Choroby bydła: przegląd najczęstszych chorób, przyczyn, sposobów leczenia

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Choroby bydła to ważny temat współczesnej medycyny weterynaryjnej. Warunkowo wszystkie patologie są podzielone na zakaźne i niezakaźne. Najgroźniejsze są dolegliwości należące do pierwszej klasy, zwłaszcza te, które mogą przenosić się na człowieka. Zarażenie nawet jednego zwierzęcia wiąże się z ryzykiem utraty imponującego odsetka całego inwentarza. Jeśli choroba nie jest zaraźliwa, jest stosunkowo nieszkodliwa dla innych, ale może być śmiertelna. Podejrzewając chorobę u danej osoby, należy pilnie skontaktować się z weterynarzem i podjąć kroki w celu leczenia.

Infekcje

Ten rodzaj patologii może pojawić się na tle wnikania do organizmu zjadliwego wirusa, patologicznej bakterii, grzyba. Choroby zakaźne bydła są zaraźliwe i mogą łatwo rozprzestrzeniać się w stadzie. Zakażenie tylko jednego zwierzęcia może spowodować chorobę całego inwentarza, który ma hodowca – a to pociąga za sobą poważne straty finansowe. Najczęściej infekcja prowadzi do pryszczycy i ospy. Równieżkrowy mogą zarazić się gruźlicą, brucelozą. Choroby zakaźne to wścieklizna, promienica, białaczka.

Bruceloza

Nazwę choroby zakaźnej bydła nadał patogen - brucella. Ta bakteria jest niebezpieczna dla zwierząt i może być przenoszona na ludzi. Narządy rozrodcze cierpią jako pierwsze, a infekcja pojawia się, gdy zdrowe i chore bydło wchodzi w kontakt, wypasa się na tym samym terytorium, pije z tego samego źródła. Patogen może przedostać się do organizmu przez mikroskopijne uszkodzenia skóry, narządów rozrodczych i oddechowych, przez przewód pokarmowy.

Choroba nie objawia się natychmiast, okres utajony sięga trzech tygodni. Na brucelozę może wskazywać samoistne przerwanie ciąży cielęcej, zatrzymanie łożyska, zapalenie wymienia, zapalenie błony śluzowej macicy. U byków, jądra, napletek ulegają zapaleniu. Bez względu na płeć zwierzęcia bruceloza może powodować ropnie i choroby stawów.

Kurs terapeutyczny obejmuje wyznaczenie środków przeciwdrobnoustrojowych o szerokim spektrum działania. Z reguły wybiera się leki na lewofloksacynę, które szybko obniżają żywotną aktywność patogenu. Weterynarz zwykle przepisuje lek Lexoflon na okres pięciu dni lub dłużej. Dopóki program nie zostanie zakończony, a wyzdrowienie nie zostanie potwierdzone, nie należy spożywać mleka ani mięsa chorego zwierzęcia. Po zakończeniu kursu osoba jest dwukrotnie sprawdzana pod kątem infekcji. Pozwolenie na użytkowanie produktu jest udzielane, jeśli oba testy dadzą wynik negatywny.

Wścieklizna

To jest nazwa ostrej wirusowej choroby bydła,zaburzanie funkcjonalności układu nerwowego. Preferowanym wynikiem jest śmierć. Dzikie zwierzęta i zwierzęta żyjące z ludźmi mogą zachorować. Wszystkie gatunki są podatne na tę chorobę. Nieletni są częściej zakażeni. Choroba może przenosić się na ludzi. Charakterystyczną cechą patogenu jest termolabilność. Gdy medium zostanie podgrzane do 60 stopni, zniszczenie następuje w ciągu 5-10 minut. Jednocześnie patogen jest odporny na niskie temperatury. Pod wpływem środowisk kwaśnych zasady ulegają inaktywacji, wykazując odporność na jod, fenol.

Gdy wścieklizna jest zaliczana do innych chorób bydła w medycynie weterynaryjnej, należy zwrócić uwagę na wysoki poziom zaraźliwości. Infekcja zwykle pochodzi od zarażonej osoby: wirus może rozprzestrzeniać się wraz ze śliną. Często transmisja następuje przez ugryzienie. Mikroflora może istnieć w substancji do 10 dni. Od miejsca wejścia do organizmu patogen wchodzi do mózgu przez pnie nerwów, infekuje komórki NS. Okres utajony trwa dzień lub kilka, czasami - miesiąc lub dłużej. Najczęściej pierwsze objawy można zauważyć po około 3-6 tygodniach od zakażenia.

Cechy choroby

Zwykle wścieklizna zwierząt jest cichą chorobą bydła. Chory osobnik ryczy ochryple, ślina jest z niej aktywnie wydzielana. Zwierzę chodzi chwiejnie, paraliżuje kończyny, zmienia apetyt. Jeśli patologia rozwija się gwałtownie, krowy stają się agresywne, co staje się szczególnie widoczne, gdy zbliżają się do nich psy. Chore zwierzę próbuje spuścić się ze smyczy, może rzucić się na ściany, ryczeć ochryple. Niektórzy mają wrodzoną chęć kopania ziemi kopytami.

Aby zdiagnozować chorobę, konieczna jest ocena objawów klinicznych, objawów epizootologicznych. Nie ma leczenia tej choroby bydła. Zarażona osoba jest izolowana, wzywany jest lekarz. Po śmierci sekcja zwłok potwierdza zakażenie czynnikiem wywołującym wściekliznę. Zapobieganie przypadkom obejmuje terminowe dostarczanie szczepionek. Zwierzęta gospodarskie należy chronić przed bezpańskimi psami. Zwierzę, które ugryzło człowieka, musi być izolowane i monitorowane przez co najmniej 30 dni.

FMD

Ten termin odnosi się do stanu patologicznego wywołanego przez wirusa zawierającego RNA. Pryszczyca występuje po zakażeniu aftowirusem z rodziny Picornaviridae. Po wniknięciu do tkanek organicznych patogen gromadzi się w komórkach nabłonka, co prowadzi do powstania ognisk aftowych. Podczas diagnozowania choroby bydła należy zwrócić uwagę na obecność pęcherzyków wypełnionych określonym płynem. Do czasu osiągnięcia maksymalnego możliwego stężenia patogen ma szansę przeniknąć do układu krążenia, co powoduje gwałtowne pogorszenie stanu osobnika.

FMD można podejrzewać przez podwyższoną temperaturę (do 41,5 stopnia), utratę apetytu, pieniącą się, obfitą ślinę i klapsy. Na błonie śluzowej jamy ustnej pojawiają się afty. Można je zobaczyć w okolicy wymion, szpary w kopytach, w pobliżu moszny u samca.

Rozróżnij łagodne i złośliwe formy choroby bydła. Pierwsza opcja zakłada brak wtórnej infekcji, a całkowite wyleczenie jest możliwe w dwóchtygodni. Jeśli patologia jest skomplikowana, nie będzie możliwe uniknięcie zgonu. Ryzyko jest największe w przypadku małych cieląt w wieku trzech miesięcy i młodszych. Objawy u młodych zwierząt bardziej przypominają zapalenie żołądka i jelit niż pryszczycę, a patologia nie prowadzi do powstania afty.

Jak się pozbyć

Kiedy pojawiają się choroby bydła, ich objawy i oznaki powinny zdecydowanie wywoływać niepokój właściciela zwierzęcia. Konieczne jest wezwanie lekarza weterynarii w celu dokładnej diagnozy. Przy potwierdzaniu pryszczycy należy zastosować specjalne serum, dzięki któremu wzrasta odporność organizmu na szkodliwego wirusa. Afty są regularnie leczone furatsiliną, nadmanganianem potasu, maścią synthomycyną. Aby zapobiec ponownemu zakażeniu, rozsądne jest przepisanie kursu przeciwdrobnoustrojowego. Leki podaje się w postaci płynnej wraz z pożywieniem. Jeśli chory odmawia jedzenia, zacieru mącznego należy wstrzyknąć bezpośrednio do przewodu pokarmowego przez sondę.

Paraflu

Ta choroba bydła również należy do klasy wirusów, należy do grupy zaraźliwych. Najpierw cierpi układ oddechowy, to tutaj zlokalizowane są główne naruszenia związane z wprowadzeniem patogenu. Częściej chorobę obserwuje się u młodych zwierząt gospodarskich - nie młodszych niż dziesięć dni, ale nie starszych niż sześć miesięcy. Chorobę wywołuje paramyksowirus, który charakteryzuje się słabą odpornością na środki dezynfekujące. Do inaktywacji można użyć roztworów alkalicznych, kwaśnych, eteru, chloroformu.

Zazwyczaj infekcja następuje od nosiciela wirusa lub chorego osobnika. Transmisja odbywa się przez unoszące się w powietrzu kropelki. Przypuszczalnie chora krowa może zarazić cielę poprzez mleko. Nie ma dokładnych informacji o niemożności rozprzestrzeniania się wirusa drogą płciową. Częściej patologię obserwuje się w chłodne dni, na tle silnego stresu, zatłoczonego siedliska i konieczności transportu.

Cechy patologii

Parainfluenza jest powszechną chorobą młodego bydła, dlatego została dość dobrze zbadana. Okazało się, że okres inkubacji trwa zwykle 24-30 godzin, po czym objawy choroby są natychmiast zauważalne: błona śluzowa nosa staje się czerwona, łzy są puszczane, nos płynie, oddychanie jest zaburzone. Chore zwierzę jest przygnębione, temperatura ciała podwyższona, obserwuje się zapalenie rogówki oka, kaszel.

W celu wyjaśnienia diagnozy konieczne jest pobranie wymazu, wypłukanie do analizy laboratoryjnej. Próbki pobiera się między drugim a piątym dniem choroby. W ciągu pierwszych trzech dni konieczne jest zbadanie osocza krwi. Objawy paragrypy są podobne do innych chorób układu oddechowego wywoływanych przez wirusy, dlatego wymagana jest szczególna ostrożność.

Po zidentyfikowaniu choroby u młodego bydła konieczne jest natychmiastowe odizolowanie osobnika. To zwierzę ma być leczone, reszta zaszczepiona. Kurs terapeutyczny obejmuje wprowadzenie specjalnego serum, globuliny, rekonwalescentów. Stosują leki przeciwdrobnoustrojowe, środki z grupy nitrofuranów, sulfonamidy.

Zapobieganie paragrypie jest możliwe, jeśli uważnie przestrzegasz środków sanitarnych, weterynaryjnych, technologicznych, dbasz o zwierzęta gospodarskie i utrzymujesz je w dobrych warunkach oraz regularnie szczepiszmłode zwierzęta gospodarskie. Chore zwierzę nie może być ponownie zarażone w przyszłości. Nowo narodzone zwierzęta z siarą otrzymują przeciwciała, gdy są karmione, jeśli krowa została zaszczepiona. Zaleca się szczepienie zwierząt w 5-7 dniu porodu, kiedy przeciwciała otrzymane od matki przestają działać.

Ospa

To choroba bydła, wywołana przez kilka patogenów. Możliwa krowianka, ospa świńska i krowianka. Charakterystyczną cechą jest tworzenie się wyraźnie określonych grudek na zewnętrznej powłoce, których środkowa część jest nieco obniżona. Choroba charakteryzuje się ostrym przebiegiem, gorączką, ogólnym zatruciem organizmu. Ospę można podejrzewać, jeśli zwierzę nie je, jest słabe, na jego wargach, wymionach, w pobliżu nosa tworzą się wysypki z różowawymi grudkami, stopniowo przechodząc w ciemniejszy odcień. Formacje stopniowo pękają, wysięk wypływa, pojawiają się skorupy. Zwierzę często kłamie, a jeśli wstanie, podczas chodzenia szeroko rozkłada nogi. Pomiar temperatury ciała pokazuje podwyższone stawki. Często patologię komplikuje zapalenie sutka. Aby tego uniknąć, mleko jest regularnie odciągane. Jeśli nie możesz tego zrobić rękami, musisz użyć cewnika.

Kurs terapeutyczny obejmuje leczenie wszystkich wysypek formaliną lub zielenią brylantową. Stymulacja regeneracji jest możliwa przy zastosowaniu maści borowych lub cynkowych. Poprawę stanu odpornościowego zapewniają suplementy witaminowe do głównej diety. Aby zapobiec wtórnemu zakażeniu bakteryjnemu, streptomycyna, bicylina są przepisywane antybiotykami.

Doaby zapobiec ospie, konieczne jest szczepienie zwierząt gospodarskich na czas. Jest to szczególnie ważne, jeśli w okolicy wystąpiły już przypadki.

Choroby ścięgien i stłuczenia

Często zdarza się, że bydło ma choroby stawów i ścięgien, a także różne urazy związane ze stylem życia. Wielu ma zapalenie ścięgna, zapalenie ścięgna i pochwy. Są one szczególnie powszechne, gdy dana osoba dozna urazu, rany, a także na tle infekcji. Chory obszar staje się grubszy, puchnie, boli. Zwierzę kuleje, po dotknięciu odczuwa się podwyższoną temperaturę. Kurs terapeutyczny polega na zapewnieniu pełnego odpoczynku, założeniu bandaża uciskowego, ochłodzeniu okolicy. Jeśli gromadzi się nadmiar wysięku, konieczne jest wykonanie nakłuć, traktując obszar roztworami antyseptycznymi. W takim przypadku należy stosować mokre kompresy z alkoholem ichtiolu, kamforą. Kiedy ból ustąpi, do miejscowego masażu stosuje się olejek kamforowy.

Siniaki są bardzo powszechne wśród chorób kończyn bydła. Oczywiście zwierzę może doznać takiego urazu w dowolnej części ciała, ale bardziej narażone są nogi. Siniak to uraz mechaniczny, w którym skóra pozostaje nienaruszona. Siniak jest możliwy w kontakcie z kopytem, mechanizmem, tępym przedmiotem. Zwierzę może otrzymać tego rodzaju obrażenia podczas transportu. Jeśli siniak jest ciężki, pobliskie tkanki mogą ulec zapaleniu. Ponadto istnieje ryzyko złamania. Dotknięty obszar jest gorący w dotyku, reaguje bólem, po kilku dniach zauważalne są zmiany w kolorze skóry. Najpierw onistają się niebieskawo-czarne, a następnie żółtawo-zielone. Jeśli rana jest głęboka, zwierzę może być gorączkowe bez infekcji.

Poszkodowany potrzebuje odpoczynku. Skórę traktuje się jodem, nadmanganianem potasu. W przypadku poważnych uszkodzeń wskazane jest zastosowanie zimna, okładu lub opatrunku uciskowego. Leczenie dobiera lekarz weterynarii, skupiając się na stanie zwierzęcia. Siniakom można zapobiec, utrzymując zwierzęta gospodarskie w odpowiednich warunkach, dzieląc płeć i wiek, przestrzegając podstawowych zasad transportu.

Patologie bydła: cierpią różne części ciała

Choroby pazurów są dość powszechne u bydła. Wszystkie przynoszą zwierzętom wiele problemów i niepokoju, ponieważ chodzenie staje się źródłem bólu, podobnie jak przebywanie w pozycji stojącej. Dość często rozwija się tak zwana choroba truskawkowa, w której u podstawy szczeliny i na diademie tworzą się małe czerwonawe guzki. Kiedy infiltrują, diagnozuje się ochwat. Być może pojawienie się ropowicy koronowej, w której tkanki ulegają zapaleniu, uwalniany jest ropny wysięk.

Choroby kopyt bydlęcych obejmują kulawiznę. Termin ten oznacza stan, któremu towarzyszy aktywny wzrost warstwy rogowej naskórka. Jest to bardziej charakterystyczne dla okresu dłuższego przebywania w straganie. W procesach zapalnych u podstawy kopyta rozpoznaje się aseptyczne pododermatitis.

Aby zidentyfikować problem, wystarczy uważnie obserwować zachowanie zwierzęcia. Chory ma tendencję do kładzenia się, utyka podczas chodzenia. Kontrola wzrokowa wykazuje obrzęki wzrost stawów, deformacja poszczególnych sekcji. Możliwe jest tworzenie ognisk owrzodzeń, ropni, ropna substancja uwalniana jest ze szczeliny kopyta. Przy takich objawach nie należy szukać informacji ze zdjęciami o chorobach bydła w książkach referencyjnych i innych źródłach. Powinieneś zaprosić lekarza weterynarii, aby postawił dokładną diagnozę i wybrał odpowiednie leczenie.

Gruźlica

Gruźlica to jedna z inwazyjnych chorób bydła. Różdżka Kocha wywołuje chorobę. Kiedy przenika do tkanek organicznych, najpierw tworzy się ognisko początkowe, z którego stopniowo rozprzestrzenia się dalej, tworząc wiele dotkniętych obszarów. Stopniowo niszczone są tkanki organiczne w obszarze wdrożenia. Formy różnią się znacznie w zależności od przypadku, w zależności od lokalizacji patogenu. Zwyczajowo mówi się o patologii układu kostnego, układu oddechowego, przewodu pokarmowego i macicy. Istnieje możliwość wariantu uogólnionego, w którym Bacillus penetruje układ krążenia i zakaża jednocześnie kilka narządów.

Choroba jest nie tylko przenoszona między zwierzętami hodowlanymi w stadzie, ale może również zarażać ludzi. Objawy nie zawsze są wyrażane, u dorosłych zwierząt może przebiegać potajemnie. Najczęściej obszarem lokalizacji są płuca. Chory traci apetyt, jest wychudzony, cierpi na duszność. Może wystąpić wzrost temperatury, ale raczej nieznaczny, a także kaszel. Węzły chłonne powiększają się, tracą mobilność, a słuchanie płuc ujawnia świszczący oddech.

Inne formy TB

Inny obszarlokalizacja różdżki Kocha daje inne przejawy. Tak więc, gdy wymię jest zainfekowane, tylna część i węzeł chłonny wyrastają ponad narząd. W przypadku jelit zauważalne są luźne stolce z wtrąceniami ropy i krwi. Na postać uogólnioną może wskazywać rozrost węzłów chłonnych w różnych częściach ciała, które reagują bólem.

Aby potwierdzić diagnozę, konieczne jest wykonanie próby tuberkulinowej. Zwykle robi się to dla całego stada. Zalecenia weterynaryjne zawierają wskazanie czasu wstrzyknięć. W przypadku pozytywnej odpowiedzi osobnik podlega ubojowi. Po wykryciu zarażonego zwierzęcia gospodarstwo przechodzi do kategorii niekorzystnej. Stado powinno być całkowicie wymienione, wszystkie przedmioty związane z utrzymaniem zwierząt należy zdezynfekować.

Telazjaza

Patologię wywołuje telazia, która infekuje gruczoły łzowe i inne części oka. Pośrednim właścicielem nicienia jest stodoła. Zwykle infekcja tą chorobą oczu bydła występuje podczas chodzenia po pastwiskach. Mucha żywi się wydzielinami zwierzęcia, połykając larwy, które następnie gromadzą się w głowie i przemieszczają się przez trąbkę do oka ssaka. Czas trwania tego etapu cyklu życia sięga 11 miesięcy. Objawy są najbardziej widoczne od lipca do września. Zwierzę aktywnie oddziela łzy, rogówka staje się mętna. Chory boi się światła, cierpi na zapalenie spojówek, zapalenie rogówki. Możliwe powstawanie owrzodzeń na rogówce. Czas trwania aktywnego okresu choroby sięga dwóch miesięcy. Jednocześnie chore zwierzę nie widzi.

Dla wyjaśnieniadiagnoza, konieczne jest pobranie do badania wypłukiwanej substancji z worka spojówkowego. Telaziozę rozpoznaje się po wykryciu larw, dorosłych pasożytów. Zauważając objawy choroby u bydła, wykazano, że odrobacza się. W przypadku powikłania wtórną infekcją wskazane są sulfonamidy, antybiotyki z serii penicylin. Odrobaczanie polega na zastosowaniu półprocentowego roztworu jodu, emulsji ichtiolu, lizolu z oleju rybiego oraz roztworu kwasu borowego. Lek podaje się pod trzecią powiekę w ilości nie większej niż trzy mililitry, po czym masuje się oczy osobnika. Konieczne jest wykonanie trzech takich procedur, zachowując odstęp nie dłuższy niż trzy dni między nimi.

Aby zminimalizować ryzyko zachorowań, należy przeprowadzać regularne profilaktyczne odrobaczanie i zwalczanie much. Zapobieganie zakażeniom polega na podejmowaniu środków zapobiegawczych przed wypasem, podczas gdy bydło trzymane jest w boksach.

Zapalenie wątroby

Wśród niezakaźnych chorób bydła, zapalenie wątroby jest jedną z najczęstszych. Termin odnosi się do rozlanych procesów zapalnych zachodzących w wątrobie. Patologia prowadzi do przekrwienia wątroby, naciekania tkanek. Inicjowane są procesy dystroficzne, zmiany martwicze. Cierpią na tym komórki wątroby i inne elementy strukturalne z nimi związane. Choroba objawia się objawami niewydolności wątroby. Zwykle zapalenie wątroby występuje, gdy dana osoba zje zepsute jedzenie, łubin, kiełki ziemniaka. Podobne objawy są możliwe, gdy do organizmu dostaną się trucizny migdałowe. Prowadzić doniektóre inwazyjne patologie mogą powodować zapalenie wątroby.

WZW to niezakaźna choroba bydła, która objawia się zmniejszeniem apetytu i ogólną depresją chorego osobnika. Zwierzę jest spragnione, wymiotuje, pojawia się gorączka, oddech staje się częstszy, tajemnica z wtrąceniami krwi jest obficie wydzielana z nosa, błony śluzowe stają się żółtawe, swędzą obszary skóry, zwierzę przeczesuje miejsca krwią, mocz staje się ciemny. Czas trwania ostrego okresu sięga miesiąca, po którym bydło wraca do zdrowia lub umiera. Podczas przejścia do postaci przewlekłej zaczyna się marskość wątroby, narząd staje się gęstszy, funkcje słabną. Badanie krwi wykazuje wysokie stężenie bilirubiny.

Kiedy wykryta zostanie ta wewnętrzna niezaraźliwa choroba, bydło musi przejść na dietę. Pokazano grube rośliny pastewne, węglowodany. Konieczne jest wstrzyknięcie roztworu glukozy do żyły, doustnie - siarczan magnezu. Kurs terapeutyczny obejmuje stosowanie soli Urotropin, Karlowe Wary.

Dżuma

Od dawna znana jest ostra choroba wirusowa, która atakuje zwierzęta gospodarskie, przerażająca wielu rolników – zaraza. Zakażenie przebiega systemowo, wywołuje ciężki stan gorączkowy, objawy nieżytowe i krwotoczne. Na błonach śluzowych widoczne są obszary stanu zapalnego. Prawdopodobieństwo śmierci waha się w granicach 90-100%.

Ta choroba bydła ma długą historię. Termin „dżuma” został po raz pierwszy użyty w 1710 roku. Pochodzi od greckiego słowa oznaczającego infekcję epidemiczną. Wtedy zaraza byłapostanowiono wymienić wszelkie choroby, które spowodowały znaczne szkody. Nawet w okresie Cesarstwa Rzymskiego odnotowano ogniska księgosuszu. W Azji oficjalnie stało się to po raz pierwszy dopiero w IV wieku. W krajach europejskich choroba była szczególnie rozpowszechniona w XVIII wieku, w wyniku działań wojennych i aktywnego handlu między krajami. Najpierw ucierpiały ziemie niemieckie i holenderskie, angielskie i włoskie, potem patologia rozprzestrzeniła się na mocarstwa skandynawskie. W historii prawie wszystkich krajów Eurazji było miejsce dla tej choroby bydła.

Dość silne epidemie obserwowano aż do trzeciej dekady ubiegłego wieku. Uszkodzeń z nich nie można oszacować, są tak wielkie. W latach 60. i 80. XIX wieku w samej Europie zmarło około 200 milionów osób. Wybuchy choroby były regularnie obserwowane w Azji i na Dalekim Wschodzie.

Dystrybucja i częstotliwość

W naszym stuleciu zaraza pojawia się najczęściej w krajach afrykańskich i azjatyckich. Takie przypadki odnotowuje się w krajach, w których utrzymanie wirusa zapewnia populacja dzikiej fauny. Według informacji zebranych przez OIE w latach 1976-1980 około 15 krajów w Afryce pozostawało wyjątkowo nieprzychylnych kwestii dżumy, gdzie co roku notowano ogniska chorób. Najczęściej zdarzało się to w Sudanie.

Wśród krajów azjatyckich dżuma jest powszechna w 12 krajach, z których osiem znajduje się na Bliskim Wschodzie. Najpilniejszy problem Indii i Kuwejtu.

Aby zbadać charakterystykę przebiegu choroby, zarażono zdrowe osobyczynnik sprawczy zarazy. Testy wykazały: czas trwania okresu utajonego sięga tygodnia. Przy naturalnej infekcji odstęp waha się od trzech dni do dwóch i pół tygodnia. Kurs jest zwykle ostry, nieco rzadziej - podostry, nadostry. Z reguły najpierw pojawia się gorączka, gorączka utrzymuje się kilka dni, rano może być jakaś ulga. Chory zgrzyta zębami, marszczy sierść. Skóra nosa jest sucha, na błonach śluzowych oczu, nosa, ust, widoczne są ogniska zapalne. Widać oddzielne obszary zaczerwienienia, często w pobliżu dziąseł, stopniowo tworzące się guzki o szarym i żółtawym odcieniu. Nabłonek obumiera, tworząc żółtą torbiel o specyficznym zapachu, powstałe wrzody charakteryzują się postrzępionymi krawędziami. Ślina zwierząt jest obficie oddzielona, oczy i błony śluzowe nosa ulegają zapaleniu, obserwuje się zapalenie pochwy. Początkowo postać jest surowicza, stopniowo pojawia się ropna wydzielina.

W stabilnych i niesprzyjających warunkach łagodne formy są częściej obserwowane ze względu na resztkową odporność. Objawy są raczej słabe, zwykle nie ma ognisk martwicy na błonach śluzowych, jest szansa na całkowite wyleczenie. Przypadki śmiertelne występują głównie u młodych zwierząt, ich częstotliwość nie przekracza 40%.