Flota Północna jest rosyjską tarczą polarną

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Flota Północna powstała znacznie później niż Bałtyk, Morze Czarne i Pacyfik. Na początku lat trzydziestych XX wieku znacznie wzrosło znaczenie polarnego teatru działań. Osiągnięcia w lotnictwie i przemyśle stoczniowym pozwoliły stwierdzić, że ochrona terytoriów, na których wcześniej nie można było prowadzić działań wojennych, była priorytetem.

Ludowy komisarz obrony ZSRR Klim Woroszyłow w kwietniu 1933 r. podpisał rozkaz przeniesienia eskadry składającej się z niszczycieli „Kujbyszew” i „Urickij”, dwóch okrętów podwodnych i dwóch strażników do strefy polarnej. Karawana statków została nazwana EON-1 (wyprawa specjalnego przeznaczenia). Statki stanowiły podstawę flotylli wojskowej utworzonej w Murmańsku. W sierpniu rozpoczęła się zakrojona na szeroką skalę budowa nowej bazy morskiej w mieście Polyarny.

W 1935 roku Flotylla Północna rozpoczęła pracę szkoleniową i bojową. W krótkim czasie, w ciągu zaledwie dwóch lat wykonano wiele przepraw dalekodystansowych, w szczególności na Nową Ziemię i wzdłuż Północnej Drogi Morskiej, zdobyto doświadczenie w nawigacji podlodowej okrętów podwodnych, zbudowano lotniska dla lotnictwa morskiego, zorganizowano infrastrukturę domową i pomocniczą. W maju 1937 roku na bazie flotylli powstała Flota Północna.

Lata trzydzieste stały się erą rozwoju Arktyki. Ratowanie wyprawy I. D. Papanina zostało przeprowadzone przy aktywnym udziale żeglarzy i pilotów znad Morza Północnego.

Flota Północna wzięła udział w fińskiej wojnie zimowej. Strategicznie korzystne położenie głównej bazy umożliwiło blokowanie dostaw wroga z morza. Porty Petsamo i Liinakhamari były okupowane przez sowieckich marynarzy.

Od czerwca 1941 roku znacznie wzrosło znaczenie sowieckich portów północnych. Archangielsk i Murmańsk przyjęły pomoc sojuszników, ich obrona stała się ważnym zadaniem. W ciągu czterech lat wojny przez Atlantyk przeszło ponad półtora tysiąca konwojów, z których każdy spotkał nasze statki oddalone o setki mil, eskortując je do portów docelowych, odpierając ataki niemieckich bombowców torpedowych, okrętów podwodnych i bombowców.

Flota Północna aktywnie przeciwdziałała niemieckim siłom Kriegsmarine. Naziści stracili ponad sześćset statków i 1300 samolotów na szerokościach polarnych. Bohaterowie łodzi podwodnych Nikołaj Łunin, Iwan Kolyszkin, Israel Fisanovich, Mohammed Gadzhiev i wielu innych zrobili wszystko, co mogli, aby wygrać, poświęcając w razie potrzeby swoje życie. Piloci z Morza Północnego Borys Safonow, Iwan Katunin, Piotr Sgibniew pokryli swoje czerwone gwiazdy skrzydłami niegasnącą chwałą na arktycznym niebie.

Poczynając od lat pięćdziesiątych, Flota Północnomorska stała się nie tylko flotą oceaniczną, ale także rakietową. Pierwsze na świecie wodowanie balistyczne ze statku odbyło się w 1956 roku na Morzu Białym. Trzy lata później Severomorianie przyjęli podwodny statek rakietowy K-3. Lenina Komsomołu. 1960 był pierwszym na świecie podwodnym wystrzeleniem międzykontynentalnej rakiety balistycznej.

W 1962 roku Północna Flota Okrętów Podwodnych podbiła biegun. Lotniskowiec „Leninsky Komsomol” zajął pozycję powierzchniową, przebijając się przez lód swoim kadłubem, a marynarze ustawili się w punkcie o współrzędnej 90 stopni N. cii. flagi ZSRR i Marynarki Wojennej.

W drugiej połowie lat siedemdziesiątych XX wieku lotniskowce weszły w skład Floty Północnej. Pierwszym z nich był krążownik „Kijów”, w 1991 r. służbę bojową objął lotniskowiec „Admirał Kuzniecow”.

Historyczne realia pokazały, jak dalekowzroczny był twórca rosyjskiej marynarki wojennej, Piotr Wielki. Ponad trzy wieki temu, kierując pierwszymi rosyjskimi statkami na wodach północnych, proroczo rozumiał przyszłe strategiczne znaczenie Północy w ochronie kraju.

Dziś obszarem odpowiedzialności Floty Północnej Rosji jest cały ocean świata. Z siedzibą w Siewieromorsku i Siewierodwińsku otwiera możliwości nieograniczonej przestrzeni operacyjnej.