Co to jest pischal, wymiary, urządzenie i znaczenie słowa

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Nic nie zmieniło sposobu prowadzenia wojny, tak jak pojawienie się broni palnej w średniowieczu. Utalentowani projektanci stworzyli wiele wspaniałych projektów, ale ten artykuł skupia się na arkebuzach.

Co to jest piszczałka, jego tworzenie

Rozwój broni palnej przebiegał w kilku kierunkach. Producenci ówczesnych czasów starali się tworzyć coraz doskonalsze próbki. Jednocześnie rzemieślnicy starali się, aby były mobilne i łatwe w użyciu, a nie nieporęczne i trwałe. W rezultacie pojawiła się cała klasa broni ręcznej i oblężniczej, którą w Rosji nazywano piszczałkami.

Co to jest pischal, wiedzieli głównie w Rosji. Tak nazywały się wczesne próbki broni z lufą o średniej lub dużej długości. Ten parametr został określony zarówno przez umiejętności producentów, jak i specyfikę zamówienia. W zwyczaju było wyposażanie kawalerii w piszczałki o długich lufach, a piechoty w piszczałki o krótkich lufach.

Znaczenie słowa "piszczałka" pochodzi od pojęcia "fajka" i zostało po raz pierwszy wymienione w źródłach starosłowiańskich z XI wieku i ma zastosowanie do broni - około 1400 rokurok.

Konieczne jest również zwrócenie uwagi na różne rozmiary piszczałki. Istniały działa ręczne i forteczne, które były znacznie większe i cięższe, co zmniejszało ich mobilność i sprawiało, że wyglądały bardziej jak klasyczne działa.

Piszczałka

Co to jest piszczy do rąk? To broń do walki w zwarciu, a raczej bezpośredniego kontaktu ogniowego z siłami wroga. Miał mały kaliber, co było spowodowane koniecznością prowadzenia ognia z ręki i długim przerzutem, gdy wojska były w marszu.

Piszczałka potrafiła prowadzić skuteczny ogień na odległość około trzystu metrów, ale brak przyrządów celowniczych powodował, że celność strzelania była mierna. Szybkostrzelność była również niska, a przeładowanie zajmowało dużo czasu, ponieważ był to żmudny proces.

Przygotowanie arkabu do strzelania wymagało czasu i umiejętności, więc pod tym względem była duża różnica między początkującymi a doświadczonymi strzelcami. W prowadzeniu działań wojennych główną metodą był ostrzał salwami, który powinien być tak gęsty i skuteczny, jak to tylko możliwe. Taktyka bojowa - liniowe formacje strzelców zapewniały większą liczbę beczek podczas salwy.

Bronie oblężnicze

Co to jest piszczyk oblężniczy? Jest to drugi typ, reprezentowany przez fortece i machiny oblężnicze. Jak sama nazwa wskazuje, służyły one do ochrony twierdz i fortów lub niszczenia ich ze znacznej odległości. Mając mniejszą mobilność, posiadali jednak znacznie większą siłę niszczącą i zasięg.ogień.

Wiele broni

Ponadto historia zachowała historie o wielolufowych piszczałkach, które teoretycznie miały ogromną gęstość ognia i znaczną siłę niszczącą. Zostały zaprojektowane, aby zrekompensować niską dokładność. Konstrukcja tego typu broni umożliwiała strzelanie z większej liczby luf, co zwiększało zarówno zadawane obrażenia, jak i szanse trafienia w cel.

Pociski i pociski wielolufowych piszczałek miały różne rozmiary, a największą skuteczność osiągnięto przeciwko akumulacji mas ludzi. Istnieje wiele opinii na temat ich rozmiarów, ale do naszych czasów nie zachowała się ani jedna broń.

Prymitywne urządzenie ćwierkające

Konstrukcja pisku była bardzo prosta, a nawet bezpretensjonalna. Była to żelazna rura lub lufa, wówczas jeszcze gładka, bez gwintowania, osadzona na drewnianej podstawie.

Nazywało się to łóżkiem, a z tyłu przeszło w tyłek. Niektóre piszczałki miały na bagażniku dzwon w kształcie lejka. Kalibry były świetne. Tłumaczyło się to zarówno złożonością produkcji, jak i niemożnością wykonania pracy o małych gabarytach, ponieważ technologia na to nie pozwalała.

Najpopularniejszy kaliber to 20-30 mm, długość lufy 80-110 cm, rękojeść 110-140 cm, waga piszczałki to 5-7 kg. W zasadzie kufry były wykonane z żelaza. Przed pishchalem znajdował się trwały metalowy pręt.

Dokonano tego z powodu znacznego ciężaru broni i niemożności utrzymania jej na tym ciężarze przez długi czas. Strzałprzeprowadzane przez zapalenie prochowego ładunku miotającego. Nie wszystkie strzały miały taką samą siłę, ponieważ wielkość ładunku prochu była określana na oko.

W przyszłości historia rozwoju tego typu broni podążała ścieżką zmniejszania wagi i zwiększania celności. Doprowadziło to do tego, że piski stopniowo przekształciły się w broń palną i muszkiety.