uważnie śledzili jego działalność. Dopiero za Aleksandra II nastąpił pewien spadek produkcji. Chcieli nawet zamknąć cesarską fabrykę porcelany, ale zapobiegł temu kolejny władca Aleksander III, który postanowił uczynić z niej wzór dla wszystkich prywatnych producentów z branży.

Przedsiębiorstwo przeżywało swój rozkwit w ostatnich latach istnienia Imperium Rosyjskiego. Petersburska Cesarska Fabryka Porcelany została wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt technologiczny, który umożliwił:do 1918 roku, pomimo zniszczeń i wojny domowej, wznowić produkcję pod opieką Ludowego Komisariatu Oświaty.

Sam pomysł wykorzystania porcelany do celów propagandowych może wydawać się współczesnemu człowiekowi naiwny i absurdalny, ale takie paradoksalne podejście dało impuls do rozwoju zupełnie nowego kierunku sztuki, nieznanego dotąd na świecie. Połączenie doskonałych form, odziedziczonych jako „bielizna” z królewskiej fabryki, z futurystycznym i suprematycznym malarstwem, sowieckimi symbolami heraldycznymi, proletariackimi hasłami stworzyło styl szczególny, rewolucyjny i niepowtarzalny.

Jednak ten kierunek nie trwał długo. W latach 30. triumfował inny styl, pompatycznie oficjalny, sarkastycznie nazywany przez kogoś „wampirem Stalina”.

Styl się zmienił, ale najwyższa jakość pozostała niezmieniona, produkty Fabryki Porcelany Łomonosowa (nazwa przedsiębiorstwa w ostatnich latach sowieckich) cieszą się stałym popytem.

Dziś Imperialna Fabryka Porcelany nadal zajmuje wiodącą pozycję w branży. Naczynia produkowane w tym przedsiębiorstwie są nie tylko sprzedawane w kraju i za granicą, ale także dostarczane na Kreml i inne agencje rządowe.