Państwo opiekuńcze – co to jest?

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

Normal 0 fałsz fałsz fałsz RU X-NONE X-NONE

Ludzkość dąży do poprawy. Po raz pierwszy koncepcję państwa opiekuńczego (opiekuńczego) rozważał Lorenz von Stein w połowie XIX wieku. Wierzono wówczas, że ideą takiego kraju jest przywrócenie równości i wolności. Ponadto konieczne było podniesienie niższych i pokrzywdzonych warstw społeczeństwa do poziomu bogatych i potężnych. Można to zrealizować za pośrednictwem państwa, które zapewni postęp społeczny i gospodarczy wszystkich swoich obywateli.

Zasady budowy

Teoria państwa opiekuńczego przewiduje takie cechy realizacyjne, jak aktywny udział ludzi w rozwiązywaniu problemów społecznych, gospodarka mieszana i inne rzeczy, które można zaobserwować w większości rozwiniętych gospodarczo krajów świata. Dlatego teraz prezentowane są różne opcje jego realizacji, a praktyczne funkcje są brane pod uwagę i usystematyzowane. Możesz się z nimi zapoznać w teorii społecznej. Ponadto istnieje szereg sugestii teoretycznych dotyczących tego, jak można poprawić obecny stan rzeczy.

Przy tworzeniu typów państw polityka społeczna jest budowana wokół pewnych zasad, które są wewnętrznie powiązane. Są to rozwarstwienie grup społecznych, charakter interwencji państwa i granica przejścia z dystrybucji rynkowej do dystrybucji biurokratycznej.

Rozkwitnie

Koncepcje państwa opiekuńczego i polityki socjalnej upowszechniły się po II wojnie światowej. Charakterystyczną cechą tego czasu jest obecność potężnego ruchu robotniczego, który głosował na partie lewicowe, więc socjaldemokraci często wygrywali. Jednocześnie możliwe było prowadzenie polityki, która stwarzała warunki do stopniowego rozwoju gospodarki i zwiększania jej efektywności oraz względnie sprawiedliwego rozłożenia wyników prosperity, dlatego państwa opiekuńcze stały się tym, czym teraz je widzimy. W końcu wywarło to korzystny wpływ na populację krajów oraz na szereg czynników wewnętrznych, których stabilizacja doprowadziła do pożądanego rezultatu.

Teoria

Keynesowska doktryna polityki gospodarczej postrzega państwo opiekuńcze jako wbudowany stabilizator. Ze względu na swój wielofunkcyjny charakter, możliwość jednoczesnegospełniając wiele sprzecznych aspektów i strategii, taka organizacja spraw jest atrakcyjna dla szerokiego spektrum heterogenicznych sił.

Zainteresowanie w tym przypadku dotyczy koncepcji państwa opiekuńczego, wyrażonej przez K. Offe. Czym ona jest? Uważał, że istota państwa opiekuńczego powstaje jako splot konsekwencji wielu czynników, których struktura jest różna w różnych krajach. Były to reformizm społeczno-demograficzny, socjalizm chrześcijański, duże branżowe związki zawodowe, a także obecność światłych elit politycznych i gospodarczych. Wszystko to wpłynęło na uznanie i wdrożenie kompleksowych systemów ubezpieczeń obowiązkowych, ustanowienie płacy minimalnej, przyjęcie przepisów dotyczących ochrony pracy oraz rozwój systemów edukacji i opieki zdrowotnej. Ponadto ludzie mogą liczyć na państwo w uzyskaniu mieszkania (tu chodzi tylko o dostępność pomocy, a nie darmowe mieszkanie). Związki zawodowe zostały również uznane za legalnych politycznych i gospodarczych przedstawicieli pracowników.

Początek kryzysu

Przedstawiciele teorii państwa opiekuńczego przekonywali, że w końcu wiele trudności da się rozwiązać iw przyszłości taki model pozwoli uniknąć problemów w kraju. Ale wszystko nie było takie proste. Pod koniec lat 70. znaczne gwarancje socjalne, wysokie bezrobocie i starzejące się społeczeństwo zaczęły wywierać presję na budżet państwa. Ale to był dopiero początek. P. Rosanvallon (francuski badacz) twierdził, że model ten przetrwał tylko trzy kryzysy w XX wieku:

1. Gospodarka.
2. Ideologiczne.
3. Filozoficzne.

Przyjrzyjmy się im bliżej.

Kryzys

Pod koniec lat 70. wydawało się, że utopia wkrótce zapanuje w życiu publicznym. Ludzie będą chronieni przed głównymi zagrożeniami i potrzebami życiowymi. Jednak od początku lat 90. nastąpił znaczny (stosunkowo) wzrost bezrobocia i nowych form ubóstwa. Pokazali, że wcześniejsze sugestie były iluzoryczne. W ten sposób państwo opiekuńcze przetrwało pierwszy kryzys gospodarczy. Ta ideologiczna przypada na lata 80-te. Zakwestionowano wówczas skuteczność metod stosowanych przez państwo w sferze gospodarczej życia publicznego (kiedy miało to na celu rozwiązywanie problemów społecznych). Szczególnie skrytykowano biurokratyzację aparatu państwowego, a także zamkniętość podejmowanych decyzji. Rezultatem jest pomieszanie priorytetów. To z kolei spowodowało kryzys zasadności. Wszystko to pozostało nierozwiązane. Pod koniec lat 90. nastąpił kryzys filozoficzny. Oprócz tego zakwestionowano koncepcję praw społecznych i zasady solidarności społecznej. Były jednak podstawą pojęciową i wartościową zastosowanego modelu.

Rekolekcje

Oddalmy się trochę od głównego tematuartykuł i zwróć uwagę na takie zjawisko historyczne, jak niebiańskie państwo opiekuńcze. Omawiana wcześniej koncepcja powstała pod koniec lat 20. XX wieku. Natomiast „niebiański” pochodzi z XIX wieku.

Podczas wojen opiumowych część Chińczyków chciała żyć zgodnie z zasadą równej dystrybucji i nie podlegać wpływom agresorów (z których głównym było Imperium Brytyjskie). Na początku byli całkiem udani. Ale, niestety, ruch został zerwany i możemy tylko osądzić, w co ostatecznie się przekształci.

Kierunek

Najważniejsze w rozważanej koncepcji jest przezwyciężanie konfliktów społecznych, kiedy z pomocą państwa tworzone są znośne warunki życia dla absolutnie wszystkich warstw społeczeństwa. W tym celu wykorzystywane są programy pomocy społecznej dla warstw o niskich dochodach i ubogich, podejmowane są działania mające na celu zmniejszenie bezrobocia i tak dalej. Oznacza to, że problemy, których sam rynek nie może rozwiązać, są rozwiązywane. W pewnym stopniu przyjęto program, który działał w ZSRR.

Dzięki temu powstał i jest aktywnie używany termin „państwo opiekuńcze”. W pewnym sensie podpada pod to każdy kraj, bo ludzie są wszędzie, ale tutaj rozumie się nieco inny kierunek. Tak więc państwo nazywane jest socjalnym, które zakłada zapewnienie wszystkim mieszkańcom określonej kwoty świadczeń socjalnych: prawo do nauki, utrzymanie, opiekę medyczną i tak dalej.

Taki kraj z pomocą podatków chce stworzyć pewną równowagę międzybiedni i bogaci. Stara się zapewnić minimalny poziom niezbędny do cywilizowanej egzystencji. Główną przeszkodą dla zwolenników tej koncepcji są problemy ekonomiczne. Uważa się jednak, że z czasem zostanie to rozwiązane. Ludzie w przyszłości nie będą musieli się wysilać w pracy, bo będą w pełni zabezpieczeni. Miłość do pieniędzy zostanie uznana za taką, jaka powinna być - bolesny stan.

Praktyczne wprowadzenie

Pierwsze kroki w kierunku państwa opiekuńczego, które trwało długo (a nie jak u Chińczyków - przez kilka lat) postawiono w latach 80-tych XIX wieku w Niemczech. Inicjatorem takich zmian był rząd Otto von Bismarcka. Wdrożyła sieć bezpieczeństwa socjalnego, która obejmowała zasiłki dla bezrobotnych, ubezpieczenie chorobowe lub wypadkowe oraz emerytury. Ale zostało to wprowadzone nie tyle w trosce o zwykłych obywateli, ile w celu osłabienia rosnących wpływów Socjalistycznej Partii Niemiec. Ten przykład okazał się zaraźliwy i wiele innych rządów zaczęło wykorzystywać zgromadzone doświadczenie.

Przypadek Szwecji jest w tym przypadku szczególnie odkrywczy. Kraj praktycznie wyeliminował ubóstwo, mimo że ma jedne z najwyższych podatków. Prowadzone działania otrzymały nazwę „polityki prospołecznej”. Obecność ZSRR miała istotny wpływ na zwiększenie skali i tempa realizacji tych programów. Aby umożliwić konkurencję izapewniono bezpłatne szkolnictwo średnie i wyższe, opiekę zdrowotną i tak dalej.

Wniosek

Państwo opiekuńcze jest swego rodzaju odpowiednikiem ideologii socjalistycznej z obozu liberalno-kapitalistycznego. Mimo wielu sukcesów, ze względu na istniejące problemy, wielu politologów nie traktuje tego poważnie. Jako punkt odniesienia często przytacza się, że taki światopogląd pociąga za sobą niebezpieczeństwo stania się społeczeństwem konsumpcyjnym, co ma szereg negatywnych konsekwencji.