Ogólna koncepcja procesu: istota, definicja, cechy i rodzaje

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Istotą koncepcji procesu jest sekwencja współzależnych i powiązanych ze sobą procedur, które na każdym etapie zużywają jeden lub więcej zasobów (czas, energię, pieniądze), aby osiągnąć pierwotnie zaplanowany rezultat. Wynik ten jest jednak często używany jako składnik w kolejnym kroku, aż do osiągnięcia celu lub wyniku końcowego. Ogólna koncepcja oznaczająca proces jest nierozerwalnie związana z uzyskanym wynikiem.

W biznesie

Proces biznesowy lub metoda biznesowa to zestaw powiązanych, ustrukturyzowanych działań lub zadań, które w określonej kolejności tworzą usługę lub produkt (służą określonemu celowi biznesowemu) dla określonego klienta lub klientów. Koncepcję procesu w biznesie można często wizualizować (modelować) jako schemat blokowy z punktami decyzyjnymi, sekwencjami kroków lub mapowaniem sekwencji z regułami trafności. Korzyści ze stosowania metod biznesowych obejmują poprawę satysfakcji klienta i większą elastyczność w reagowaniu na szybkiezmiany na rynku. Organizacje skoncentrowane na koncepcjach procesowych w biznesie przełamują bariery jednostek strukturalnych w przedsiębiorstwach lub organizacjach.

Proces biznesowy rozpoczyna się misją (wydarzeniem zewnętrznym), a kończy celem w postaci dostarczenia określonego wyniku, który zapewnia wartość dla klienta. Dodatkowo można go podzielić na podprocesy, pokazujące jego specyficzne funkcje wewnętrzne.

Ogólnie rzecz biorąc, można je podzielić na trzy typy:

1. Operacje, które składają się na podstawową działalność i tworzą strumień wartości, takie jak przyjmowanie zamówień od klientów, otwieranie konta i produkcja komponentu.
2. Działów, które nadzorują procesy operacyjne, w tym nadzór korporacyjny, nadzór budżetowy i nadzór pracowniczy.
3. Wsparcie wspierające podstawowe procesy operacyjne, takie jak księgowość, rekrutacja, call center, wsparcie techniczne i szkolenia w zakresie bezpieczeństwa.

Kirchmer sugeruje nieco inne podejście do tych trzech typów:

1. Operacyjne, które mają na celu prawidłową realizację zadań operacyjnych organizacji.
2. Procesy zarządzania zapewniające prawidłowe wykonywanie zadań operacyjnych. To tutaj menedżerowie zapewniają skuteczne i wykonalne rozwiązania.
3. Procesy zarządzania, które zapewniają, że przedsiębiorstwo działa w pełnej zgodności z niezbędnymi regulacjami prawnymi, wytycznymi i oczekiwaniami akcjonariuszy. Menedżerowie egzekwują zasady irekomendacje dla sukcesu biznesowego.
4. Kompleks. Można go rozłożyć na kilka podprocesów, które mają swoje własne atrybuty, ale także przyczyniają się do ogólnego celu.
5. Analiza procesów biznesowych zazwyczaj obejmuje mapowanie lub modelowanie aż do poziomu czynności/zadań.

Procesy można modelować przy użyciu wielu metod. Niektóre z nich można zwizualizować za pomocą rysunku i schematycznego przedstawienia. Chociaż podział ich na typy i kategorie może być pomocny, należy zachować ostrożność, ponieważ jedno może być pomylone z drugim. Docelowo wszystkie są częścią zunifikowanego wyniku, jakim jest koncepcja celu procesu – tworzenie wartości dla klientów. Osiągnięcie tego celu przybliża zarządzanie procesami biznesowymi, którego zadaniem jest m.in. analizowanie, ulepszanie i adaptacja programów.

Koncepcja procesów systemowych

W obliczeniach proces jest instancją uruchomionego programu komputerowego. Zawiera kod, który definiuje jego bieżącą działalność. W zależności od systemu operacyjnego (OS), proces może składać się z wielu wątków wykonania, które wykonują polecenia jednocześnie.

Definicja pojęcia „proces” daje przede wszystkim obecność pewnej sekwencji. Chociaż program komputerowy jest pasywnym zbiorem instrukcji, termin ten obejmuje faktyczne ich wykonywanie. Niektóre z nich mogą być powiązane z tym samymprogram, taki jak otwieranie wielu wystąpień tej samej aplikacji, często powoduje uruchomienie wielu procesów.

Wielozadaniowość to technika, która umożliwia wielu procesom współużytkowanie procesorów (CPU) i innych zasobów systemowych. Każdy procesor (rdzeń) wykonuje jednorazowo jedno zadanie. Jednak wielozadaniowość pozwala każdemu z nich przełączać się między wykonywanymi funkcjami bez czekania na ich zakończenie. W zależności od implementacji systemu operacyjnego, przełączniki mogą być aktywowane, gdy trwają operacje wejścia i wyjścia lub gdy zadanie wskazuje, że można je włączyć przerwaniami sprzętowymi.

Powszechną formą wielozadaniowości jest współdzielenie czasu. Jest to technika zapewniająca wysoką responsywność interaktywnym aplikacjom użytkownika. W systemach z podziałem czasu przełączanie kontekstu jest bardzo szybkie, ponieważ wiele procesów działa jednocześnie na tym samym procesorze. Nazywa się to współbieżnością.

Aby zapewnić bezpieczeństwo i niezawodność większości nowoczesnych systemów operacyjnych, programiści zapobiegają bezpośredniej komunikacji między niezależnymi procesami, zapewniając im ściśle zapośredniczoną i kontrolowaną funkcjonalność komunikacji.

Pojęcie i rodzaje procesu cywilnego

Procedura cywilna to zbiór przepisów, które określają normy i standardy, które sąd stosuje w sprawach cywilnych (w przeciwieństwie do procedur w prawie karnympytania). Te zasady regulują kolejność procesu lub sprawy, na przykład:

• typ procesu (jeśli istnieje);
• rodzaje oświadczeń, petycji i nakazów dozwolonych w sprawach cywilnych;
• warunki i procedura składania lub ujawniania informacji;
• spór;
• proces oceny;
• dostępne są różne środki zaradcze;
• jak powinny funkcjonować sądy i urzędnicy.

Różnica między postępowaniem cywilnym a karnym

Niektóre systemy, w tym angielski i francuski, umożliwiają urzędnikom państwowym wszczęcie postępowania karnego przeciwko innej osobie. Państwo wykorzystuje niemal każdą okazję, by ukarać oskarżonego. Z drugiej strony akcje obywatelskie są inicjowane przez osoby prywatne, firmy lub organizacje na własny użytek. Ponadto rządy (lub ich jednostki terytorialne i agencje) mogą być również zaangażowane w powództwa cywilne. Zwykle odbywają się w różnych sądach.

W jurysdykcjach opartych na angielskich systemach prawa zwyczajowego strona, która wnosi oskarżenie (w większości przypadków stan) nazywana jest „prokuratorem”, a stroną, która wszczyna większość form postępowania cywilnego jest powód. W obu rodzajach działań druga strona jest nazywana „oskarżonym”. Na przykład w Stanach Zjednoczonych sprawa karna przeciwko osobie o imieniu Pani Sanchez zostałaby opisana jako „The People v. Sanchez”, „State (lub Commonwe alth) v. Sanchez” lub „[Imię stanu] v. Sanchez”. Ale powództwo cywilne między panią Sanchezi zostałby nazwany „Sanchez v. Smith” przez pana Smitha, gdyby został rozpoczęty przez Sanchez i „Smith v. Sanchez”, gdyby został założony przez pana Smitha. Do podstawowych pojęć procesowych w prawie amerykańskim należą wyżej wymienione nazwy regulowane.

Większość krajów wyraźnie rozróżnia postępowanie cywilne i karne. Na przykład sąd karny może zmusić skazanego do zapłaty grzywny jako kary za popełnione przestępstwo i kosztów prawnych zarówno po stronie prokuratury, jak i obrony. Jednak ofiara przestępstwa zazwyczaj dochodzi swoich roszczeń odszkodowawczych na drodze cywilnej, a nie karnej. Jednak we Francji i Anglii ofiara przestępstwa może otrzymać odszkodowanie od sędziego sądu karnego. Znakiem rozpoznawczym pojęcia procesu są m.in. różnice między prawem anglosaskim a kontynentalnym.

Dowody z procesu karnego są generalnie dopuszczalne jako dowody w procesie cywilnym w tej samej sprawie. Na przykład ofiara wypadku drogowego nie ma bezpośredniej korzyści, jeśli kierowca, który ją skrzywdził, zostanie uznany za winnego przestępstwa. Ofiara nadal musi udowodnić swoją sprawę w postępowaniu cywilnym, chyba że zastosowanie ma doktryna pobocznego estoppel, jak to ma miejsce w większości amerykańskich jurysdykcji. W rzeczywistości może wygrać sprawę cywilną nawet wtedy, gdy kierowca zostanie uniewinniony w procesie karnym, ponieważ norma ustalenia winy jest wyższa niż norma ustalenia winybłędy.

Jeżeli powód wykazał, że pozwany ponosi odpowiedzialność, głównym środkiem zaradczym w sądzie cywilnym jest kwota, którą pozwany musi zapłacić powodowi. Alternatywne środki zaradcze obejmują restytucję lub przeniesienie własności.

Państwo jako główny prokurator

Standardy dowodowe są wyższe w sprawie karnej niż w sprawie cywilnej, ponieważ państwo nie chce ryzykować ukarania niewinnych. W prawie angielskim prokuratura musi udowodnić winę sprawcy „ponad wszelką wątpliwość”, natomiast powód w postępowaniu cywilnym musi udowodnić swoją sprawę „na podstawie prawdopodobieństw”. Zatem w sprawie karnej przestępstwa nie można udowodnić, jeżeli osoba lub osoby osądzające je wątpią w winę podejrzanego i mają poważne powody (a nie tylko przeczucie czy intuicję) do tej wątpliwości. Ale w sprawie cywilnej sąd rozważy wszystkie dowody. Jest to część istoty koncepcji procesu.

Anatomia

W anatomii proces to projekcja lub wzrost tkanki z większego ciała. Na przykład w kręgosłupie może wystąpić proces przyczepienia mięśni i barku (jak w przypadku wyrostków poprzecznych i kolczystych) lub utworzenia stawu maziowego. Słowo to jest używane nawet na poziomie mikroanatomicznym. W zależności od tkanki, procesy mogą być również określane innymi terminami, takimi jak apofiza.

Na szkoleniu

W 1972 roku Donald M. Murray opublikował krótki manifest zatytułowany „Nauczanie pisania”jako proces, a nie wynik. To zdanie wyrażało pedagogiczne podejście wielu nauczycieli pisania. Dziesięć lat później, w 1982 roku, Maxine Hairston twierdziła, że nauczanie pisania przeszło „zmianę paradygmatu” z koncentracji na pracach pisanych na proces pisania. Z tego powodu w naszych czasach trudno jest podać jeden jasny opis koncepcji procesu uczenia się, który odpowiadałby każdemu.

Przez wiele lat sugerowano, że nauka obejmuje zazwyczaj trzy do pięciu „etapów”. To, co obecnie nazywamy badaniami „post-procesu”, pokazuje, że rzadko jest możliwe dokładne opisanie tych „etapów” jako stałych etapów w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu. Są one raczej konceptualizowane dokładniej jako nakładające się części złożonej całości lub część procesu rekurencyjnego, które są powtarzane wiele razy podczas nauki. Dlatego autorzy zwykle stwierdzają, że na przykład zmiany redakcyjne w procesie uczenia się są niezrozumieniem i przemęczeniem uczniów.

Społeczny model procesu pisania

Nawet gramatyka ma wymiar społeczny w pisaniu. Być może, aby w pełni wyjaśnić pogardę powodowaną przez niektóre błędy w używaniu języka przez niektórych ludzi, musimy lepiej zrozumieć, w jaki sposób łączymy język, porządek i te głębokie siły psychiczne, które dostrzegają naruszenia językowe. Nie możesz więc po prostu powiedzieć, że wszystko jest w porządku lub nie.

Użyj do pracy z autyzmem

UżyjPisemne procesy są skuteczne w pracy z uczniami z autyzmem, ponieważ pozwalają im rejestrować historię ich życia w kontekście ich niepełnosprawności, co jest korzystne dla ich zdrowia psychicznego i psychicznego. Tworzenie opisowej tożsamości w zwykłym tego słowa znaczeniu jest dla nich dość trudne ze względu na problemy z komunikacją interpersonalną. Historie uczniów z autyzmem mogą czasem niepokoić neurotycznych rówieśników, z którymi dzielą wspólną klasę. Oto cytat z zaimprowizowanej autobiografii jednego z tych uczniów: „Czasami komunikacja nie jest dla mnie łatwa – może przynieść smutek i żal. Moja rodzina i przyjaciele, po przeczytaniu rękopisu tej książki, byli głęboko zasmuceni wiedzą, jak widzę ten świat.”

Korzyści z socjalizacji

Badaczka Rose wskazuje słynną pracę Temple Grandin i Donny Williams jako przykłady autobiografii autystycznych i porównuje je z użytecznością autobiografii kobiet zalecanych przez Susan Stanford Friedman w celu ukazania wzajemnych powiązań między kobietami. Pisze, że takie pisarstwo może zminimalizować „patologizowanie różnic”, które łatwo może wystąpić między studentami autystycznymi a neurotycznymi rówieśnikami, ale jest powoli zacierane przez takie autobiografie. Świadomość społecznego znaczenia pisania pomaga osobom z autyzmem zrozumieć innych ludzi, ich samych, ich miejsce w życiu i istotę ich wady wrodzonej. Proces pisania autobiografii autystycznych to świetne narzędzie terapeutyczne, które pomogło więcej niż jednemu dziecku.

Z retorycznego punktu widzenia, praca z tą metodąstudenci niepełnosprawni (i nie tylko studenci z autyzmem) wydają się obiecujące. Przypuszczalnie promowałoby to poczucie jedności wśród uczniów niepełnosprawnych i pomogłoby im poczuć się jak w domu. Podstawowe koncepcje procesu uczenia się należy sprowadzić nie tylko do próby załadowania uczniów (zwłaszcza z niepełnosprawnością intelektualną) różnorodnymi informacjami, ale także do nauczania umiejętności społecznych.