С-400. ZRK S-400 "Triumf". S-400, system rakietowy

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

W ostatnich latach w armiach całego świata nacisk kładziony jest na środki, które pozwalają na niszczenie wroga i sprzętu wroga na odległość, unikając bezpośredniej kolizji. Samoloty krajowe nie są wyjątkiem. Stare systemy rakietowe są modernizowane, powstają nowe.

Ale przez cały czas środki do pokonania samolotów wroga odgrywały szczególną rolę. Ponadto lista ta obejmowała ostatnio ciężkie bezzałogowe statki powietrzne i pociski rakietowe. Jednym z obiecujących sposobów ich zniszczenia jest kompleks S-400, który jest lepiej znany jako Triumf.

Cel

Ten system rakietowy może być używany do niszczenia zakłócaczy, samolotów rozpoznawczych i rozpoznawczych, samolotów szturmowych i myśliwców, bezzałogowych statków powietrznych, a także różnych typów wrogiej broni rakietowej.

Przewaga nad istniejącymi projektami

System obrony powietrznej S-400 został opracowany na podstawie S-300, ale ma znacznie lepsze osiągi we wszystkich obszarach. Nowy kompleks jest nie tylko tańszy, ale także 2,5 razy bardziej wydajny.

Unikalność Triumph polega na tym, że kompleks może pracować nie tylko z nowymi pociskami,które zostały specjalnie zaprojektowane dla niego, ale także ze starszymi modelami, które zostały wyprodukowane dla S-300 i tym podobnych. Nawet w podstawowej wersji kompleks wyposażony jest jednocześnie w cztery warianty pocisków. Po wdrożeniu pozwala szybko zorganizować kilka szczebli obrony powietrznej, zorganizować atak na bazy rozpoznania powietrznego wroga.

W odróżnieniu od poprzednich modeli, S-400 jest prawie całkowicie zautomatyzowany, co może znacznie zmniejszyć liczbę personelu potrzebnego do jego konserwacji i naprawy. Ze względu na najwyższy stopień integracji z innymi systemami obrony powietrznej i MLRS może być stosowany w dowolnej jednostce Sił Zbrojnych RF.

Informacje dla programistów

Ten kompleks został zaprojektowany w legendarnym biurze projektowym Almaz, przy aktywnym udziale generalnego projektanta A. Lemansky'ego. W opracowaniu uczestniczyli specjaliści z Biura Projektowego „Fakel”, Nowosybirskiego Instytutu Badawczego IP (przyrządy pomiarowe), a także innych biur projektowych związanych z inżynierią precyzyjną.

Data adopcji

Kompleks wszedł do służby i bazy danych pod koniec kwietnia 2007 r., co jest całkiem nowe jak na standardy wojskowe. Pierwszą osadą, którą ten system obrony powietrznej zaczął osłaniać z powietrza, było miasto Elektrostal w obwodzie moskiewskim. W środowisku NATO kompleks znany jest pod oznaczeniem SA-20.

Co zawiera

Pod względem struktury i obsady, S-400 w rzeczywistości nie różni się od swojego poprzednika. System obrony powietrznej obejmuje wielofunkcyjny radar, wyrzutnię rakiet oraztakże w pełni autonomiczne systemy naprowadzania i wyznaczania celów. Jeśli chodzi o różnice, nowy model zapewnia śledzenie znacznie większej liczby celów, a prawdopodobieństwo ich jednoczesnego zniszczenia jest większe.

Bezpośrednio, S-400 „Triumf” zawiera kilka elementów konstrukcyjnych jednocześnie. System automatycznego sterowania i prowadzenia 30K6E obejmuje:

• 55K6E stanowisko dowodzenia bojowego.
• Radar 91H6E służy do szybkiego wykrywania i śledzenia wroga.

Sam kompleks przeciwlotniczy 98Zh6E zawiera również dodatkowe elementy:

• 92H2E radar kontroli i śledzenia celów powietrznych.
• Do bezpośredniego wystrzeliwania pocisków używane są wyrzutnie 5P85TE2 lub 5P85SE2.
• Lista pocisków, z którymi ten kompleks jest kompatybilny, jest imponująca. 48H6E, 48H6E2, 48H6E3 mogą zostać uruchomione. Ten system obrony powietrznej umożliwia również wystrzeliwanie pocisków rakietowych niszczenia celów ultradalekiego zasięgu 40N6E.

Jeżeli wymaga tego obecna sytuacja taktyczna, załodze strażackiej można dodatkowo wyposażyć w następujące opcjonalne środki:

• Specjalnie zaprojektowany do śledzenia celów na maksymalnej dostępnej wysokości radaru 96L6E.
• 40V6M wieża, zaprojektowana w celu poprawy sygnału na antenie 92H6E.

Podstawowe informacje o SAM

Kompleks S-400 „Triumf” został stworzony między innymi do walki z bronią precyzyjną wroga, umożliwiającą zestrzeliwanie nawet małych i szybkich pocisków balistycznych. Ogromna zaletajest to, że użyta broń nie tylko niszczy cel powietrzny, ale całkowicie podważa jego sterowanie i całą głowicę. Należy pamiętać, że prawdopodobieństwo trafienia w cel powietrzny wynosi:

• W przypadku celów załogowych wskaźnik ten wynosi co najmniej 0,9%, a prawdopodobieństwo trafienia praktycznie nie jest zmieniane nawet przez pilotów wykonujących specjalne manewry unikowe.
• W przypadku celów bezzałogowych prawdopodobieństwo wynosi około 0,8%. Nawet jeśli pocisk lub UAV zostanie tylko częściowo trafiony, w 70% przypadków dochodzi do całkowitego zniszczenia ich głowicy bojowej.

Jeśli chodzi o podwozia, na których można by zamontować kontenery, z których każdy zawiera pocisk S-400, wybór jest ograniczony jedynie wyposażeniem konkretnej jednostki wojskowej. Tak więc prawie wszystkie modyfikacje pojazdów MAZ, KAMAZ, a także KRAZ i URAL mogą być używane w tej roli.

Inne szczegóły

Należy zauważyć, że kilka typów pocisków można łączyć jednocześnie w kanistrach startowych, co przyczynia się do stworzenia potężnej wielowarstwowej obrony, której nie może pokonać żadna z zachodnich pocisków będących w użyciu.

Autonomię i mobilność systemu ułatwia fakt, że jest on wyposażony w potężne generatory, które sprawiają, że S-400 Triumph jest unikalnym modelem sprzętu, który jest w stanie skutecznie rozwiązywać misje bojowe w długiej oddzieleniu od jednostki podstawowe.

Komunikacja radiowa jest nawiązywana między częściami składowymi kompleksu, zarówno przewodowo, jak iBezprzewodowy kanał. Pierwsza opcja jest używana znacznie częściej, ponieważ zapewnia maksymalną ochronę przesyłanych danych przed przechwyceniem. Jednak komunikacja bezprzewodowa również ma prawo istnieć, ponieważ w warunkach bojowych o wiele ważniejsza jest szybkość wdrażania i mobilność systemu.

Zarządzanie

Jak w przypadku większości podobnych systemów, sterowanie odbywa się za pomocą schematu łączonego. Przez prawie cały czas lotu rakieta jest kierowana danymi, które zostały załadowane do jej układu sterującego z radaru kompleksu. Dopiero przy maksymalnym zbliżeniu się do celu głowica zaczyna podążać za celem, aktywnie podążając za jego ruchami za pomocą własnego systemu naprowadzania, który znajduje się w głowicy.

Jeśli mówimy o odległości, z jakiej S-400 (system rakietowy) może trafić w cel, to w standardowym stanie odległość ta wynosi 120 kilometrów. Klęska obiektu jest możliwa na wysokości od 5 do 30 kilometrów.

Od wykrycia celu do wystrzelenia mija tylko osiem sekund. Żywotność każdej rakiety wynosi około 15 lat. W przypadku, gdy specjalne jednostki certyfikujące mogą potwierdzić zachowanie właściwości eksploatacyjnych sprzętu, okres ten może ulec znacznemu wydłużeniu.

Zniszczenie głowicy bojowej

Głównym wymogiem nowoczesnego systemu obrony przeciwlotniczej jest nie tylko zestrzelenie pocisku, ale osiągnięcie gwarantowanego zniszczenia jego głowicy. Jest to szczególnie ważne, jeśli system znajduje się w bliskiej odległości odobiekt przez nią chroniony. Jest wysoce niepożądane, jeśli strącony pocisk spada na niego, gdy głowica wybuchowa lub nuklearna jest całkowicie zachowana w swoim ciele.

Tylko w przypadku przechwycenia głowicy, gdy wrogi pocisk zbliża się do celu, taki niekorzystny scenariusz można wykluczyć. Zniszczenie najbardziej niebezpiecznych części wyposażenia wroga można osiągnąć tylko w dwóch przypadkach: albo przez bezpośrednie trafienie w głowicę, albo przez wystarczająco zwarty wpływ na nią odłamków.

Przechwytywanie celu

Jak już powiedzieliśmy, pod wieloma względami używana amunicja wyróżnia S-400. Ten kompleks rakietowy wyróżnia się tym, że rakieta nie startuje od razu z kontenera, ale jest wyrzucana na wysokość do 30 metrów za pomocą charłaka. Gwarantuje to nie tylko pełne bezpieczeństwo operatorów, ale także pozwala osiągnąć najwyższą możliwą celność podczas uderzania w cele.

Równocześnie z uruchomieniem silnika napędowego rakieta włącza aktywny system tłumienia zakłóceń, który pozwala ominąć prawie wszystkie znane rodzaje ochrony przed przechwyceniem. Należy zauważyć, że pocisk posiada własny gazowo-dynamiczny system manewrowania, dzięki któremu może z powodzeniem odbiegać od zderzenia z fałszywymi celami, stale goniąc za pożądanym obiektem.

Warunki gwarantowanego zniszczenia głowicy rakietowej

Jak już powiedzieliśmy, jednym z warunków skutecznego zniszczenia głowicy jest jej bezpośrednie trafienie. Można zrozumieć, że nie można tego robić tak często. I dlategogłówną metodą jest kontrolowane i inicjowane zdalnie (na podstawie danych ze skanowania danych z głowicy rakietowej kompleksu) wyrzucanie odłamków. Kompleks S-400, którego charakterystykę podano poniżej, zapewnia punktową peryferyjną detonację wrogiego pocisku.

Jeżeli system zagłuszania wrogiego celu jest zbyt skuteczny, aktywowana jest scentralizowana detonacja pocisku, w wyniku której symetryczna chmura fragmentów pędzi do celu.

Najważniejsze cechy wydajnościowe kompleksu

• Zasięg wykrywania celu sięga 600 km.
• Jednocześnie można śledzić do 300 (!) heterogenicznych obiektów.
• Maksymalny efektywny zasięg wynosi do 240 kilometrów.
• W cel można trafić z prędkością do 4800 m/s.
• Jednocześnie można zaatakować do 36 samolotów lub rakiet wroga.
• Do każdego z tych celów można wystrzelić do dwóch pocisków na raz.
• Czas uruchomienia kompleksu S-400, którego charakterystyka jest tu podana, to zaledwie 5-7 minut.
• Przed remontem system może pracować do 10 tysięcy godzin.

Z czym ten system może współdziałać?

Należy zauważyć, że system obrony powietrznej S-400 może skutecznie współdziałać nie tylko z systemami naprowadzania powietrznego i naziemnego, ale nawet z satelitami wojskowymi na orbicie wokół planety. Tworząc kompleks, specjaliści kierowali się zasadą maksymalnej możliwej kompatybilności, aby z równym powodzeniem mógł być wykorzystywany w dowolnym ugrupowaniu Sił Zbrojnych RF.

Specjalnieobiecujący z tego punktu widzenia jest kompleks obserwacji i naprowadzania radarowego – AK RLDN. Sprzęt ten może wykonywać automatyczne rozpoznanie przestrzeni powietrznej wroga w celu zapewnienia maksymalnej skuteczności zarówno systemów obrony powietrznej, jak i samolotów szturmowych.

System S-400 działa szczególnie skutecznie z jego modyfikacją A-50, a także ze zmodernizowaną repliką A-50U, w skład której wchodzi kompleks radiotechniczny Shmel-M. Jest on instalowany na samolocie rozpoznawczym Ił-76, dzięki czemu system obrony powietrznej może otrzymywać informacje o potencjalnie niebezpiecznych obiektach oddalonych o tysiące kilometrów. Ponadto obecnie testowane są kombinacje różnych typów naziemnych i powietrznych RTK (kompleksów radiotechnicznych).

Celem tych eksperymentów jest znalezienie najbardziej informacyjnej i niedrogiej opcji. Od razu zauważamy, że ze wszystkich systemów obrony przeciwlotniczej, które istnieją nie tylko na Zachodzie, ale iw naszym kraju, ten konkretny kompleks jest najtańszy, najbardziej niezawodny i skuteczny. Celność niszczenia pocisków, jaką posiada system rakietowy S-400 Triumf, w niczym nie jest gorsza od S-300, ale wszystkie inne wskaźniki są znacznie lepsze.