Zarządzanie w dziedzinie kultury: koncepcja, specyfika, cechy i problemy

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Pojęcie zarządzania oznacza system działań zarządczych, który przyczynia się do pomyślnego funkcjonowania różnych społecznie znaczących organizacji, które zapewniają życie społeczeństwu. Są to biznes komercyjny i niekomercyjny, nauka i polityka, edukacja itp.

Konkretne metody zarządzania (lub technologia zarządzania) zależą od różnych czynników. Jest to rozwój społeczno-gospodarczy danego obszaru i społeczeństwa, wsparcie informacyjne, przepisy obowiązującego ustawodawstwa itp.

Co to jest zarządzanie kulturą? W odniesieniu do tego obszaru rozpatrywany jest w formie rodzaju działalności i szczególnej dziedziny wiedzy o procesach zarządzania organizacją, które dotyczą produkcji, dystrybucji i konsumpcji odpowiednich usług w obecnych warunkach gospodarki która weszła w gospodarkę rynkową.

Zarządzanie w dziedzinie kultury to zarządzanie instytucjami kultury. Ta sama koncepcja obejmujeplanowanie, przygotowywanie i programowanie projektów niekomercyjnych i komercyjnych, do realizacji których takie organizacje są zobowiązane. Zarządzanie w obszarze kultury ma swoją specyfikę. I ta okoliczność stawia odpowiednie wymagania co do profesjonalizmu i kompetencji nowoczesnego menedżera.

Sfera społeczno-kulturalna

Sama koncepcja jest dość złożona i niejednoznaczna. Niektórzy autorzy uważają, że sfera społeczno-kulturalna jest reprezentowana przez zbiór tych przedsiębiorstw, które wytwarzają produkt bezpośrednio związany z życiem każdego członka społeczeństwa. Pozwala to na uwzględnienie w nim wielu sektorów gospodarki. Obejmuje to przemysł motoryzacyjny, produkcję sprzętu AGD i tak dalej. Ale jest inna opinia. Niektórzy badacze zaliczają do tego obszaru ogół tych przedsiębiorstw, które pełnią funkcje społeczno-kulturalne, a ich działalność ma znaczenie jedynie dla rozwoju poziomu kulturowego członków społeczeństwa. Taka wizja terminologii znacznie zawęża listę organizacji. Rzeczywiście, w tym przypadku dotyczy to tylko muzeów, klubów, bibliotek, teatrów i niektórych innych instytucji tego typu.

Rozważmy zarządzanie w dziedzinie kultury i sztuki w odniesieniu tylko do tych organizacji, które produkują towary i usługi, które zaspokajają potrzeby społeczno-kulturowe danej osoby. Takie działania prowadzą przedsiębiorstwa wchodzące w skład różnych działów. Ich afiliacja może być państwowa lub gminna. Istnieją organizacje prywatne działające w obszarze kultury i sztuki oraztakże publiczne. Wszystkie z nich mogą mieć różne formy własności lub być zorganizowane przez osoby fizyczne.

Zarządzanie sztuką

Termin ten odnosi się do zarządzania w dziedzinie kultury. Zarządzanie sztuką w większości jej obszarów ma wiele wspólnego z tradycyjnym zarządzaniem usługami. Ten konkretny produkt, czy to wyprodukowany przez instytucję kulturalną, czy organizację komercyjną, nie może być degustowany, demonstrowany, oceniany i oglądany przed jego otrzymaniem. W końcu usługi kojarzą się przede wszystkim z takimi zjawiskami świadomości, jak rozumienie, percepcja, doświadczenie, myślenie itp. A większość z nich nie podlega przechowywaniu. Produkcja usług w sferze kultury z reguły zbiega się w czasie z ich konsumpcją. Przykładem tego jest oglądanie filmu lub sztuki, słuchanie koncertu i tak dalej. Ponadto, w przeciwieństwie do rzeczy, które są produktami produkcji materialnej i ulegają zniszczeniu w procesie konsumpcji (jedzenie warzyw, zużycie butów itp.), wartości kulturowe mogą stopniowo zwiększać swoje znaczenie. Będzie się zwiększać, gdy więcej osób przeczyta książkę, zobaczy obraz, usłyszy koncert itp.

Najważniejszymi cechami zarządzania w obszarze kultury jest to, że finansowanie tego obszaru jest z reguły wynikiem pozyskiwania pieniędzy od sponsorów, organizacji charytatywnych, agencji rządowych dystrybuujących środki budżetowe itp. oraz w ogóle nie prowadzi działalności komercyjnej. Nawet w znanym show-biznesie dochód ze sprzedaży biletów nie jestprzekroczyć 15% budżetu wycieczki. Wszystkie pozostałe środki są przydzielane przez sponsorów. A same wycieczki są najczęściej organizowane w celu promowania nowego albumu lub płyty.

Zarządzanie instytucją

Specyfika zarządzania w obszarze kultury polega na tym, że opiera się ono na organizacji sztuki. Może to być towarzystwo filharmoniczne lub teatr, ośrodek produkcyjny itp. W tym przypadku zarządzanie odbywa się w formie połączenia środków, metod i zasad, które pozwalają organizować możliwości przedsiębiorcze w dziedzinie sztuki. Skuteczność pracy instytucji kultury zależeć będzie od odpowiednio dobranego modelu zarządzania. Wzywa się w tym ważną rolę do odegrania profesjonalnego szkolenia i osobowości menedżera.

Warto zauważyć, że każdy z poszczególnych obszarów biznesu artystycznego ma swoje własne metody zarządzania i kryteria jego efektywności. Zarządzanie instytucjami kultury nie jest wyjątkiem. Posiada własne wskaźniki efektywności modeli zarządzania.

Główne cele

Cechy zarządzania w obszarze kultury są determinowane przez rozwiązanie konkretnych zadań. Wśród nich:

• propaganda wśród populacji sztuki profesjonalnej;
• rozwój gatunków;
• tworzenie warunków, które dają możliwości profesjonalnego i twórczego rozwoju wykonawców.

Obszar zarządzania organizacyjno-administracyjnego

Czym jest zarządzanie w obszarze kultury i sztuki? Przede wszystkim należy wziąć pod uwagę jego organizacjęmechanizm kontroli administracyjnej. Wyraża się w systemie, który rozdziela uprawnienia (prawa i obowiązki). Jest to ustalone w statutach, opisach stanowisk i regulaminach danej instytucji.

Zarządzanie kulturowe jest czasami rozumiane jako aparat zarządzania. W końcu to oni uruchamiają mechanizm organizacyjno-administracyjny. Najważniejszym dokumentem regulującym działalność instytucji kultury jest statut. Zawiera opis głównych obszarów pracy organizacji, jej organów zarządzających, raportowania, źródeł finansowania itp.

Opracowywane opisy stanowisk pracy opisują wymagania, które musi spełnić konkretny pracownik. Ten dokument może być aktualizowany i poprawiany w razie potrzeby. Przy zawieraniu umów o pracę opis stanowiska jest rozpatrywany w dwóch aspektach. Przede wszystkim jako osobny, niezależny dokument. Ma to miejsce, gdy spełnione są warunki zatrudnienia na czas nieokreślony. Ponadto opis stanowiska stanowi załącznik do umowy lub umowy o pracę.

Cechy zarządzania w obszarze kultury polegają na tym, że zarządzanie takimi organizacjami odbywa się na 4 poziomach, z których każdy reguluje:

1. Relacja, która rozwija się między organizacją a społeczeństwem. Proces ten odbywa się w oparciu o system aktów normatywnych i legislacyjnych. Są to dokumenty, które regulują etapy powstawania, a także funkcjonowania i ewentualnej likwidacji danej organizacji.
2. Relacje między organizacjami sfery kultury, a takżemiędzy nimi a innymi instytucjami i przedsiębiorstwami. Proces ten realizowany jest dzięki systemowi umów.
3. Relacja, która rozwija się między instytucją kultury a potencjalnym odbiorcą. Jest to możliwe dzięki zaangażowaniu w ten proces marketingu i wyceny.
4. Relacje instytucji z tymi jednostkami strukturalnymi, a także poszczególnymi pracownikami i grupami artystycznymi, które są jej częścią. Są one realizowane dzięki obowiązującemu systemowi aktów administracyjnych i umów zawieranych przez administrację.

Mechanizm informacyjny

Ta koncepcja jest systemem kumulacyjnym, który ustanawia interakcję między jednostkami strukturalnymi instytucji kultury. Proces ten odbywa się dzięki podejmowanym decyzjom zarządczym w różnorodnych kwestiach kadrowych, handlowych i ekonomicznych. Jednocześnie w zarządzaniu informacją w obszarze kultury, podobnie jak we wszystkich innych obszarach, stosowany jest odpowiedni workflow. Dokumenty biznesowe pozwalają zapewnić ścisły związek między takimi powiązaniami w pracy organizacji jak planowanie, kontrola, księgowość i sprawozdawczość.

Temat kontrolny

Cechy zarządzania w obszarze kultury wynikają z tych specyficznych koncepcji, które mają miejsce w tym zjawisku. Ponadto znajomość z nimi pozwala zrozumieć istotę, specyfikę, funkcje i mechanizm tego typu zarządzania. Parametry te obejmują przede wszystkim tematy zarządzania. Są to:

1. Producent. To jest przedsiębiorca, którydziała w obszarze sztuki i kultury. Głównym celem pracy producenta jest stworzenie produktu końcowego, który będzie poszukiwany przez publiczność. Taka osoba jest organizatorem-twórcą, a także pośrednikiem między publicznością a twórcą.
2. Menedżer kultury. Ten specjalista jest profesjonalnym menedżerem. Kieruje pracą przedsiębiorstwa, produkcją, karierą wykonawców i autora, procesem tworzenia wartości artystycznych, a także ich dalszą promocją na rynku sztuki. Można go nazwać organizatorem-wykonawcą.

Podobieństwa między tymi przedmiotami zarządzania sztuką polegają na tym, że obaj zarządzają, podejmują niezbędne decyzje, a także posiadają wiedzę prawniczą i finansową. Ponadto producent i menedżer kultury pracują z ludźmi, są odpowiedzialni za efekt końcowy i muszą posiadać odpowiednie cechy osobiste, ponieważ od tego będzie bezpośrednio zależał ich sukces zawodowy.

Ale te tematy też mają pewne różnice. Wywnioskowano, że producent jest odpowiedzialny za ryzyko, przyjmuje na siebie zobowiązania nałożone na inwestorów. Kierownik jest zaangażowany tylko w organizację projektu.

Obiekty zarządzania sztuką

Zarządzanie instytucjami kultury odnosi się do samodzielnej działalności zawodowej. Menedżer, który jest jej podmiotem, kieruje pracami gospodarczymi organizacji w całości lub w jej określonym obszarze. Taka działalność jest przedmiotem zarządzania sztuką. Zarządzanie odbywa się ponadzestaw połączonych jednostek strukturalnych, które pełnią różne funkcje. Są to sektory, działy, działy itp. Są także przedmiotem zarządzania sztuką. Ich zarządzanie odbywa się w celu jak najefektywniejszego rozwiązywania postawionych przed organizacją zadań.

Polityka personalna

Sfera kultury posiada własne zasoby oddziaływania. To pracownicy o dużym potencjale twórczej energii. Ponadto ma na celu kolektywne tworzenie i aktywną transformację środowiska społeczno-kulturowego społeczeństwa.

Mechanizm zarządzania personelem w obszarze kultury jest zorientowany na personel. To system działań rewitalizacyjnych, a także poszukiwania nowych kierunków, które poprawiają jakość produktu finalnego.

Nowoczesne technologie wykorzystywane w mechanizmie zarządzania personelem w obszarze kultury pozwalają na tworzenie wspólnoty interesów zespołu. Bez tego zarządzanie ludźmi będzie nieskuteczne.

Dziś w polityce personalnej każdej organizacji brane są pod uwagę trzy rodzaje teorii. Ich pomysły znajdują zastosowanie w zarządzaniu personelem. Wśród tych teorii są:

• klasyczny;
• relacje międzyludzkie;
• zasoby ludzkie.

Przyjrzyjmy się im bliżej.

1. Teorie klasyczne najaktywniej zaczęły się zakorzeniać w okresie od 1880 do 1930. Ich autorami byli A. Fayol, F. Taylor i G. Ford, M. Weber oraz kilku innych naukowców. Teorie klasyczne wskazywały, że głównym zadaniemzarządzanie, które pozwala uczynić go jak najbardziej efektywnym, polega na jasnym rozgraniczeniu obowiązków służbowych menedżera i jego podwładnych, a także na przekazywaniu konkretnych pomysłów od top managerów bezpośrednim wykonawcom. Każda osoba była w tym przypadku postrzegana jako osobny element tego systemu. Zgodnie z ideami teorii klasycznych praca większości pracowników nie przynosi satysfakcji. Dlatego muszą być pod ścisłą kontrolą lidera.
2. Teorie dotyczące relacji międzyludzkich. Stosowane są w zarządzaniu od końca lat 30. XX wieku. Autorami takich koncepcji byli E. Mayo, R. Blake, R. Pikart. Po raz pierwszy uznano, że wszyscy ludzie starają się być sensowni i użyteczni. Każdy człowiek pragnie zintegrować się we wspólnej sprawie i być rozpoznawanym jako osoba. To właśnie te potrzeby, a nie poziom płac, motywują jednostkę do pracy. Przyjmując taką koncepcję, kierownictwo powinno skupić się na rozładowywaniu napięć, na małych grupach, afirmowaniu zasad kolektywizmu i eliminowaniu konfliktów. Głównym zadaniem lidera w tym przypadku jest przyczynienie się do wytworzenia w ludziach poczucia ich potrzeb i przydatności. Ważne jest, aby kierownik informował podwładnych, brał pod uwagę zgłoszone przez nich propozycje, które pozwolą im szybciej osiągnąć cele organizacji, a także zapewni pracownikom pewną samodzielność, zachęcając do samokontroli.
3. Teorie dotyczące zasobów ludzkich. Autorami tych koncepcji są F. Gehriberg, A. Maslow, D. McGregor. Rozpoczęła się podobna wizja polityki personalnej kierownictwanabierają kształtu od lat 60. XX wieku. Autorzy tych teorii wyszli z założenia, że praca daje satysfakcję większości pracowników. Dlatego ludzie są zdolni do samodzielności, samokontroli, kreatywności i wyrażają chęć osobistego wkładu w osiąganie celów postawionych przed organizacją. Głównym zadaniem kierownictwa w tym przypadku jest bardziej racjonalne wykorzystanie posiadanych zasobów ludzkich. W związku z tym menedżer najwyższego szczebla ma potrzebę stworzenia w zespole takiego środowiska, które pozwoli maksymalnie zamanifestować umiejętności każdego pracownika. Wszyscy członkowie zespołu muszą być zaangażowani w rozwiązywanie krytycznych problemów oraz posiadać niezależność i samokontrolę.

Od końca lat 90. zarządzanie zasobami ludzkimi zaczęło skupiać się na przedsiębiorczości i innowacyjności. Najważniejsze stało się wspólne myślenie i solidarny styl. Istniało coś takiego jak „osoba przedsiębiorcza”. Stała się główną cechą członka kolektywu.

Ucząc zarządzania w dziedzinie kultury, wszystkie te teorie należy dokładnie przemyśleć, a następnie zastosować w praktyce tę, która rozwiąże problem, przed którym stoi zespół. Należy również wziąć pod uwagę, że działania kadr kultury mają na celu stworzenie kreatywnego produktu artystycznego. Takie obszary jak zarządzanie i marketing w obszarze kultury zwracają szczególną uwagę na personel. Z jednej strony aktorzy i muzycy to ludzie, którzy tworzą wartości artystyczne, z drugiej zaśjako pracownicy uczestniczą w realizacji tych specyficznych usług (przewodnicy wycieczek, bibliotekarze itp.). Poziom zadowolenia klientów zależy od umiejętności tych pierwszych, a od profesjonalizmu tych drugich. W związku z tym personel instytucji sfery społeczno-kulturalnej podlega takim wymogom, jak posiadanie kreatywności, wysokich kwalifikacji, kompetencji, dobrej woli, uprzejmości, inicjatywy itp.

Główne zadania

Problemy zarządzania w obszarze kultury leżą w misji większości tych organizacji oraz w specyfice ich działalności. Pomimo tego, że takie instytucje mają różną przynależność wydziałową i status, w większości są to instytucje non-profit. Ich głównym celem nie jest osiągnięcie zysku, ale osiągnięcie takich celów duchowych, jak oświecenie, edukacja, twórczy rozwój, wychowanie itp. Na przykład misją biblioteki jest nie tylko stworzenie unikalnego zasobu informacyjnego, ale także stworzenie platformy komunikacyjnej i kreatywnej w regionie.

Pod tym względem praca menedżerów sztuki jest bezpośrednio zależna od kierunku instytucji i wsparcia finansowego ze strony państwa. Głównym zadaniem kierownika w tym przypadku jest umiejętne wykorzystanie i rozwój dostępnych zasobów, które pozwolą realizować cele działalności kulturalnej i zapewnić misję instytucji. Jednocześnie towarzyszącym (drugorzędnym) celem menedżera może być uzyskanie materialnego zysku. Możesz rozwiązać ten problem na różne sposoby.

Jak osiągnąć efektywne zarządzanie w obszarze kultury? Jak umiejętnie stosować narzędzia zarządzania? W tym celu kierownik instytucji artystycznej musi brać pod uwagę sferę kultury, rodzaje działalności organizacji oraz cechy zarządzania. W trakcie pracy pamiętaj o:

• Kluczowa misja sztuki.
• Przemysł skupia się na tym sektorze działalności kulturalnej.
• Specyfika określonego segmentu rynku (edukacja, rozrywka itp.), a także grupy docelowej (młodzież, dzieci, turyści).

Jeżeli pokrótce rozważymy cechy zarządzania w obszarze kultury, możemy mówić o jego głównej misji, którą jest tworzenie warunków ekonomicznych i organizacyjnych sprzyjających samorozwojowi życia kulturalnego. I nie mniej niż te ograniczenia i nie więcej niż one. To główna specyfika zarządzania sztuką.

Nic dziwnego, że dziś państwo traktuje sferę kultury nie tylko jako twórcę i opiekuna wartości artystycznych. To ważny sektor gospodarki dla budżetu. Zapewnia zatrudnienie ludności, zwiększa dochody skarbca finansów w postaci podatków od swojej działalności, a także rozwija tak wysoko dochodowe dziedziny, jak produkcja produktów wideo i audio, wzornictwo przemysłowe, fotografia itp. To jest mechanizm ekonomiczny tej sfery. Aby zmaksymalizować jej wykorzystanie, kultura została ostatnio w coraz większym stopniu powiązana z zagraniczną polityką gospodarczą, strukturalną, społeczną i przemysłową.

Funkcjemarketing w branży artystycznej

Dziś wykorzystanie technologii w tym obszarze jest kluczem do pomyślnego funkcjonowania sfery społeczno-kulturalnej. Zapewniają silną pozycję rynkową zarówno organizacjom komercyjnym, jak i non-profit.

Koncepcją marketingu w zarządzaniu sektorem kultury i jego usługami jest również promocja produktu końcowego. Ale ze względu na to, że usługa różni się od towarów, ten kierunek ma swoje własne cechy. Są to:

1. W sposobie świadczenia usług. Dziś ten kierunek rozwija się z wykorzystaniem interaktywnych technologii. Tak więc ten rodzaj usługi jest dość popularny we współczesnych muzeach.
2. Jako produkt końcowy. Aby rozwiązać ten problem, marketerzy instytucji sfery społeczno-kulturalnej posługują się różnymi narzędziami. Przykładem tego jest wykorzystanie innowacji (noc w muzeum, wystawienie spektaklu nie na scenie, ale w historycznie ważnym miejscu itp.). Taka decyzja czyni usługę kulturalną oryginalną i pozwala przyciągnąć uwagę większej liczby konsumentów.
3. Poprawa produktywności. Takie posunięcie wiąże się z wyposażeniem technicznym ułatwiającym świadczenie usług. Prowadzi to również do wzrostu profesjonalizmu personelu.
4. Adaptacja narzędzi marketingowych dla usług kulturalnych. Kierunek ten uwzględnia zastosowanie metod zróżnicowanych cen (na podstawie wieku konsumenta, czasu wizyty w placówce itp.), stymulacjiżądanie, gdy wypada np. w okresie poza sezonem turystycznym, a także wprowadzenie usług powiązanych lub dodatkowych (fotografowanie na wystawie itp.).

Zarządzanie sportem

To pojęcie oznacza określony obszar działalności. Zarządzanie sportem rozumiane jest jako jeden z rodzajów zarządzania branżowego. Obejmuje teorię i praktykę efektywnego zarządzania organizacjami działającymi w obszarze wychowania fizycznego.

Obiekty zarządzania w zakresie kultury fizycznej to różne organizacje, które prowadzą swoje działania w tym kierunku. Są to szkoły sportowe, kluby, stadiony, federacje, ośrodki sportowe i zdrowotne itp. Produktem ich działalności są zorganizowane formy wychowania fizycznego, treningi, mecze, zawody itp.

Przedmiotem zarządzania sportem są te decyzje zarządcze, które powstają podczas interakcji podmiotu, a także przedmiotu zarządzania. Może być przeprowadzana zarówno w ramach takich organizacji, jak i podczas dystrybucji usług oferowanych konsumentom.

Istota zarządzania na boisku sportowym polega na celowym, regularnym oddziaływaniu podmiotu na przedmiot. Celem takiego zarządzania jest osiągnięcie planowanego przez siebie nowego stanu jakościowego.

Pewne elementy zarządzania sportem są do pewnego stopnia wykonywane przez wszystkich pracowników w tym obszarze. Na przykład trener. Zapisuje się do sekcji sportowej, prowadzi ewidencję, a także analizuje i podsumowuje wyniki pracy.

Zarządzanie wydarzeniami

We współczesnym świecie praktyka wydarzeń specjalnych jest szeroko stosowana. Wykorzystywany jest nie tylko w życiu kulturalnym, ale także w działalności gospodarczej, sferze politycznej i komunikacji społecznej. W dziedzinie sztuki przez takie wydarzenia rozumie się koncerty i spektakle, wystawy i święta. Każdy z nich pełni różne funkcje społeczne, których lista zaczyna się od artystycznych i estetycznych, a kończy na komunikacyjnych i ekonomicznych.

Zarządzanie specjalnymi wydarzeniami kulturalnymi to zarządzanie projektami. Organizacja wydarzenia rozpoczyna się od określenia celów do osiągnięcia przez zbliżające się wydarzenie, a kończy podsumowaniem wykonanej pracy. Na podstawie zadań postawionych przed wydarzeniem kierownik buduje dramaturgię, logistykę, a także scenografię wydarzenia. Następnie, w razie potrzeby, zawierane są umowy z wykonawcami i uwzględniane są wszelkie kwestie społeczne, finansowe, techniczne, ekonomiczne i organizacyjne, które są nie tylko bezpośrednio, ale także pośrednio związane z nadchodzącym wydarzeniem.

Przekwalifikowanie personelu

Dla kogo ważna jest wiedza o nowoczesnych obszarach zarządzania w obszarze kultury i sztuki? Przekwalifikowanie specjalistów dotyczy:

• Pracownicy rządowi pracujący w działach administracji kulturalnej.
• Kierownicy i specjaliści instytucji kultury i sztuki.
• Uczniowie ostatniego roku szkół wyższych i uniwersytetów, którzy chcą zdobyć drugą specjalność.
• Nauczyciel kolegiów iuczelnie, które prowadzą zajęcia w dyscyplinach w kierunku „Działalność społeczno-kulturalna”.

Przekwalifikowanie w zakresie zarządzania w zakresie kultury i sztuki realizowane jest w oparciu o państwowe uczelnie wyższe. Każdy profesjonalista, który:

• podstawowe (średnie) wykształcenie zawodowe;
• szkolnictwo wyższe.

Dopuszczani są również absolwenci szkół średnich i wyższych zawodowych.

Okres szkolenia - 3 miesiące. Przekwalifikowanie zawodowe w zakresie zarządzania w zakresie kultury to 252 godziny akademickie, podczas których poruszane są zagadnienia z historii tego kierunku, a także aktualne tematy do organizacji wydarzeń z zakresu wypoczynku, turystyki i twórczości. Planowane jest również odbycie praktyki w miejscu pracy studenta. Pomyślne ukończenie programu kończy się wydaniem dyplomu przekwalifikowania zawodowego.

Literatura

Istnieje wiele samouczków, które wprowadzają czytelników w zarządzanie kulturą. Jednym z nich jest książka „Zarządzanie w sferze kultury”. Został napisany przez zespół autorów i opublikowany pod redakcją generalną G. P. Tulchinsky i I. M. Bolotnikova.

Podręcznik „Zarządzanie w dziedzinie kultury” konsekwentnie wprowadza czytelnika w koncepcje i treści z zakresu tworzenia produktów artystycznych. Analizuje również rolę państwa w zarządzaniu tym obszarem, istniejące źródła finansowania organizacji kulturalnych,metody opracowywania i realizacji wydarzeń eventowych, systemy pracy z personelem, a także kwestie dobroczynności, sponsoringu, mecenatu i działalności fundacji.