Hubica „Tulipan”. "Tulipan" - moździerz samobieżny 240 mm

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Rosja to duży kraj, mający kontakt z całym światem. W efekcie niemal w każdym momencie toczą się działania wojenne z udziałem rosyjskiego wojska, a przynajmniej rosyjskiej broni i pojazdów opancerzonych. Odwiedzając Paradę Zwycięstwa w różnych miastach, można zobaczyć, jak różnorodne jest wyposażenie: artyleria, czołgi, oddziały rakietowe, ciężarówki i samochody do różnych celów.

Wynalazcy nadają swojemu sprzętowi niezwykłe nazwy: samoloty Strizh i Mig, instalacje Grad, Smerch, Peony oraz cały zabójczy bukiet haubic - Akacja, Hiacynt i Tulipan. Haubica Tulip to jeden z najpiękniejszych kwiatów artylerii, przyjrzyjmy się jej bliżej.

Historia stworzenia

Za czasów Chruszczowa żołnierze artylerii w zasadzie uznano za niespełniające ówczesnych wymagań. Wymagany był rozwój rakiet. W tym czasie na etapie badań eksperymentalnychbyło kilka obiecujących próbek, które przebiły pancerz każdego czołgu. Ale zwyczajowo postępowano zgodnie z rozkazem, a sprzęt został zdemontowany.

Gdzieś się zachowało, czyjaś ręka nie uniosła się, by rozmontować swoje dzieło, dzięki czemu działo przeciwpancerne SU-100P Taran stoi teraz w słynnym muzeum pojazdów opancerzonych w Kubince.

Wojna w Wietnamie wyraźnie pokazała zaległości naszej artylerii w porównaniu z amerykańską. Stany Zjednoczone wykorzystały instalację M109, która trafiła w cel z odległości do 14 km. Zaczęli pilnie przypominać dawne wydarzenia, aby dogonić Zachód w rozwoju artylerii. Następnie na Uralu rozpoczęto tworzenie bukietu przebijającego zbroję - „Akacja”, „Hiacynt” i „Tulipan” - haubica, której zdjęcie przedstawiono poniżej. Terminy były napięte, a już w 1971 maszyny zostały przetestowane w terenie i wprowadzone do użytku. Od tego czasu pozostają tam oczywiście z pewnymi ulepszeniami i modyfikacjami.

Cel instalacji „Tulipan”

240-milimetrowy samobieżny moździerz przeznaczony jest do niszczenia budynków i fortyfikacji, które wróg wykorzystuje jako schronienie dla jego siły roboczej, sprzętu, stanowisk dowodzenia i łączności, artylerii itp., niedostępnych dla ostrzału artyleryjskiego. Na świecie nie ma analogów, haubice i moździerze innych krajów mają mniejszy kaliber i zupełnie inne właściwości.

Oprócz konwencjonalnych pocisków, haubica Tulip może wystrzeliwać ładunki nuklearne, pozostając w bezpiecznej odległości od samej eksplozji. Do "Tulipana"uzbrojone w holowany 240-mm moździerz M-240, który jest używany od 1950 roku. Do 1971 roku miały podobne właściwości w zakresie strzelania i penetracji, ale moździerz M-240 jest mniej mobilny, ma mniejszą manewrowość, zajmuje więcej czas doprowadzić go do stanu gotowości bojowej, wycelowania i opuszczenia stanowiska strzeleckiego.

Projekt pojazdu bojowego

„Tulip” - samobieżny moździerz 240 mm. Projekt instalacji jest oryginalny. Cała jednostka artyleryjska znajduje się na dachu kadłuba, załoga, amunicja i wyposażenie znajdują się w kadłubie podwozia. Po lewej stronie znajduje się kopuła dowódcy.

Amunicja zawiera 10 sztuk czynno-reaktywnych i 20 odłamkowo-burzących min odłamkowych. Dla wszystkich procesów zaprawy wytwarzanych do wypalania przewidziany jest system hydrauliczny. U jego przodka M-240 wszystko było robione ręcznie. Amunicja jest zmechanizowana, bęben, ładowanie odbywa się od strony zamka lufy. Istnieje możliwość ręcznego załadunku dźwigiem.

Standardowa mina odłamkowo-burząca F-864 ma masę 130,7 kg, ma pięć ładunków wybuchowych, które informują minę o prędkości ruchu. W prasie zachodniej pojawiły się doniesienia, że dla M-240 opracowano i wdrożono do produkcji miny reaktywne z ładunkami jądrowymi.

Silnik wysokoprężny jednostki „Tulip” V-59 pozwala osiągnąć prędkość do 60 km/h na asfalcie i do 30 km/h na drogach gruntowych.

Zgodnie z wymogami współczesnej wojny haubica Tulip jest wyposażona w system ochrony i może pokonać zarażonychterenu i działaj na nim. System załadunku i gabaryty pojazdu nie wymagają specjalnego przygotowania stanowiska do strzelania.

Podwozie do moździerza zostało użyte z obiektu 305, który jest bardzo podobny do podwozia kompleksu przeciwlotniczego Krug. Płyty pancerne „Tulipan” mogą wytrzymać pociski kalibru 7-62 typu B-32 z odległości 300 m.

Funkcje

Silnik wysokoprężny B-59 ma moc 520 koni i pozwala osiągnąć maksymalną prędkość do 62,8 km/h. Pokonuje pionową ścianę 700 mm i ma zapas mocy 500 km. Również wykop o szerokości 3 m i bariera wodna o głębokości 1 m nie powstrzymają Tulipana.

Ten sprzęt jest obsługiwany przez 5-osobową załogę. Samobieżna haubica „Tulip” waży 27 500 kg, długość – ok. 6,5 m, szerokość – 3 m i ćwierć, wysokość – 3,2 m. Oprócz armaty głównej 240 mm dostępna jest również broń pomocnicza o kalibrze 7.62.

Instalacja może wystrzelić do 1 strzału na minutę, a przy kącie celowania i elewacji 80-82 stopni, kącie deklinacji 50 stopni, moździerz może niszczyć obiekty wroga ukryte za przeszkodami, pozostając poza zasięg. Cokolwiek mówią krytycy, jest to skuteczna broń - haubica Tulip. Zasięg ognia głównego działa wynosi 19 km.

Testy

Wszelki sprzęt wojskowy przechodzi szereg testów przed oddaniem go do użytku. Nie ominąłem tej partii ibukiet artyleryjski. Jeden z głównych projektantów opowiedział historię o testach „akacji”.

Podczas kontroli kontrolnej doszło do nieoczekiwanego wystrzelenia rakiety w wyrzutni, gdy znajdowała się ona w pozycji startowej. Na szczęście w rakiecie nie było głowicy. Ze względu na szarżę startową przeciągnęła całą instalację, aż uderzyła w ścianę, po czym oderwała się i zaczęła machać po poligonie, nie było ofiar. Również "Acacia" miała problem z usuwaniem gazów prochowych, które nagromadziły się w przedziale załogi. Musiałem stworzyć różnicę ciśnień, aby gazy wylatywały po pocisku przez pistolet.

Hubica „Tulip” pokazała się z jak najlepszej strony. Celowali w betonowe umocnienia, do których strzelano od wielu lat, ale dzięki swojej sile wszystko rozebrali. Po salwie tulipanów pozostał po nich tylko lej o głębokości 10 metrów i tej samej szerokości.

Nowe pociski do haubicy

Moździerze zostały zmodyfikowane, ulepszone i wyprodukowano dla nich nowe pociski. Warto wspomnieć o jednym z nich, moim 1K113 "Daredevil". Został opracowany pod koniec lat 80-tych. W przeciwieństwie do konwencjonalnej miny, ma ona ograniczony czas na otwarcie okna optyki w celu namierzenia i włączenia lasera w celu wyznaczenia celu.

Niedaleko celu, w odległości od 200 do 5000 m, znajduje się spotter z oznaczeniem celu. Oświetla cel tylko wtedy, gdy mina znajduje się w odległości 400-800 m. Nawet jeśli wykryty zostanie fakt wyznaczenia celu, wróg nie ma czasu na reakcję.

Strzał takim pociskiem trafia w cel o promieniu 2-3 m z prawdopodobieństwem 80-90%.

"Tulipan" w Afganistanie

Po testach polowych konieczne było przetestowanie artylerii w warunkach bojowych. Afganistan był pierwszym takim punktem. Tulipan był nieodzowny, ponieważ potrafił trafić wroga z osłony i po drugiej stronie góry, zasypywać jaskinie jednym pociskiem i obniżać morale imponującym zniszczeniem. Zalety Tulipa były szczególnie widoczne podczas szturmu na fortece, pociski 122 mm ugrzęzły w glinianej ścianie, a pociski 240 mm zniszczyły wszystko. Dzięki kątowi strzału można postawić instalację 20 m od ściany domu, nadać jej maksymalny kąt i trafić przeciwnika, który schronił się po drugiej stronie budynku, aby wiedział, czym jest „Tulipan”. Moździerz, haubica czy po prostu armata - termin techniczny nie ma znaczenia, gdy pociski gwiżdżą nad głową.

Podczas używania kopalni Daredevil celność wzrosła, trafiając bezpośrednio w wejścia do jaskiń, w których ukrywał się wróg.

Artyleria jest bogiem wojny

W swoich pamiętnikach wojskowi często żałują, że mieli mało artylerii, ponieważ nigdy jej nie ma dużo. Ciężkie wystrzały armat zaszczepiają wiarę we własne siły i wciskają wroga w ziemię, dosłownie i w przenośni.

Instalacja „Tulip” nadal działa. Żaden z krajów nie ma moździerza tego kalibru. W krajach europejskich i w USA kaliber nie przekracza 120 mm.