"Lee-Enfield" - angielski karabin. Opis, charakterystyka, zdjęcie

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Światowa historia broni zna wiele przypadków, w których niektóre karabiny stały się prawdziwą „twarzą” swoich czasów. To był nasz „władca trzech”, taki sam był karabin Lee-Enfield. Do tej pory kolekcjonerzy na całym świecie mogą zapłacić przyzwoitą sumę każdemu szczęściarzowi, który zaoferuje im próbkę tej broni w idealnym stanie. W samej Wielkiej Brytanii karabiny tego typu mają takie samo znaczenie, jak legendarny Mosquito w naszym kraju.

Jak to się wszystko zaczęło?

Pierwszy angielski karabin tego typu został przyjęty przez Armię Królewską w 1895 roku. W rzeczywistości jego bezpośrednim poprzednikiem był karabin Lee-Enfield z 1853 roku. Co ciekawe, broń ta została pierwotnie stworzona specjalnie do czarnego prochu. Kiedy przetestowali naboje z najnowszymi próbkami bezdymnymi, od razu stało się jasne, że broń zupełnie nie nadaje się do ich użycia.

Brytyjczycy musieli pilnie opracować nową lufę o innej konfiguracji karabinu. Oczywiście zmodyfikowane zostały również przyrządy celownicze. Nowy Lee-Enfield w pełni udowodnił swoją „przydatność” podczas krwawych wojen angloburskich.

Jeżeli jako dziecko czytałeś powieści przygodowe, to zapewne pamiętasz o „wiertłach” i „przystawkach”, które pozwalają trafić wroga z dystansu, który w tamtym czasie był zaporowy. W rzeczywistości w większości przypadków chodziło tylko o angielskie „Lee-Enfield”, ponieważ Burowie (holenderscy koloniści) używali głównie niemieckich „Mauserów”.

Nawiasem mówiąc, produkty Niemców w tamtych konfliktach okazały się znacznie lepsze, ale patriotyczni Brytyjczycy reklamowali swój własny karabin, który od tego czasu często nazywany jest „wiertłem”.

Co pokazały wydarzenia w Afryce?

Wielka Brytania wygrała tę wojnę, ale drużyna armii wiele ucierpiała od celnych Mauserów. Nic dziwnego, że poprosili o pilną modyfikację swoich karabinów. Dlatego już w 1903 roku pojawił się nowy model – SMLE Mk I. Czym różnił się od swoich poprzedników?

Idąc za przykładem Niemców, Brytyjczycy postanowili stworzyć coś pośredniego między karabinkiem kawaleryjskim a „pełnoprawnym” karabinem w rozmiarze (jak Mauser K98). Była to w pełni uzasadniona decyzja, ponieważ już w tej wojnie stało się jasne, że kawaleria stopniowo traci na znaczeniu, a konni żołnierze muszą nieustannie zsiadać do ognia w trybie bojowym.

W 1907, oddana do użytkuprzyjęła modyfikację SMLE Mk. III, która wyróżniała się możliwością szybkiego ładowania przez klipsy. Ten karabin Lee-Enfield był powszechnie używany podczas I wojny światowej i okazał się całkiem niezły. Żołnierze pokochali tę broń za jej wysoką celność i celność. W 1916 roku przyjęto "pośrednią" wersję tego karabinu, którą można było produkować w uproszczonej technologii, co było całkiem przydatne w warunkach wojennych.

Dlaczego żołnierze tak bardzo lubili broń?

Pomimo pewnych „sztuczek technologicznych” Brytyjczykom udało się stworzyć niezwykle niezawodną broń. Zdarzają się przypadki, gdy żołnierze owinęli okiennicę naoliwionymi szmatami, po czym kontynuowali walkę, nawet leżąc w wodzie okopów. W warunkach ciągłego ostrzału z dużych dział, gdy cała zawartość okopów pokryta była grubą warstwą błota i piasku, niezawodność tych karabinów była po prostu darem z góry.

Dalszy rozwój

Przed II wojną światową przyjęto modyfikację SMLE No.1 (SMLE No.4 Mk. I). Główne innowacje dotyczyły stworzenia trwalszej lufy, prostego i zaawansowanego technologicznie korpusu. Również w tym czasie pojawił się prosty celownik dioptrii, znacznie poprawiający celność celowania i strzelania.

Jeśli porównasz nowy karabin z wcześniejszymi modyfikacjami, stanie się on jeszcze prostszy i bardziej niezawodny. Konserwacja broni zaczęła zajmować znacznie mniej czasu. Skok migawki stał się krótszy, może być szybszy i łatwiejszy do zniekształcenia. Wreszcie szybkostrzelność tego karabinupo raz pierwszy przewyższył mauzera.

O „ciężkich” cechach

Należy zauważyć, że brytyjscy żołnierze zauważyli tylko jedną istotną wadę - wagę. Tylko piąta modyfikacja ważyła 3,3 kg, a wszystkie pozostałe odmiany mieściły się w granicach 4 kg (karabin nr 4 Mk. I ważył 4,11 kg). Z drugiej strony nasz „komar” z bagnetem wyciągnął całe 4,5 kg, więc ta wada jest bardzo wątpliwa na tle innych konkurentów. Nawiasem mówiąc, "Mauser K98" również ważył około 4,1 kg, więc tutaj - pełna parzystość.

Modding snajperski i inne modyfikacje

W oparciu o najnowszą modyfikację zaczęto również tworzyć karabiny snajperskie, ponieważ do tego czasu stała się oczywista potrzeba oddzielnej kategorii broni dla „celnych strzelców”. Jednak Brytyjczycy nie doszli do produkcji na osobnych przenośnikach: broń po prostu wybierano z ogólnej sterty, w oparciu o zwiększoną celność i celność (postąpili tak samo z nami iw Wehrmachcie). Nazwy modyfikacji snajperskiej - SMLE No.4 Mk. I(T).

W 1944 r. rozpoczęły się aktywne działania wojenne w Birmie i innych regionach Azji, skąd Brytyjczycy próbowali wypędzić Japończyków, którzy z łatwością wypędzili stamtąd Brytyjczyków na samym początku II wojny światowej. Szybko stało się jasne, że ze standardowymi karabinami piechota czuje się bardzo skrępowana w dżungli, ponieważ długa lufa poważnie ogranicza ich swobodę manewru.

Z tego powodu projektanci szybko stworzyli Rifle No. 5 Mk. Karabinek z dżungli. Ten karabin miał wyraźny tłumik płomienia, a takżebyła bardzo skrócona lufa i przedramię. Jednak żołnierzom ta modyfikacja nie spodobała się z wielu powodów, model ten nie był powszechnie stosowany w wojsku.

Przy okazji, jaki jest zasięg tej broni? Robi wrażenie: pierwsze modyfikacje mają 2743 metry, nr karabinu. 5 Mk. I Dżungla - 1000 metrów. Oczywiście to wszystko „konie w próżni”, bo w praktyce skuteczny zasięg ognia nie przekraczał 500-900 metrów, ale wyniki te (nawet jak na dzisiejsze standardy) są całkiem niezłe. Bagnet był przeznaczony do walki w zwarciu: Lee-Enfield był wyposażony w imponujące ostrze, które wciąż jest bardzo cenione przez kolekcjonerów.

Opowieści i "legendy myśliwskie"

Do końca lat 50. ubiegłego wieku ta broń służyła Armii Królewskiej. W zasadzie karabin jednego z opisanych powyżej modeli nadal można łatwo znaleźć w tych krajach, które były koloniami angielskimi. Wiadomo, że w Afganistanie mudżahedini aktywnie wykorzystywali Enfields w atakach na naszych żołnierzy. W tym samym czasie narosło wiele opowieści opisujących prawdziwe wykorzystanie „Burów”.

Na przykład można się zgodzić, że kula wystrzelona ze starego angielskiego karabinu naprawdę przebija standardowy pancerz. Ale opowieści o rozbitych… transporterach opancerzonych!? Mówiąc delikatnie, takie informacje budzą wątpliwości wśród ekspertów, ponieważ pancerz BTR-70/80 mieści, choć nie wprost, kaliber 12,7 mm. Istnieją również informacje, że sowieckie śmigłowce transportowe zostały kilkakrotnie zestrzelone z Burów.

Z tym też można się zgodzić: "MI-8" nie ma zbroi jako klasy, więc nie ma w takich odcinkach nic dziwnego. W końcu w Wietnamie zestrzelono także amerykańskich Hughów z najprostszych karabinów II wojny światowej. Jednym słowem, kontrowersyjne spory o zasługi i wady Anfield wciąż trwają i nie widać końca.

Specyfikacje

Z konstruktywnego punktu widzenia angielski karabin jest klasycznym reprezentantem broni z ręcznym przeładowaniem i zasuwą ślizgową. Główną cechą jest dziesięciostrzałowy magazynek, który choć mocno faworyzuje gabaryty „wiertła”, jest nieusuwalny. Widać to wyraźnie na zdjęciu broni.

Mówiąc najprościej, musisz go naładować, przesuwając przesłonę do skrajnej pozycji (jak na linijce trzy lub Mauser). Natomiast w głębi kabłąka spustowego znajduje się zatrzask, za pomocą którego można wyjąć magazynek. Chociaż ta opcja była używana tylko wtedy, gdy wymagane było całkowite czyszczenie lub wymiana części.

Amunicja

Ładowanie odbywa się przez podłużne okienko w odbiorniku. Jak wspomnieliśmy powyżej, wyzwalana jest tylko wtedy, gdy przesłona jest całkowicie otwarta. Broń można było ładować zarówno jednym nabojem, jak i klipsami, z których każdy miał pięć nabojów. Jak we wszystkich karabinach z tego okresu, w samym korpusie wyfrezowano specjalne rowki dla wygody tego drugiego typu ładowania.

Przy okazji, jaki wkład jest tutaj używany? „Lee Enfield” dość dobrze wyposażonyamunicja specyficzna: kaliber.303 British, która w ludzkim systemie metrycznym wynosi 7,7 mm. Długość rękawa - 56 mm. Należy zauważyć, że oryginalny kaliber broni wynosił 7,69 mm, ale później, w związku z przejściem na nowy system karabinowy, trzeba go było zmienić.

Dane techniczne migawki i spustu

Na dole migawki znajdowały się dwa występy, dzięki którym lufa była bezpiecznie zablokowana. Gdy migawka była zamknięta, spust napinany był automatycznie. Rękojeść rączki do przeładowania była lekko wygięta, opuszczona. Sama przesłona jest bardzo prosta w obsłudze, ma „solidny”, ale ponadto krótki skok. Ze względu na tę ostatnią okoliczność zapewniono zwiększoną szybkostrzelność, z której karabin Lee-Enfield zawsze słynął.

USM (czyli mechanizm spustowy) to najprostszy typ napastnika. Po lewej stronie odbiornika znajduje się bezpiecznik. W przeciwieństwie do naszej trzylinijki, ten detal na „angielskim” był bardzo wygodny, można było pracować z bezpiecznikiem palcem jednej ręki bez zmiany chwytu broni.

Ponadto karabin Lee-Enfield miał dwustopniowy spust, co znacznie poprawiało celność strzelania. Szyjka kolby została wykonana bardzo ciekawie: mając kształt niemal „pistoletowy”, była bardzo ergonomiczna, co znacznie poprawiło chwyt broni.

Jeśli przyjrzysz się bliżej kolbie, możesz znaleźć w niej trzy małe dziurki: jeden przeznaczony jest do przechowywania urządzeń czyszczących, pozostałe dwa są potrzebne do zmniejszenia całkowitej wagi broni. Ogólnie drzewawiele wzorów: na zdjęciu broni widać, że wszystkie okładziny są wykonane z tego materiału.