Najszybszy czołg BT-7 nie został stworzony do obrony

2024 Autor: Howard Calhoun | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 10:38

„A nasze czołgi są szybkie…” Ten wers znanej piosenki z popularnego w latach trzydziestych filmu „Kierowcy traktorów” doskonale oddaje istotę radzieckiej doktryny wojskowej z lat przedwojennych. Przede wszystkim nie potężny i nieprzenikniony, przede wszystkim prędkość.

Czołgi serii BT już w swojej nazwie zawierają informację o głównych zaletach tej techniki. Litera „B” oznacza „dużą prędkość” i nie bez powodu. 62, a tym bardziej 86 kilometrów na godzinę to dobry wskaźnik nawet dla pojazdów opancerzonych XXI wieku, a w pierwszej połowie XX wieku wydawał się fantastyczny. Czołg BT-7 to najszybszy czołg swoich czasów, to fakt. Pozostaje tylko zrozumieć, dlaczego powstało, dowiedzieć się, jak to się stało i dowiedzieć się, dlaczego nasi współobywatele tak mało wiedzą o tym arcydziele.

Głównymi elementami konstrukcyjnymi, które pozwalają rozwinąć dużą prędkość w każdym samochodzie, są podwozie i silnik. Oczywiście waga również ma znaczenie, w odniesieniu do czołgu - masa pancerza. Jednak zadaniem inżyniera jest znalezienie optymalnego stosunku tych parametrów, aby jak najpełniej zrealizować zadanie techniczne. Wyposażono najszybszy czołg na świecieZawieszenie Christie, z którego korzystają dziś twórcy pojazdów opancerzonych na całym świecie, wtedy, na początku lat trzydziestych, tylko radzieccy inżynierowie mogli docenić jego prosty geniusz. Co więcej, zachodnim projektantom zajęło co najmniej dwie dekady, aby dojść do tej decyzji.

Pierwszym w gamie modeli był czołg BT-2, kołowy i gąsienicowy. W swej istocie posiadał już wszystkie oznaki nowoczesnej, agresywnej maszyny, zdolnej pokonywać duże odległości w krótkim czasie, wpadać w przełomy, osłaniać wrogie formacje wojskowe i miasta. Cechą projektu jest możliwość poruszania się zarówno na gąsienicach, jak i na kołach, czyli połączenie prędkości ze zdolnością do jazdy w terenie. Na podstawie tej specyficznej cechy możemy wnioskować o przeznaczeniu pojazdu: na terytorium radzieckim, które zawsze wyróżniało się trudnym terenem drogowym, najszybszy czołg musiał poruszać się po torach, a przekraczając granicę musiał tylko zrzucać je jako dodatkowy ciężar i pędź dalej autostradami i autostradami. Silnik był gaźnikowy, co umożliwiło wykorzystanie benzyny przechwyconej podczas ofensywy. BT-2 stał się eksperymentalny, wyprodukowany w 1933 roku, kiedy agresywne plany Hitlera dopiero zaczynały dojrzewać w jego zaognionym mózgu. Już w 1934 roku z sowieckich przenośników opuszczały już nowe maszyny BT-5. Uzbrojenie składało się z armaty 45 mm i karabinu maszynowego.

1935 stał się datą narodzin BT-7. Żaden z krajów na świecie nie miał wówczas czegoś takiego,był to najszybszy czołg, ale pod innymi względami stał się najlepszym. Kaliber działa wieży - 45 lub 76 mm (w zależności od modyfikacji), przedni pochylony pancerz 22 mm, silnik wysokoprężny B 2, 400 KM. Załoga - „trzech czołgistów, trzech wesołych przyjaciół.”

Bojowy „chrzest” najszybszego czołgu odbył się w Mongolii, kiedy przeprowadzono błyskotliwą operację ofensywną, aby pokonać wojska japońskie. Jednocześnie wpłynęło to również na „europejską orientację” tego samochodu, wąskie gąsienice ugrzęzły w piasku i nie było mowy o ruchu kołowym. Te same niedociągnięcia pojawiły się podczas fińskiej kampanii, ale z jakiegoś powodu nie spieszyło im się ze zmianą projektu.

Powód, dla którego najszybszy czołg nie sprawdził się podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, jest ten sam. BT powstał z myślą o europejskim teatrze działań, a jego możliwości i zalety w warunkach terenowych pozostały niezrealizowane.

Wyprodukowanych szybkich czołgów było sporo, ponad 5 tys. Te z nich, które uratowano po katastrofalnym wybuchu wojny, znalazły zastosowanie w 1945 roku podczas szybkiej operacji ofensywnej, w wyniku której zniszczone zostało zgrupowanie Kantung liczące 1 400 000 żołnierzy i oficerów japońskich. Straty sowieckie wyniosły około 12.000 osób.