Budowa elektrowni na Krymie. Energia Krymu

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Po aneksji Krymu do Rosji rozwój systemu energetycznego półwyspu nabrał nie tylko technicznego i gospodarczego, ale także ważnego znaczenia politycznego. Sektor energetyczny Krymu przez wiele dziesięcioleci był w dużej mierze uzależniony od dostaw z ukraińskiego systemu energetycznego. Już w 2014 roku władze rosyjskie, zdając sobie sprawę z zawodności tych dostaw, rozpoczęły opracowywanie ambitnego i złożonego projektu, w wyniku którego Półwysep Krymski powinien być w pełni zaopatrywany w energię elektryczną własnej generacji.

Status do 2014

W latach 80. na Krymie budowano elektrownię atomową, która z dużym zapasem pokryłaby potrzeby energetyczne półwyspu. Jednak w Czarnobylu doszło do straszliwej katastrofy, budowa została zawieszona, a następnie całkowicie zamrożona. Po rozpadzie Unii Ukraina nie miała ani możliwości, ani chęci, ani potrzeby wznowienia budowy.

Młody kraj dostał Krym z bardzo zniszczonym systemem energetycznym. Najbardziej „nowoczesna” z wciąż działających elektrowni powstała w 1958 roku. Pamiętamy o pierwszych latach niepodległościczęste przerwy w dostawie prądu na Krymie. Budowa elektrowni na drogie paliwo w czasie kryzysu gospodarczego wyglądała wyjątkowo nieopłacalna. Ponadto, jako dziedzictwo po Unii, Ukraina otrzymała potężny system energetyczny z kilkoma elektrowniami jądrowymi, które produkowały energię elektryczną znacznie taniej niż elektrownie cieplne.

Dlatego problem dostaw energii na półwyspie został rozwiązany przy pomocy dostaw z elektrowni atomowej w Zaporożu. Tania energia elektryczna stopniowo zaczęła wypierać elektrociepłownie zużywające drogi gaz. Na półwyspie scentralizowane zaopatrzenie w ciepłą wodę systematycznie malało. Krymowie zostali zmuszeni do wyposażenia swoich domów w elektryczne podgrzewacze wody i grzejniki.

Ponadto władze ukraińskie postanowiły rozwijać na półwyspie alternatywną energię. Pod koniec lat 90. pojawiły się pierwsze elektrownie wiatrowe na Krymie, do 2013 roku ich łączna moc wynosiła 60 MW. Kosztem inwestorów zagranicznych zbudowano także elektrownie słoneczne o mocy ok. 400 MW. A elektrociepłownie coraz bardziej popadały w ruinę.

Po dołączeniu

Od wiosny 2014 roku wszystkie problemy, które narosły w sektorze energetycznym Krymu, spadły na barki Federacji Rosyjskiej. W 2013 roku półwysep zużył łącznie ok. 6,5 mld kWh, a krymski system energetyczny wytworzył ok. 1,2 mld kWh. Udział energii elektrycznej dostarczonej z Ukrainy wyniósł około 82%. Co więcej, nieprzyjazne władze ukraińskie mogły w każdej chwili wstrzymać dostawy, jak to się stało z dostawamiświeża woda.

Nie udało się szybko zwiększyć wytwarzania własnej energii, skala takiego zadania jest zbyt duża. Rosyjski rząd podchodził do rozwiązania problemu etapami. Pierwszym etapem jest znaczne zmniejszenie zależności od Ukrainy za pomocą mostu energetycznego położonego przez Cieśninę Kerczeńską. Drugim etapem jest budowa elektrowni na Krymie, które w ciągu kilku lat całkowicie zlikwidują niedobory energii na półwyspie.

Blokada

Do końca jesieni 2015 roku Ukraina wypełniała warunki kontraktu, regularnie dostarczając energię elektryczną na Krym. Jednak 22 listopada ukraińscy aktywiści, za milczącą zgodą władz, zaczęli podważać słupy linii elektrycznych. Wkrótce zasilanie półwyspu zostało całkowicie odcięte. Tydzień później przywrócono jedną linię energetyczną, ale pod naciskiem nacjonalistów i agresywnej opinii publicznej ukraińskie kierownictwo odmówiło wznowienia dostaw energii i przedłużenia kontraktu z Rosją.

Walka z deficytem energii

Na Krymie zaczęły się przerwy w dostawie prądu. Aby przezwyciężyć głód energetyczny półwyspu, sprowadzono z Rosji dziesiątki mobilnych turbin gazowych dużej mocy i setki generatorów diesla. Krym masowo kupował generatory benzyny. Ale te środki tylko złagodziły skutki blokady. Stało się oczywiste, że bez mostu energetycznego i nowych elektrowni cieplnych Krym skazany jest na poważny niedobór energii.

Miłą niespodziankę zaprezentowali budowniczowie mostu energetycznego. Na długo przed terminem, onipierwszą linię mostu uruchomiono 2 grudnia, a drugą - 15 grudnia na Krym zaczęło płynąć 400 MW dziennie. Jednak, choć w mniejszym stopniu, przerwy w dostawie prądu trwały do maja 2016 r. Całkowite dostawy energii elektrycznej wzrosły do 800-810 MW.

Otwarcie nowych elektrowni na Krymie

Pomimo tego, że system energetyczny Krymu stał się znacznie stabilniejszy i potężniejszy po podłączeniu go do rosyjskiego systemu energetycznego, uruchomiono nowe elektrownie cieplne w pobliżu Sewastopola i Symferopola o mocy 470 MW każda priorytet. Pierwszy etap tych stacji miał ruszyć we wrześniu 2017 roku, drugi – mniej więcej w marcu 2018 roku.

Ale budowa elektrowni na Krymie była mocno utrudniona przez sankcje. Cztery potężne turbiny od Siemensa zostały zakupione dla TPP i sprowadzone na półwysep w celu obejścia zakazów. Procesy sądowe, a także nieuczciwa praca niektórych krymskich wykonawców, kilkakrotnie zmuszały do odroczenia uruchomienia elektrowni.

Doniosłe wydarzenie miało miejsce 1 października 2018 r., tego dnia oddano do eksploatacji pierwsze bloki dwóch nowych TPP oraz uruchomiono TPP Saki o mocy 90 MW. Drugi blok elektrowni Tavricheskaya pod Symferopolem rozpoczął wytwarzanie energii 28 grudnia 2018 r. W elektrowni Balaklava koło Sewastopola druga turbina została uruchomiona z pełną mocą 16 stycznia 2019 roku. Dwie nowe elektrownie cieplne na Krymie zwiększyły produkcję energii elektrycznej na półwyspie o 940 MW.

Perspektywy

Dzisiaj krymski system energetyczny o łącznej pojemnościok. 2160 MW, bez problemu zniesie sezon wakacyjny i mroźną zimę. Ale region szybko się rozwija, więc eksperci przewidują, że już w latach 20. istniejące moce mogą nie wystarczyć. Dodatkowa budowa elektrowni na Krymie wygląda na zbyt kosztowną.

Ponadto Rosja nie nauczyła się jeszcze, jak produkować potężne turbiny gazowe niezbędne dla elektrowni cieplnych i jest mało prawdopodobne, że europejskie sankcje zostaną ponownie ominięte. Dlatego władze planują rozwój sektora energetycznego półwyspu w innych kierunkach: odbudowy i modernizacji istniejących elektrowni cieplnych, a także budowy stacji wytwarzających energię ze słońca, źródeł geotermalnych czy wiatru.