Załóż „ZIL”. Zakład im. Lichaczowa (ZIL) - adres

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Fabryki samochodów są najważniejszą częścią samowystarczalności państwa w każdym mniejszym lub większym kraju. Oczywiście w naszym stanie jest wiele takich przedsiębiorstw, z których jednym jest zakład ZIL. Historia jego pojawienia się oraz opis stanu obecnego znajdują się w niniejszym materiale.

Jak to się wszystko zaczęło

W 1915 roku stało się w końcu jasne, że techniczne zacofanie Imperium Rosyjskiego drogo ją kosztowało na froncie. Jedną z przyczyn gigantycznych strat w sile roboczej i sprzęcie na froncie był prosty fakt, że pocisków i nabojów nie można było wystawić na pierwszą linię obrony. Nie było ciężarówek, a trakcja koni nie była wystarczająco wydajna.

Dlatego w 1916 roku na terenie Gaju Tyufeleva postawiono pierwszy budynek fabryki AMO. Jego budowa była obarczona wielkimi trudnościami, ponieważ po prostu w kraju nie było ani jednej obrabiarki do produkcji niezbędnych części. Nie można było też samemu wyprodukować maszyn w Rosji, dlatego wszystko, co potrzebne, zamówiono w USA.

Po Czerwonym Październiku

W 1918 rokupo rewolucji październikowej robotnicy musieli znaleźć sposoby na wytwarzanie części zamiennych, ponieważ nie było już dostaw z zagranicy. 1 listopada 1924 wyprodukowano pierwszą radziecką ciężarówkę AMO, w całości zbudowaną z krajowych komponentów. Ta data jest uważana za dzień początku współczesnego rosyjskiego przemysłu motoryzacyjnego.

W 1927 roku I. A. Lichaczow. Objął urząd w warunkach poważnego kryzysu, kiedy kraj nie miał ani wykwalifikowanych pracowników, ani zdolności do produkcji przynajmniej wystarczającej ilości stali wysokiej jakości. Produkcja w takich warunkach była tak droga, że ciężarówki wysyłane z USA kosztowały o 30% (!) mniej!

Aby sobie z tym poradzić, w 1931 roku przeprowadzono masową przebudowę zakładu. Jak wielka była skala pracy, świadczy zdanie samego Lichaczowa: „W rzeczywistości przyszyliśmy płaszcz do guzików…”. W tym czasie zakład ZIL nazywał się również ZIS. Do 1939 roku firma była w stanie wyprodukować około 40 tysięcy ciężarówek AMO, nie mówiąc już o mniej więcej takiej samej liczbie amerykańskich samochodów, które były wówczas produkowane na licencji. Przypomnijmy, że w latach 1917-1920 bramę opuściło niecałe dwa tysiące samochodów. Do 1939 roku fabryka zatrudniała 39 747 osób.

1941-45

Wojna stała się najtrudniejszym sprawdzianem zarówno dla całego kraju, jak i dla pracowników zakładu. Ponieważ przedsiębiorstwo produkowało najważniejsze produkty (nie tylko ciężarówki, ale także broń pułkową, pociski itp.), jego pracownicyz przodu nie było tzw. Pracowali jednak w tak trudnych warunkach, że młodzi ludzie woleli iść na linię frontu.

Ogromne trudności dołożył fakt, że w 1941 r. fabrykę trzeba było częściowo ewakuować do innych miast. W 1942 r. w związku z trudną sytuacją na froncie i groźbą zajęcia bazy produkcyjnej przez nazistów wydano rozkaz całkowitego zniszczenia przedsiębiorstwa. Zakład ZIL uratowała dopiero zimowa kontrofensywa pod Moskwą, w wyniku której rozkaz został wycofany.

Oczywiście wkrótce firma pozostała głównie ze starszymi pracownikami, kobietami i nastolatkami. Na wpół wygłodzeni, w nieogrzewanych warsztatach, musieli zbierać normy z pierwszej linii. I zrobili to. W ciągu tych strasznych czterech lat wyprodukowano ponad 100 tysięcy ciężarówek!

Okres powojenny

W tym czasie fabryka ZIL zaczęła aktywnie odbudowywać i rekonstruować. Mniej więcej w tym samym czasie ZSRR rozpoczął aktywną współpracę z ChRL. W wyniku negocjacji w Chinach odbudowano fabrykę, a do budowy wykorzystano dokumentację radziecką. Ponadto chińscy specjaliści zostali zaproszeni do ZSRR na szkolenie.

Przez cały następny okres, aż do końca lat 80-tych, zakład ZIL w Moskwie zwiększał wielkość produkcji. Specjaliści przedsiębiorstwa brali udział we wszystkich dużych projektach kraju: medycynie i kosmosie, wojsku i motoryzacji - wszystko to zostało zrobione, także własnymi rękami.

Ciężkie lata 90

W pierwszej połowie ponurych lat 90. fabryka wciąż się trzymała. Jakoś uratowanykontrakty pozostałe z czasów sowieckich, a szeroko rozmieszczeni biznesmeni nadal kupowali samochody. W 1994 roku taśmociąg wyprodukował „ostatniego z Mohikanów”, ZIL-130. Wydawało się, że roślina nazwana imieniem Lichaczowa (ZIL) przeżywa swoje ostatnie dni.

Od 1995 roku sytuacja pogorszyła się. Ponad połowa sklepów popadała w ruinę, robotnicy masowo odchodzili, bo nie mieli co wyżywić swoich rodzin. Częściowo uratowano zamówienia małych gałęzi przemysłu, w ramach których inne zakłady produkcyjne czasami zbierały niewielkie partie produktów. Do 2011 roku sytuacja pogorszyła się na tyle, że teren opuszczonej fabryki był już porównywalny pod względem wielkości z terenem całego Wszechrosyjskiego Centrum Wystawienniczego.

1996-2011

W 1996 roku Dmitrij Zelenin i Aleksander Jefanow zostali właścicielami szybko upadającego przedsiębiorstwa. Trzeba przyznać, że nigdy nie widzieli się w takiej sytuacji, ale nie mogli przejść obok akcji zakładu, który w tamtych latach kosztował dosłownie grosza.

Przede wszystkim zainstalowali normalny system bezpieczeństwa, załatali gigantyczne dziury w płotach (ukradli nawet obrabiarki), a także wprowadzili nowe przepustki, ponieważ stary system od dawna nie działał. W pierwszym miesiącu udało się zapobiec kradzieży około miliona dolarów. Wydawało się, że wszystko poszło gładko, znowu pojawili się nabywcy samochodów ZIL. Zakład w Lichaczowie stopniowo pozyskiwał nowych klientów nawet za granicą.

Nowa awaria

Niestety, Łużkow pomyślał inaczej. Ponieważ zakład, który zaczął przynosić zyski, stał się zbyt smakowity dla „domowychbiznesmenów”, Efanow i Zelenin zostali szybko zmuszeni do sprzedaży pakietu kontrolnego. Przedsiębiorstwo ponownie stało się własnością Moskwy, która wcześniej nie potrzebowała umierającego giganta samochodowego.

Oficjalnie na produkcję wlano miliony dolarów, wartość akcji rosła… Ale sytuacja poszła ze złego na gorsze, pracownicy znowu nie otrzymywali pensji przez wiele miesięcy. Tak było do 2010 roku. Do tego czasu zakład był prawie opuszczony. Tam, gdzie w 1939 r. pracowało prawie 40 tys. osób, w „wieku demokracji” pozostało tylko 7 tys. W 2010 roku zmontowali 1258 (!) ciężarówek. Przenośnik zatrzymany.

Jedyną rzeczą, która ratuje fabrykę, jest to, że na rozległych terenach istnieją warsztaty, w które faktycznie inwestowane są fundusze, a zatem produkują coś namacalnego. Pieniądze pochodzą nawet z Japonii.

2011

Ten rok został zapamiętany z powodu przyjazdu Sobianina. Zwolnił dyrektora, który był niejasny na koncie, odrzucił oferty sprzedaży zakładu i zaczął ponownie wpłacać pieniądze do przedsiębiorstwa. Czy będzie sukces? Jak dotąd nic nie wiadomo. Jednak 30 sierpnia 2011 r. proces produkcyjny został ostatecznie ponownie uruchomiony, rozpoczął się mniej lub bardziej stabilny montaż samochodów. Można mieć tylko nadzieję, że fabryka Lichaczowa mimo wszystko przezwycięży ten kryzys.

Nowe trendy

Biorąc pod uwagę, że obecnie trwają aktywne przezbrojenie armii, kierownictwo przedsiębiorstwa ma duże nadzieje, że w jego obiektach zostaną złożone zamówienia państwowe. Biorąc pod uwagę historię i stopniowo odradzającą się klasę konstruktorów, mają na to wszystkofusy. W każdym razie rząd wielokrotnie powtarzał, że w żadnym wypadku nie można dopuścić do ostatecznej grabieży przedsiębiorstwa.

W szczególności firma została ostatecznie zatwierdzona jako firma tworząca miasto. Oznacza to, że będzie wspierany niezależnie od uzasadnień ekonomicznych. Zakład ZIL jest w tym stanie do dziś. Adres firmy - 115280, Moskwa, ul. Awtozawodskaja, 23.